Illustratie. Milo
Kinne me eindelijk met rust. Hij had intussen een
ander slachtoffer gevonden. Hij gaf namelijk na
school ook Franse les aan de vijfde klas. Een jonge
tje dat het nooit zou leren en al veel werd gepest,
riep hij wekelijks op een vast tijdstip naar de zesde
om hem staande naast de lessenaar net zo lang te
overhoren, totdat hij in huilen uitbarstte. Een ritueel,
dat zich wekelijks herhaalde.
Meester Kinne en zuster Clara wilden dat ik naar de
LOM-school in Bergen op Zoom zou gaan, maar mijn
moeder verzette
zich daartegen. 'We gaan binnenkort verhuizen' loog
ze. Toen ik de school verliet, ging ik uiteindelijk naar
de ook door nonnetjes geleide ULO. Daar heerste
weer de milde sfeer, die ik kende van vóór de lagere
school. Ik kwam tot rust en zag ook de studie
resultaten verbeteren. Daarna ging ik naar de paters
van het St. Willibrordcollege. Vooral Nederlands,
geschiedenis en tekenen hadden mijn interesse. Dat
werd aan het eind van jaren zestig gestimuleerd door
36 Zeeuws Tijdschrift
