lasting en het bijdragen aan een duidelij
ker ruimtelijke structurering van de func
ties in het gebied. Die intentieverklaring is
door alle belanghebbenden ondertekend.
De gemeentelijke bestemmingsplannen
richten zich daar ook naar. Dat geeft toch
voldoende sturing aan de toekomstige
ruimtelijk-economische structuur?'
Grenzen
Sas van Gent geeft zich als zelfstandige
gemeente niet zonder meer gewonnen,
dat is duidelijk. De tijd zal leren, wie het
gelijk aan haar/zijn zijde had. De toe
komst zal leren welke visie het beste aan
sloot bij de realiteit. Voorlopig gaat Sas
van Gent op dezelfde voet verder. Met
alle grote en kleine problemen van een
industriële grensgemeente.
'Officiéél bestaan de grenzen niet meer',
verzucht mevrouw Van Rest, 'maar op
onderdelen lopen we er hier nog steeds
tegen aan. Het enige dat echt zonder
problemen grensoverschrijdend werkt, is
het bejaardenwerk in Sas van Gent en
Assenede, dat net over de grens in België
ligt. De Stichting Welzijn Ouderen werkt
aan beide zijden van de grens: bejaarde
nalarm, sport, zingen, vervoersdienst, in
formatieverstrekking en het "Tafeltje-
dek-je"-project. Dat loopt allemaal als
een trein.
Maar voor de rest is er nog veel werk te
doen. Zeker op gebied van infrastructuur,
werk en milieu. Dat hebben we wel weer
gemerkt bij het recente milieudrama in
Zelzate. Dat laat nog eens zien hoe be
langrijk het is, dat we als buurlanden mi
lieu-normen op elkaar afstemmen! Wat
de infrastructuur betreft: het is toch heel
logisch, dat de Westerscheldetunnel naar
het zuiden toe straks aansluiting krijgt op
bestaande wegen in België. De indus
trieën op de Axelse Vlakte zouden daar
ook weer baat bij hebben. Zo hoort - vol
gens mij - het begrip Euregio inhoud te
krijgen. Dan het werk: als je alleen al kijkt
naar het het grote verschil in het arbeids
voorwaardenbeleid tussen Nederland en
België, weet je dat we nog niet "grenzen-
loos" zijn. We hebben in Sas van Gent
een Belgische onderneming, met perso
neel uit de beide landen. Naar Belgische
normen kunnen werknemers bijvoor
beeld rustig voor een week naar huis
worden gestuurd om te "doppen". In
Nederland is zoiets onmogelijk. In België
ligt het minimumloon weer hoger, maar
daar krijgen werknemers na een halfjaar
ziekte nog maar 60% van hun salaris.
Zulke dingen. Maar ook dat is op te los
sen. Een kwestie van politieke afstem
ming, politieke wil. Gelukkig is er de laat
ste jaren duidelijk verbetering in
grensoverschrijdend bestuurlijk overleg,
zoals over de projecten rond het Kanaal
van Gent naar Terneuzen. Het is ook
goed, dat er grensoverschrijdende praat
clubs zijn als de Ankerclub en de BBOGW
(Beter Begrip Over Grenzen en Wateren).
Een paar keer per jaar komen we bij el
kaar: vanuit het bedrijfsleven, politiek,
overheden, havenschappen en dergelijke.
Heel symbolisch stappen we aan boord
van het stadsjacht van Gent, de "Jacob
van Artevelde" dat op de grens bij de
douanepost in het Kanaal van Gent naar
Terneuzen gaat liggen. We praten heel
open over allerlei actuele onderwerpen,
zonder dat er notulen worden gemaakt.
Zo werken we van verschillende kanten
aan een beter begrip voor elkaar en
structurele oplossingen voor de toe
komst.'
Burgemeester Van Rest, gewoon als "Joke" tijdens carnaval.
12 Zeeuws Tijdschrift
