De fotograaf
van Zeeland
spreekt
voor altijd
met
zijn beelden
PETER VAN HOUTE
De levensgrote foto van zijn hand die de openstaande
Schroebrug een ander aanzicht gaf bij binnenkomst van
Middelburg, is al lang en breed opgeborgen in een ma
gazijn. De golf van publiciteit is geluwd. Middelburg en
Zeeland zijn weer overgegaan tot de orde van de dag,
die beduidend minder uitbundig is. De herinnering
blijft, aan een mooie zomer waarin de fotograaf van Zee
land in een paar maanden tijd méér aandacht kreeg dan
in zijn hele leven. Er is meer over hem gezegd en ge
schreven dan hij waarschijnlijk zelf voor mogelijk hield
én er is -gelukkig maar- erg veel van hem te zien ge
weest.
Wim Riemens (1933-Middelburg-1995) heeft een postu
me hommage gekregen die er niet om loog.
Drie tentoonstellingen, lezingen, een speciaal gecompo
neerd muziekstuk, een oeuvreboek en toekenning van
de prestigieuze Zeeuwse Prijs voor Kunsten en Weten
schappen, daaruit bestond de Manifestatie Wim Riemens
waarmee Zeeland zijn bekendste fotograaf hulde bracht.
Deze ging gepaard met tal van officiële ceremonies
waar de fotograaf zélf nooit veel van moest hebben.
Bekende en minder bekende Zeeuwen en niet-Zeeuwen
die de fotograaf goed gekend hebben gaven acte de
presence, bevolkten de Abdij, het Zeeuws
Museum en De Vleeshal. Het had zo nu en dan iets weg
van een rëunie, soms ook van een cultureel en toch
gezellig samenzijn, waar je Riemens bij zijn leven zel
den gezien zou hebben.
Er werd veel gesproken over zijn prachtige werk,
de artistieke waarde ervan, en over zijn persoon. Soms
kreeg je de indruk alsof bijna iedereen persoonlijk be
vriend was geweest met de fotograaf. Dat zal eerder
wens dan werkelijkheid zijn geweest. Wim Riemens was
een uitgesproken persoonlijkheid, eigenzinnig, compro
misloos en -zeker in zijn werk- een eenling. Hij sprak
wel graag, maar liet toch liever zijn foto's spreken. Zó
heb ik hem vooral gekend: als fotograaf, als gedreven
vakman, als perfectionist. En dat was genoeg. Zijn foto's
gaven het gevoel iets met hem te hebben, zónder met
hem bevriend te hoeven zijn. Een foto van Wim Riemens
is ook iets persoonlijks, altijd en overal te herkennen.
Het onlangs met vertraging (vanwege technische onvol
komenheden) verschenen oeuvreboek Locaties/On the
Spot is er het mooiste bewijs van.
Bekijk het maar!
Het boek wordt ingeleid door Andreas Oosthoek, een
échte vriend van Wim, die in ware en warme woorden
de fotograaf en zijn werk neerzet. Hij besluit zijn voor
woord bijzonder treffend met dé leuze van de fotograaf:
Bekijk het maar!
En dat is inderdaad precies watje met Riemens'
foto's moet doen. Het oeuvreboek biedt daar, meer nog
dan de tentoonstellingen, ook alle gelegenheid toe.
Wim Riemens legde momenten vast. Hij was niet voor
niets toch vooral fotojournalist. Het ging hem niet om
de mooie plaat, het ging hem om het moment. Hij wilde
er zijn of -zoals vaak het geval was- er op wachten. Zo
maakte hij bijna veertig jaar lang foto's, als autodidact
en nooit gehinderd door enige gedachte aan kunst. Hij
fotografeerde traditioneel, in de goede zin van het
woord, dus wars van trends. Integer, heeft hij het zelf
eens genoemd. Of hij nu landschappen, dieren, mensen,
kunstenaars of kunst, steden of dorpen fotografeerde,
Wim Riemens bleef altijd trouw aan zichzelf.
Hij koos het goede moment en sloeg dan toe. Zo werd
het gewone bij hem buitengewoon. De 323 foto's in
Locaties/On the Spot, gekozen uit tienduizenden beel
den, spreken ook wat dat betreft voor zich.
Zeeuws Tijdschrift 29
