als op alle delen van het eiland- ontzag
gelijk veel gebouwd in een luxueuze
trant. Een verschijnsel dat overigens bin
nen geheel Nederland optreedt. Nog
altijd gaat dat grootscheepse bouwen
door. Momenteel bijvoorbeeld in de ooit
zo ruige duinstreek oostelijk van Renesse.
Overal hangt een atmosfeer van grote,
zelfs van te grote, champagnewelvaart,
van een duurte waarin voor een gewone
Nederlandse schrijver geen plaats meer is.
Helaas.
Mijn huidige leven stelt mij niet voor een
keus dienaangaande, maar wanneer ik
ooit gedwongen zou zijn terug te keren
naar Nederland, zou ik mij het liefst wil
len vestigen op Schouwen. Want en
enkele opzichten is het huidige Schou
wen- lees:Haamstede- aantrekkelijker
dan het altijd was.
Het ooit ietwat kleumerige en bekrom
pen dorp is tot wasdom gekomen met
een goedgevulde middenstand binnen
een knus en overzichtelijk leefklimaat.
Maar dat is het voornaamste niet. Het
voornaamste is wat ik zou willen noe
men: de Romantiek van Het Ruisende
Groen, leder jaar dat ik er terugkom ver
baas ik mij over de weelderige groei van
de bomen overal. Voor jonge mensen die
na 1970 zijn geboren, is al dat groen een
gewone zaak. Voor mij zijn vooral de
bomen legendarisch. Ze doen mij ieder
jaar opnieuw denken aan die boerenman
op de salonboot eind 1953, toen Schou
wen een verschrikkelijk moeras was, en
de Schouwse duinstrook een haast bij
bels, droog, maar bar ontsnappingsge-
bied. Een naakt stuk land voor het naak
te leven.
Het huisje op de Acacialaan staat er- in
dezelfde kleuren- nog precies zoals wij er
gingen wonen midden jaren vijftig. Het
existeert daar nog in alle eenvoud, als
een monumentje van tevredener tijden.
Er is niks aan vertimmerd, niks aan bijge
bouwd. Ik ben een persoon van hetTer-
stondse Heimwee. Precies dit moment is
het mooiste ogenblik van mijn leven. Dat
is zo omdat ik het wil.
Iedere keer als ik in het voormalige Oos
tenrijkse Dorp langs dat houten huisje rij,
voel ik spijt dat ik het niet heb aangehou
den als mijn Tweede Huis. Het is niet
mooier geworden door zoiets onbewijs
baars als de waarheid van het heimwee.
Het is in alle werkelijkheid mooier gewor
den door de hoge bomen. Door het
betaalbare, reële ruisen van ooit betaal
bare bomen vermengd met het ruisen
van de nogal altijd betaalbare branding.
Schouwen is de Ruistuin van Zeeland.
Laten we allemaal petten en hoeden
afnemen voor de boerenman die met zijn
bomenplan kwam, toen wij op een salon
boot de glaasjes hieven en uitkeken op
een treurige, hopeloze baaierd die droge
grond moest worden.
Droge voeten hebben, dat was toen al
heel wat.
Nooit meer vergeten, nooit meer.
De Nieuwe Kerk in Zierikzee.
Foto: Pieter Honhoff.
Zeeuws Tijdschrift 31
