je alles zo natuurlijk mogelijk laat groeien, dan ontstaan
dit soort vormen.'
Het is me opgevallen dat er veel met, ik zal het maar
natuurproducten noemen gewerkt wordt.
Verlcerke: 'Ja, restanten vaak. Dat is ook zo gegaan
met het ruimtelijk beeld van Peter Jansen uit Zierikzee.
Die heeft hier een maand gewerkt. Vanuit een container
met baksteenpuin heeft hij een ambiance neergezet in
een gang die eigenlijk een bouwval was. Er is stromend
water, er zijn keramieken bronnen. Hij heeft er ook een
geluidscompositie voor gemaakt. Laten we er maar eens
gaan kijken. Kijk wel uit dat je je hoofd niet stoot.'
Ja, want dat zou wel een raar effect geven op de radio. Ik
buk nu en loop weer een gangetje in. Mijn eerste indruk
is dat ik me hier in een gewelf bevind onder een heel oud
kasteel. Dag Peter, kun jij me vertellen wat ik hier zie.
Jansen: 'Nou, je kijkt vanuit een kleine verblijfplaats
die betimmerd is met oude verweerde planken door een
schouwburgachtige poort. Je ziet waterbekkens. Daar
hangen cirkels boven van gebroken glas. Die spiegelen in
het water. Door ruïne-achtige bogen kijk je er heel ver in
door, terwijl die cirkels in het water fel oplichten in de
schemering. Maar ik vertel er liever niet te veel over. Ik
wil dat de bezoekers er zelf iets in ervaren. Het is je eigen
verbeelding die deze ruimte kleurt, en niet te vergeten
ook de muziek die je hier hoort.'
Het is me opgevallen dat de kunstenaars die ik hier spreek
de mensen graag zelf laten vertellen wat er te zien is.
Jansen: 'Ja dat is een reis in jezelf. En omdat ieder
mens anders is, ervaart ieder mens iets anders bij zo'n
kunstwerk. Wat ik probeer, is een sfeer te creëren waarin
mensen rust vinden, waarin ze kunnen dromen, waar ze
hun verbeelding op los kunnen laten, en iets persoonlijks
kunnen ervaren. Maar ik wil ze niets opdringen.'
Nou dat werkt wel. Ik zit hier nu een paar minuten,
maar je zou hier zo een hele avond door kunnen brengen
om lekker tot rust te komen. De aandacht verplaatst
zich nu naar het podium. We staan hier op het podium
voor het labyrint.
Verkerke: 'En dan zie je daar schuin achter, in de
hoek, een donker hol. Daarin bevindt zich de licht- en
beeldcompositie van Jaap van der Schraaf, ook uit Goes.
Hij noemt het een broedplaats voor sacrale manifestatie.
Maar daar is Jaap. vraag het hem zelf maar.'
Peter Jansen Stella
Maris..
Hoe kom je tot zoiets.
Van der Schraaf: 'Er gebeuren in Goes veel goede
dingen: de Veste Verlicht, Fly AKF, het Tijdelijk Museum.
Ik heb me afgevraagd: zouden we daar geen nieuwe
schutspatroon bij kunnen gebruiken, die had je vroeger
ook. Bij wat er nu gebeurt hoort eigenlijk ook wel een
heilige, en misschien zal die zich hier manifesteren. Dit
is een eerste poging om te kijken of er een conceptie
plaatsvind. Daar heb ik wat voorwaarden voor geschapen.
Wat hier staat zijn de parafernalia die ik daarvoor
geschikt acht.'
In de kleedkamer
De verslaggever daalt nu een trap af die naar een
ruimte onder het podium voert. Waar zijn we nu?
Postma: 'We zijn hier in de catacomben onder het
podium. Hier zijn zes kleine kamertjes waarin de artiesten
zich vroeger konden verkleden. In vier van die kamertjes
heeft Georgette van Noppen uit Vlissingen ambiances
gecreëerd die corresponderen met een chakra, punten in
het lichaam waar bepaalde energieën zitten. Dit zijn vier
heel kleine intieme kamertjes, waarin ze de bezoekers
daar iets van laat beleven. Dat gebeurt met kleur, geur,
muziek en schilderijen en objecten.
Ik sta nu in een rood, schaars verlicht kamertje. Ik zie
een schilderij, een boomstronk, aarde.
Postma: 'Het gaat over groei, de oerkracht waar het
leven uit voortkomt. Ja, je proeft en je ruikt hier de aarde.
42 Zeeuws Tijdschrift 2/99
