Tony van Verre 1938 - 2000
Tot wanhoop van iedereen, behalve hemzelf,
maakt Tony van Verre (Middelburg, 1938) geen
enkele opleiding af. Hij 'begint' bij Minjon, de
jeugdomroep van de Avro. Verhuist van Middelburg
naar Amsterdam, neemt er lessen in beweging,
spraak, mime en muziek. Gaat bij de Vara-radio
werken en maakt er onder meer de serie Liedjes
van Heinde en Verre, later En dan heb je een
Chanson en voor de Arvo-radio Chantekraam. Hij
produceert programma's, schrijft teksten voor
programma's en voor cabaretiers als Henk
Elsink, Leen Jongewaard en Wim Sonneveld.
Bekend wordt hij met zijn reeks radioprogram
ma's voor de Vara: Tony van Verre ontmoet... Hij
portretteert erin een reeks 'bekende Neder-lan-
ders': Godfried Bomans, Wim Sonneveld, Tom
Manders, Annie M.G. Schmidt, Simon
Carmiggelt, Bertus Aafjes, Kees Buddingh, Jan
Foudraine, Jan Terlouw, Jan Blaaser, Johan
Fabricius, Ko van Dijk, Albert Mol en Albert
Helman (Lou Lichtveld).
In 1978 ontvangt hij voor zijn programma's de
Zilveren Reissmicrofoon, de prestigieuze onder
scheiding voor de beste radiomaker.
Tony van Verre is inmiddels teruggekeerd naar
zijn geboorteplaats Middelburg, waar hij in zijn
huis de gasten voor zijn programma ontvangt en
de uitzendingen kant-en-klaar maakt.
Bij de Gooise Uitgeverij (Unieboek Bussum) ver
schijnen boeken van zijn hand (met gramma-
foonplaten) over onder meer Bomans,
Carmiggelt, Johan Fabricius en Albert Mol. De
Vara geeft, in de serie Varagram, een verzamelel-
pee uit met liedjes van Tony van Verre op muziek
van Harry Bannink en gezongen door Edwin
Rutten (Hoe later op de avond).
Eind jaren tachtig verhuist hij met vrouw en kat
ten naar Veere. Als vakman zonder ambacht,
want zijn dienstverband met de Vara is beëin
digd. Op 12 maart 2000 overlijdt de radiomaker
en criticus in Veere.
50 Zeeuws Tijdschrift 2/2000
eindredactie en regie van verzorgde. De rollen waren
nu eens omgekeerd. Tony van Verre mocht en moest
praten terwijl een ander nu de vragen stelde en luis
terde. Na enige bedenkingen had hij ingestemd en
ook tijdens de uitzending voelde ik zijn onwennigheid
in deze nieuwe rol. Dankzij de intimiteit en het ver
trouwen dat presentator Rob van Hoek wist te creëren
werd het een prachtige uitzending. Tony van Verre zei
veel, over van alles. Duidelijk werd hoe goed, boeiend
en eerlijk Tony praten kon. Een openbaring voor ieder
een die hem alleen als programmamaker kende.
Vluchtige tijden
Op zondag 12 maart werd Tony van Verre geveld door
een zware suikerziekte die hem al geruime tijd kwelde.
Zijn vrouw wilde - geheel in zijn stijl - de regie in
handen houden en de vrijdag erop volgend met een
advertentie komen: in stilte gecremeerd. Omroep
Zeeland kreeg lucht van het sterfgeval en meldde de
dood van Tony van Verre. Waarop het ANP en de
kranten volgden.
Opvallend was de gebrekkige en oppervlakkige
redactie in de berichten over zijn dood. Zelfs bij de
Vara bleek niemand meer te vinden die zijn betekenis
kon duiden! 'Vluchtige tijden, vluchtige tijden' schreef
de hoofdredacteur van Omroep Zeeland mij in een
e-mail. Ik had hem geattendeerd op de mooie uitzen
ding die wij destijds met Tony van Verre gemaakt had
den en hem gesuggereerd dat het wellicht goed was
deze geheel of gedeeltelijk opnieuw uit te zenden als
postuum eerbetoon aan de grote Zeeuwse radioman.
Hij vond het een prima idee. Echter: de banden van
de uitzending waren niet te vinden in het archief van
de Zeeuwse omroep!
Vluchtige tijden, inderdaad. Ik kan het nu niet laten
Tony zelf nog één keer aan het woord te laten (niet
alle archieven in het Zeeuwse vertonen hiaten
'Vervlakking is overal. De normen gaan anders liggen.
Men koopt de rotzooi van opoe omdat het echte antiek
verdwenen is. Wie radio maakt en liegt valt ontzettend
op z'n bek. Dat wordt gehóórd en dat maakt het eerlijk.
Ik zoek het authentieke. Niets is erg, niets is onbegrij
pelijk als het maar eerlijk is. Niet dat waas van allerlei
prachtbeelden dat rond veel televisie hangt. Dat ver
doezelt te veel. Zo'n Martini-waas. Je moet er maar
eens een fles van opzuipen, dan zie je de binnenkant
van de plee...'