met z'n keramiek meedoet. De kunst bestaat uit een aantal
grote installaties, waarvan sommige heel herkenbaar zijn.
Ze staan opgesteld in de schouwburgzaal, zoals De Hoer
van Babylon van Aya Waalwijk, de orkestbak (met Verkerkes
Burn Boxes), waar je ook kunt pootje baden, de catacom
ben opzij van de zaal, met het prachtige Waterwerk van
Peter Jansen) en elders in het gebouw, zoals de geniale
motorfietsen van Kees van As, die in de vestiaire staan.
Het gebouw is allemaal erg 'voormalig', wat anderzijds
juist veel mogelijkheden geeft tot vernieuwing. Sommig
werk is zeer herkenbaar (New Babylon van Constant
Nieuwenhuys, en Tingueley). De sfeer brengt je onge
merkt terug naar 1968 en de jaren 70, ook de gesprekken
met de kunstenaars. Toch wil Verkerke veel liever een
artistiek statement neerzetten dan een politieke bewering
doen. Het anarcho-element uit die tijd is sterk afgezwakt;
er is veel meer overleg aanwezig. De gemeente werkt
mee. Het TMNGHBK heeft zelfs een verlenging van een
half jaar gekregen. Ze zouden er aanvankelijk in maart
uit moeten zijn. Vanuit het Tijdelijk Museum lopen er lij
nen naar bijvoorbeeld Ruigoord. Daarmee - en met de
kunstenaars die langs trekken: Verkerkes 'nomaden' -
ligt Goes weer op de wereldkaart!
Er lopen overigens meer lijnen door Goes. Ook van
wege de 'Gronden', een nieuwbouwgebied indertijd,
waarop Trechter 5 een project heeft gedaan, is naar de
binnenstad doorgelijnd. De Noordlijn die erg belangrijk
is, staat al vast; andere moeten nog volgen. Ik heb ge
sproken over een substraat: de lijnen geven de perken
van dat substraat aan. Bovengronds kan je langs die lij-
De Noordlijn, project Gronden van Trechter 5.
Aan het begin van dit artikel is De achtdeling van Goes
afgebeeld, het basisplan van Gronden.
nen lopen, is de bedoeling. Sommigen in Goes, die nog
niet zo zijn gegrepen door de alchimistische geest van
het eind van deze eeuw, denken dat de parkeervakken
met deze perken samenvallen.
Willy van Meegen, die de Stichting 'Voorheen De
Vesten VerlICHT' runt, is gegrepen door de lijnen van
de wallen van Goes. Geen kunst aan denkt ze: die lijnen
zijn nog zichtbaar. Daarom brengt ze er kunst aan, zoals
indertijd met het zomerproject 'De Vesten VerLICHT'.
Samenhang en Uitzicht? Er is weinig of geen samen
hang tussen de echelons. Het projectmatige werkt dit
ook in de hand. Verkerke van Het Tijdelijk Museum en
Van Dokkum ven Trechter 5 trekken hun wenkbrauwen
voor elkaar op, hoewel de eerste praktisch werkt op een
zero-zero basis. Logisch: ze zijn in de strijd om gemeen
tesubsidie eikaars tegenstanders. Muziek en beeldende
kunst, laat staan amateurtoneel, ze raken elkaar niet. Het
Museum voor Noord- en Zuid-Beveland is weer een kous
van een ander been. Net als de orgelconcerten van Kees
van Iersel. Echter de Culturele Raad van Goes bestiert
alles, houdt het al als onze vader èn moeder in het oog.
Dit heeft alles te maken met de subsidievorm die Goes
hanteert: subsidiëren op afstand.
De magische lijnen die wij zagen, kruisen elkaar wel,
maar op heel verschillende niveaus. De territoren sluiten
niet aaneen, overlappen hier en daar hoogstens: Het
Beest 'podium voor muziek, theater, film, en literatuur'
programmeert gezien zijn doelstelling erg breed. Toch
komt het neer op: muziek (jazz en folk), en nu en dan
een film. De bioscoop is overigens gesloten. Alleen
gezien vanuit de heli, die hoog over Goes vliegt, lijkt het
of er een dicht net van cultuur over de stad ligt. Maar dat
is illusie. Zoals kunst en cultuur voor een groot deel illu
sie is. Het verwijst naar iets hogers dat wij zelf uiteinde
lijk niet kunnen bevatten.
46 Zeeuws Tijdschrift 2/99
