Dat jaar kwam Simon met Kerst naar Japan. Daarna
lrebben we steeds contact gehouden met brieven en de
telefoon.
'Toen ik negen jaar geleden besloot naar Nederland
te verhuizen, had ik eigenlijk moeten trouwen volgens de
Japanse traditie. Dat hebben we niet gedaan. De eerste
jaren woonden we hier op het erf in een caravan. Simons
ouders woonden in het huis. Uiteindelijk zijn we getrouwd
op de Cook Islands. Mooi halverwege ongeveer. Een tra
ditionele Japanse bruiloft zagen we niet zitten: dan wissel
je wel drie keer van kleren. Maar een Nederlandse trou
werij vinden we ook geen feest. Op de Cook Islands kon
den we het zelf bepalen. En daar is het altijd mooi weer,
behalve op onze trouwdag.
'Mijn ouders vonden het niet leuk dat ik met een
Nederlander trouwde: zo ver weg. Maar nu mijn zus
getrouwd is en ze overstelpt worden met cadeautjes die
ze niet willen hebben, zijn ze wel blij, want die krijgen
ze van Simons ouders niet. Simons ouders zijn wel een
keer naar Japan geweest en mijn ouders zijn ook hier in
Arnemuiden geweest. Ze vonden het vooral ver weg en
erg leeg.
Het grote verschil
'Voor ik naar Nederland kwam, heb ik het land opge
zocht in de atlas. Ik kon het eerst niet vinden en toen
bleek het zo klein dat het woord Amsterdam niet eens in
het land past. Ik wist wel wat van Nederland. Vooral dat
de Nederlanders net zo'n sterke culturele identiteit heb
ben als Japanners: dat hun taal niet afgepakt is. Ik wist
dus dat Nederlanders Nederlands spreken.
'Ik moest dus Nederlands leren. Want niemand hier
spreekt Japans. Ik heb daar wel vriendinnen aan overge
houden, maar op den duur bleven we steeds hetzelfde
boek herhalen. Gedrukte letters kan ik goed lezen, maar
geschreven woorden, handschrift lezen, vind ik moeilijk.
Er zijn niet veel mensen die Japans en Nederlands spreken.
Ik ben wel gevraagd te komen werken als tolk, in Brugge.
Gent, Antwerpen en Amsterdam. Maar ik vind het te ver
weg. Soms tolk ik wel voor de gemeente Middelburg, als
er Japanse gasten zijn.
'Eigenlijk was de overstap van Japan naar Nederland
heel gemakkelijk. Het verschil is zo groot. Als het ver
schil klein is, heb je veel eerder last van heimwee, denk
ik. Nu ben ik een "stomme buitenlander" en mag ik fou
ten maken. Kinderen uit het dorp noemen me Chinees.
Maar China en Japan is als Rusland en Nederland: totaal
verschillend. Maar ik begrijp het wel... Wat wel lastig is:
sinds ik in Arnemuiden woon, heb ik last van hooikoorts.
'Eén keer per jaar ga ik naar Japan. Hiervoor was dat
eens in de drie jaar, maar de tickets zijn steeds goedko
per geworden. Ik kom uit een dorp dat nu de buitenwijk
is van Nagoya, de vijfde grootste stad van Japan met 2,2
miljoen inwoners. Mijn dorp is ongeveer zo groot als
Middelburg.
E-mail diary
'Ik houd contact met Japan via e-mail. Ik was nooit zo
computerachtig, maar Simon heeft me het geleerd. E-mail
is veel sneller dan de post en goedkoper. En door het
tijdsverschil tussen Japan en Nederland, krijg je bijna
steeds de volgende dag al antwoord. Mensen met wie ik
nu bijna dagelijks chat, heb ik ook ontmoet in Japan. Dat
was heel leuk. Iemand met wie je anderhalf jaar iedere
dag mailt, die ken je wel goed. De voorstelling die ik had
gemaakt, klopte.
'Nu heb ik mijn eigen homepage in een Japanse en
een Nederlandse versie. De Nederlandse versie is nog
niet helemaal klaar; dat moet Simon nog doen. In het
Japans (speciaal computersysteem met Japanse tekens)
houd ik een dagboek bij, zodat mijn e-mailvrienden kun
nen lezen wat er gebeurt met Kyoko, zonder dat ik steeds
hetzelfde verhaal hoef te vertellen.
'Het enige echte grote probleem in Nederland is het
eten. In het begin was dat niet zo: toen was ilc gewoon
een toerist die alles at. Maar na een paar maanden begon
ik toch erg te verlangen naar Japans eten. Bovendien
kwam ik steeds meer kilo's aan door het Nederlandse
eten. In Parijs hebben we een Japanse winkel ontdekt
met mijn naam: Kyoko. Op mijn verjaardag gaan we bij
Izumi eten, achter het Museum voor de Schone Kunsten
in Antwerpen. Nee, Japans eten in Rotterdam is voor
beginners en bovendien erg duur. In Brussel is er een
goede Japanse winkel waar we om de zoveel weken inko
pen doen. De Japanse winkel in Londen is jammer
genoeg weg.
'Ik heb ook wel mooi Japans gekookt voor Nederlandse
vrienden, maar die gooiden al dat eten door elkaar voor
dat ze het opaten. Dat doe ik dus niet meer. In Japan
moet eten vooral mooi zijn. Eten is voor Japanners een
sociale gebeurtenis. Minimaal eens per week eet je bui
ten de deur met het hele gezin.
'Inmiddels voel ik me niet echt een Japanse meer.
Als ik daar ben, ben ik op bezoek. Maar ik ben ook
geen Nederlandse en geen Zeeuwse. Dat zal ik ook
nooit worden.'
14 Zeeuws Tijdschrift 2000/3
