Foto Marijke Folkertsma
een is zo bezield bezig en het huis dat tot stand komt,
vindt hij prachtig. Ook hij benadrukt nog eens de voor
delen van het wonen in een strobalenhuis: een voortdu
rende zachte luchtwisseling, weinig tocht, goed geïso
leerd en vooral de rust die zo'n huis uitstraalt.
Het warme nest
Jan Sonneveld besefte vooraf nauwelijks dat zijn project
zoveel zou los maken. De media verdringen zich rond de
bouwplek. Voortdurend worden hij en Oehlmann ge
vraagd het waarom van strobouw te motiveren. Ze doen
het met plezier, maar...het kost wel veel tijd en er moet
tenslotte ook worden gewerkt. Niet met strakke sche
ma's in de hand. Dat past niet in de filosofie van de
betrokkenen, maar Sonneveld hoopt toch dat aan het
einde van de tweede workshop de bouw een heel eind is
gevorderd. Zijn huis heeft hij per 15 juni verkocht. Dan
moet hij zelf dus wel in zijn strohuis trekken. Dat zal de
eerste tijd wel een beetje kamperen worden, maar hij is
ervan overtuigd, dat voor het einde van dit jaar zijn
unieke, warme nest echt gereed zal zijn.
Bedragen wil Sonneveld liever niet noemen. Goed
koop is het in eik geval niet. Hij houdt het op meer dan
vier ton. Inherent aan zo'n experimenteel project is dat
er vaak snel beslissingen genomen moeten worden ten
behoeve van een vlotte voortgang. De provincie Zeeland
ondersteunt het project met een subsidie van 10.000
gulden. Een druppel op de gloeiende plaat, maar in elk
geval een sympathiek gebaar, vindtjan Sonneveld.
Hij neemt nog een slokje van Martins appeldistillaat
en kijkt naar de grote afwas van de spaghettimaaltijd.
'Het is wel een hele drukte hoor zo'n workshop, maar
gelukkig helpen mijn zoon en schoondochter me heel
goed. Die vinden allang niet meer dat ik gek ben.'
Zeeuws Tijdschrift 27
