Daan Manneke
In 1972 ben ik definitief vertrokken uit Zeeland,
ik ben toen naar Breda gegaan. Daarvoor studeerde
ik muziek in Zeeland bij Adriaan Kousemaker. In
1967 kreeg ik als eerste jonge kunstenaar de Zeeuwse
Aanmoedigingsprijs. Daarna vervolgde ik mijn
opleiding in Tilburg en Brussel, dus ik was al een
beetje weggegaan. In 1972 werd ik docent aan het
Conservatorium van Amsterdam (voorheen
Sweelinck Conservatorium).
Bij Zeeland denk ik natuurlijk aan de verschil
lende eilanden, het prachtige licht en vooral mijn
lievelingsgebied West-Zeeuws-Vlaanderen. De ver
schillen en overeenkomsten tussen de Zeeuwse
eilanden heb ik verwerkt in mijn composities
Archipel. Deze bestaan uit zes werken die ik de
afgelopen tien jaar heb geschreven. Een andere
fijne herinnering is de compositie-opdracht van de
provincie Zeeland voor het orkestwerk Ruimten.
Het werd in 1978 door Het Zeeuws Orkest onder
leiding van Louis Stotijn uitgevoerd in de Concert
en Gehoorzaal in Middelburg.
Zeeland interesseert me nog steeds. Ik kom er
jaarlijks op vakantie. De prachtige steden bekoren
me onverminderd, net als het vele water. Natuurlijk
is er wel veel veranderd: het is nu veel dichter,
meer verkaveld en saaier, maar de Zeeuwse essen
tie is gebleven. Ik voel me sterk Zeeuws in ruimere
zin: meer Vlaams dan noordelijke Nederlander,
meer rooms dan protestant, meer heidens dan
christelijk, kortom Zeeuws-eigenwijs. Ik spreek
twee dialecten, het Zuid-Bevelands en het West-
Zeeuws-Vlaams. Ik ben in Kruiningen geboren en
ontzettend rechts-christelijk - zwarte kousen - opge
voed. Zeeland is een dynamische provincie, toeris
tisch een topklimaat, veelzijdig en eigen, en god
dank toch nog een beetje geïsoleerd. Niet zozeer
geografisch, dan toch mentaal: je moet nog steeds
een beetje moeite doen om in Zeeland te komen!
38 Zeeuws Tijdschrift 5-6/99
