Straks gaat de bel! Ik heb nog niets geschreven!
O, was ik maar bij moeder thuis gebleven.
Ik weet niet, of daar nog die zee bestaat
en of daar 's avonds nog zo'n Maan opgaat -
maar elke nacht om vier uur moet ik terug,
A. Viruly, Reissonettm (Den terug naar Walcheren. En vlug. Heel vlug*
Haag, Nijgh Ditmar 1985
2de herziene druk). (handtekening)
P.S. Nog even een verduidelijking, opdat U althans iets zult weten over degene,
aan wie U (misschien) terug zult schrijven. Ik ben 78, en heb lang gewerkt bij de
KLM. Dat is een Nederlandse luchtvaartmaatschappij, die vliegreizen organiseert
naar zowat overal in de wereld. Zulke vluchten begonnen in mijn tijd, en begin
nen nog, op een vliegveld bij Amsterdam, dat 'Schiphol' heette en heet. Ik neem
aan, dat dit soort informatie mensen in Biggekerke niets zal kunnen schelen
omdat ze daar waarachtig wel wat anders aan hun hoofd hebben. Maar 't was
toch beter, dacht ik, dat althans U persoonlijk in dat dorp er van zout horen, om
mij, eventueel, te kunnen antwoorden vanuit een niet al te dichte Walcherse
nevel. Heet zulke nevel nog altijd dichterlijk 'zeevlam'.
1 De exacte datum kon niet wor
den vastgesteld.
r De kunstcriticus die bedoeld
wordt, is de huidige hoofdre
dacteur van de PZC en be
stuurder van dit tijdschrift
A.L. Oosthoek.
Biggekerke, begin november 1982
Beste meneer Viruly,
Die Belgische postbodes zou ik maar niet zo onderschatten als ik u was.
Want uw brief rolde vandaag keurig in de bus met maar twee dagen verschil tus
sen de schrijfdatum en de aankomst.
Ik vond het erg leuk om een brief van u te krijgen, en het is wel heel toevallig
dat wij als 'eilandbewoners' allebei in Brugge op een poëzieavond waren: daar
moet je blijkbaar Zeeuw voor zijn!
Eigenlijk ben ik geen Biggekerkse van geboorte, maar laat me die vergelijking
met Maerlant toch graag aanleunen natuurlijk. Stel je voor: een dochter in de
tuin van onze letteren... Je zult maar zo genoemd worden. Weet u trouwens dat
er in deze tuin ook een zóón van onze letteren heeft rondgedwaald? Het huis
waar Martinus Nijhoff woonde staat hier vlakbij, onder aan de duinen van Groot
Valkenisse. Als ik me niet vergis woont er momenteel een kunstcriticus van de
PZC.* Het is een mooi wit huis, met eromheen een verwilderde tuin waarin
langs de rand, vlak tegen het bospad, in deze tijd vaak paddestoelen groeien:
parasolzwammen, reuzebovisten enz. Omdat ik graag paddestoelen eet, ga ik er
geregeld met mijn mand op uit. En ik denk dat Martinus Nijhoff het me niet
kwalijk zal nemen, als hij zou weten dat ik wel eens stiekem over het hek klim
om een bovist te halen. Wat de kunstcriticus denkt weet ik natuurlijk niet. Ik
zorg er wel voor dat hij me niet ziet!
Ik ben in Zoutelande geboren. Niet zo ver van Westkappel dus. De oorlog
was nog niet zo lang bezig toen ik mijn verbaasde stem verhief. Mijn eerste
levensjaren bracht ik afwisselend in het huis, de tuin of in een bunker door. Ook
vaak onder de tafel, die mijn vader schuin tegen de binnenmuur van de kamer
32 Zeeuws Tijdschrift 2/99
