het jammer, als die Europese subsidie wordt toegekend.
Zeeland is zo'n kleine provincie. Het is niet nodig, dat
daarin twee televisiestations operationeel zijn. ledereen
moet toch al alle zeilen bijzetten om het hoofd boven
water te houden. Waarom dan niet gewoon de handen
ineen slaan en samenwerken?
Ik hoop echt, dat het woord "samenwerking" over de
grenzen heen steeds meer inhoud gaat krijgen".
sterren haast niet meer ziet. Bij ons groeide het plan om
na onze pensionering in Zeeland te gaan wonen. Mijn
man vond - heel terecht - dat we niet zo lang hoefden te
wachten. Als we geschikte bouwgrond vonden, konden
we aan de slag. Zo is het ook gegaan. We wonen hier
graag. Het kontakt met de mensen is prima, het dorps
leven is gezellig en onze zoon runt een restaurantje hier
in de buurt. Mooi, toch?"
Zeeland
Zeven jaar geleden is het echtpaar Ginjaar in Zeeland
komen wonen. Ze hebben zelf hun huis getekend en
ontworpen. Een praktische, ruimtelijke en fantastisch
gelegen creatie waar beiden zich buitengewoon goed
thuis voelen.
"Ik zou in een volgend leven kiezen voor architectuur",
grapt Nell Ginjaar, als ze met zichbaar plezier de compli
menten over de "woonplek" in ontvangst neemt.
"We hebben heel lang in de regio Den Haag gewoond.
In de Randstad heb je natuurlijk wel je kontakten, maar
de mensen blijven toch vreemden voor je. Ik weet nog
dat ik eens een spreekbeurt had in Noordwelle. Ik
moest echt op de kaart opzoeken, waar dat lag! Jo Nie
mandsverdriet was toen nog burgemeester. Die liet ons
toen de omgeving zien en ging vervolgens met ons er
gens tong eten. We vielen als een blok voor deze pro
vincie. Zo gauw het kon, hebben we een zomerhuisje
gekocht, waar we vooral 's winters heel vaak waren.
Weetje, wat ik het mooiste vind hier?"
Ze kijkt met een blik van "dat geloof je niet".
"De nachten", zegt ze en legt uit: "De nachten zijn hier
zo donker. Ongelofelijk. Daardoor zijn de sterren zo
goed zichtbaar. In de Randstad is er een enorme "licht
vervuiling" door al die grote steden, waardoor je de
Politiek
Mevrouw Ginjaar-Maas heeft haar sporen verdiend in de
politiek. Ze deed haar werk met plezier en overgave.
"Ik heb het zo naar m'n zin gehad. Politiek is echt een
verslaving. Alle problemen uit de hele samenleving krijg
je in de politiek op je bord. Dat maakt het buitenge
woon boeiend. Er zijn altijd wel zaken, die je anders
zou willen regelen. Dan is het de kunst anderen zover te
krijgen, dat ze met je mee gaan, jouw idee ondersteu
nen. Dat is heel spannend.
Ik wist echt niet, waar ik aan begon, toen ik de politiek
in ging. Ik had al een jaar of tien voor de klas gestaan.
Dat vond ik ook heel fijn om te doen. Na m'n studie kon
ik invallen op een meisjes-HBS en zo ben ik het onder
wijs ingerold. Ik bleek dat onderwijs trouwens leuker te
vinden dan ik dacht. Vooral om scheikunde - een vak dat
een "moeilijk en onbegrijpelijk" imago heeft - aan jonge
mensen uit te leggen. Scheikunde zit heel logisch
in elkaar. Het mooist vond ik altijd die "aha, ik heb het
door"-blik in de ogen van leerlingen, bij wie het kwartje
viel.
Maar na tien jaar heb je alles wel zo'n beetje gehad. Ik
was toe aan iets anders, toen WD-er Koos Rietkerk aan
me vroeg of het Tweede Kamer-lidmaatschap niet iets
voor me zou zijn. De politiek was tot dan altijd een "ver
16 Zeeuws Tijdschrift
