Ella Vogelaar
In 1967 ben ik uit Zeeland vertrokken, omdat ik
de wijde wereld in wilde trekken en een opleiding
wilde volgen die niet in de directe omgeving voor
handen was. De eerste jaren na mijn vertrek, de
periode van op zoek zijn naar je eigen wortels en
afzetten tegen het ouderlijk huis, was mijn primaire
associatie met Sint Philipsland: 'dichtgeplakt met
krantenpapier'. Nu ik die periode ruimschoots ach
ter mij heb gelaten is het vooral het landschap met
zijn dijken, populieren en vette klei wat mij af en
toe met weemoed vervult.
Af en toe kom ik nog wel in Zeeland, er woont
nog familie. Maar ik kom er ook om jeugdherinne
ringen op te halen. Zo ben ik bijvoorbeeld het laat
ste weekend dat de pont over het Zijpe voer, een
nostalgisch tochtje gaan maken. Ik ging namelijk
naar de middelbare school in Zierikzee en moest
dus zes jaar lang iedere dag met de pont over.
Verder verslind ik iedere nieuwe uitgave van het
Geheim Dagboek van Hans Warren, waarin veel
Zeeuwse plekjes prachtig worden beschreven.
Typisch Zeeuws is voor mij 'Zeeuwse zuinigheid'
en mensen die gevormd zijn door het gevecht met
de elementen en daardoor iets onwrikbaars over zich
hebben. Ik voel mij Zeeuwse en ben daar ook trots
op. Mijn ouders wonen inmiddels in de Flevopolder,
maar spreken ook daar nog altijd Zeeuws onder
elkaar. Zelf spreek ik het ook nog met ze.
Het grote verschil tussen nu en toen is de ont
sluiting van Zeeland door de bruggen en dammen
van de Deltawerken. De provincie is hierdoor uit
haar isolement gekomen en meer bij de rest van
Nederland gaan horen. Ilc hoop dat Zeeland mee
gaat in de vaart der volkeren, immers stilstand is
achteruitgang, maar ook dat van het landschap veel
behouden blijft.
32 Zeeuws Tijdschrift 5-6/99
