Marianne Inghels
Om mijn horizon te verbreden en om te kunnen
studeren ben ik in 1992 naar Amersfoort gegaan.
Ik volgde daarvoor 'onderwijs op afstand', maar ik
merkte dat dat niet was wat ik zocht. In Amersfoort
vond ik toen een baan en kon die combineren met
mijn studie aan de universiteit in Utrecht. Toen ik
net was verhuisd moest ik wel even wennen aan de
nieuwe omgeving. Ik ging nog vaak heen en weer
naar Zeeland, en had het idee dat ik na een paar
jaar daar weer zou gaan wonen. Dat idee heb ik
nu niet meer, want ik heb voor mezelf de keuze
gemaakt om hier te blijven. Je kunt je ding maar op
één plaats goed doen. Ik voelde me op een gegeven
moment een buitenstaander in beide plaatsen, en
toen heb ik de knoop doorgehakt. Ik voel me nog
wel Zeeuws; als iemand vraagt waar ik vandaan
kom, dan zeg ik nooit Amersfoort maar Zeeland,
om precies te zijn Zeeuws-Vlaanderen.
Het verschil tussen het Zeeland van toen en nu
is niet zo groot, al is de braindrain alleen nog maar
toegenomen. Die zal de komende jaren nog groter
worden, zolang er geen vuist wordt gemaakt tegen
de uittocht van jonge getalenteerde Zeeuwen. Er
zouden maatregelen moeten worden genomen,
zoals uitbreiding van opleidingsmogelijkheden in
de eigen regio. Sinds de middelbare school zijn
veel van mijn vrienden weggetrokken, mensen met
ideeën gaan nu eenmaal op zoek naar een voe
dingsbodem. Natuurlijk komen er ook wel mensen
terug naar Zeeland, maar dat zijn meestal ouderen
en die staan op een andere manier in de maat
schappij dan mensen van mijn leeftijd.
34 Zeeuws Tijdschrift 5-6/99
