Blaf: Paskal jakobsen (zanger/gitarist/
componist), Peter Slager (bassist/zan
ger/tekstschrijver/componist),
Bas Kennis (toetsenist/zanger/compo
nist) en Chris Götte (drummer).
Foto Lex de Meester
Het is nog maar weinig artiesten overkomen, nauwelijks
de derde cd uitgebracht of er verschijnt ook al een heus
boek over je, rijkelijk geïllustreerd en ingeleid door de
vader des vaderlands onder de dj's, Frits Spits. Dan kan
het toch bijna niet anders, of er moet iets heel bijzonders
aan de hand zijn?
Het meest bijzondere aan Blof is vermoedelijk het
feit dat de groep er op het goede moment, met het juiste
product was. Een groot deel van de enorme aandacht en
het onomstreden commerciële succes is toe te schrijven
aan de uiterst professionele promotie en marketing die
zo eigen is aan deze tijd, maar waaraan het in de popmu
ziek voorheen vaak ontbrak (zeker in Zeeland).
Niet toevallig deelt de Zeeuwse groep in de ware hype
in de 'betere' Nederlandstalige muziek, die met Marco
Borsato, Volumia, Acda De Munnik (om er maar een
paar te noemen) hoogtij viert op het einde van deze eeuw.
Pop in de moederstaai is weer in, en het verkoopt bijzon
der goed. Deze hype gaat evenwel voorbij aan een traditie
van popmuziek in de eigen taal (Nederpop) die al sinds
de jaren zestig bestaat. Om nog maar te zwijgen van de
traditie in cabaret (of die in de Nederlandse variant van
het Franse chanson) in het Nederlands taalgebied die nog
veel verder terug gaat in de tijd.
Geschiedvervalsing
De media, en vooral de tegenwoordige (pop)journalistielc,
zijn in grote mate verantwoordelijk voor deze vorm van
geschiedvervalsing. Een nieuwe groep of artiest wordt
nog maar zelden in het juiste (historisch) perspectief
geplaatst. Maar al te snel wordt iets 'nieuw', 'eigenzinnig'
en 'bijzonder' genoemd. Het lijkt wel een algemene
Nederlandse kwaal, die zich ook op andere terreinen
manifesteert. Dat het ook anders kan, bewijst Vlaanderen.
Daar is men zich veel bewuster van de Nederlandstalige
muziek- en liedtraditie en heeft men er altijd al meer
oog en waardering voor gehad. Nieuwkomers in dit
genre worden daar dan ook meer inhoudelijk beoordeeld,
op hun waarde geschat en bij bewezen kwaliteiten ook
blijvend artistiek beoordeeld en derhalve gestimuleerd.
Niet voor niets zochten zangers/liedjesschrijvers als
Hans de Booij en Stef Bos in de jaren zeventig/tachtig
daar hun heil om pas later weer in eigen land 'ontdekt'
te worden. En niet voor niets is de Vlaamse bijdrage
aan deze traditie van bijzonder hoog niveau. Clouseau,
Noordkaap, De Mens en natuurlijk Raymond van 't
Groenewoud. Het zijn maar een paar namen uit een
grote reeks en dan hebben we het nog niet gehad over
liedjeszangers als Willem Vermandere, Jan de Wilde en
Johan Verminnen.
Rockgroep of popgroep?
Als het over Blof gaat beperken we ons toch maar tot de
Nederlandstalige popmuziek, want dat etiket past de groep
nog het beste. Geheel ten onrechte wordt regelmatig van
rockgroep gesproken (ook in het onlangs verschenen
boek over de groep). Blof maakt beslist geen rockmuziek
en de bandleden Paskal Jakobsen, Peter Slager, Bas Kennis
en Chris Götte zijn absoluut geen rockers. Nederland
kent nauwelijks rockgroepen en Nederlandstalige rock
groepen zijn er nog minder, of je zou Normaal uit de
Achterhoek zo moeten noemen. Veel nummers van Blof,
8 Zeeuws Tijdschrift 2/99
