^Cultureel erfgoed is n
iet echt beroepsmatig mijn
terrein, maar ik heb er -
wel oog voor. Mijn
gevoel
spreekt dan, ik heb er geen kennis van, maar wel
affiniteit mee. Ik versta onder cultureel erfgoed zaken
die doorleefd zijn, die een leven in zich dragen, die een
leven geleefd hebben. Waarin dat zit, maakt niet uit.
Je voelt het, je merkt dat iets historie in zich draagt,
dat het waardevol is. Het heeft dan gevoelsmatig
gewicht. Ik houd erg van design, moderne industriële
vormgeving, hedendaagse architectuur vind ik ook
prachtig. Maar dat heeft nog een leven te gaan, dat
moet nog geleefd worden. Oude keramische voorwer
pen - keramiek was mijn afstudeerrichting - worden
vaak tentoongesteld in vitrines. Ik vind het wel fantas
tisch wat mensen toen maakten, met zoveel aandacht
voor ornamenten en materiaal. Maar achter glas is het
doorleefde er af.
In Zeeland heb je prachtige oude dorpen. Ik ben
heel blij dat die voor het grootste deel behouden zijn.
In steden zijn oude gebouwen of straten toch te veel
omringd door geijkte architectuur, veel verkeer, dan
kan het niet ademen. Ik woon in een dorpskern waar
de oude sfeer nog levend is Een nieuwbouwwijk heeft
(nog) niet dat eigene van een oude wijk. Als je een
oude dorpskern binnenkomt, voel je de warmte.
Je ziet, ik heb het voornamelijk over gebouwen. Ik ben
helemaal bezeten van kerken, met name het interieur.
Kerken waar dan ook, maar die in Frankrijk in het bij
zonder. Die hebben zo'n doorleefde sfeer, die warmte
en - vooral - die stilte waar ik zo van houd. Vooral ker
ken in van die bijna vervallen dorpen; nog doorleefder
dan doorleefd, geweldig. Ik ben erg visueel ingesteld;
ik vraag me dan niet af of het nog wel leuk wonen is
in zo'n dorp in de winter...
Ik ben een mens van vooruitkijken. Ik vind niet dat
je alles moet behouden. Je moet niet uit sentiment
dingen bewaren, maar op grond van de overweging of
het bijdraagt aan de kennis over hoe het leven was.
Het is daarbij wel frappant dat al hetgeen bewaard
wordt, is bepaald door kunstdisciplines. Schilderkunst
natuurlijk, beeldende kunst, muziek, architectuur,
design in^ebruiksvoorwerpen en het schrift niet te
vergeten.
Danie le Due, coördinator kunsteducatie Theo van
Doesburg Centrum en voorzitter van de Raad voor de
Cultuur Zeeland.
Communicatie met gemeenten, omwonenden, musea
is essentieel. Om zo van eikaars kracht gebruik te
maken en te leren van eikaars kennis. Weten wat er
speelt en waaraan behoefte is en daar vervolgens op
inspelen. Het is belangrijk dat de SceZ stevig in haar
schoenen staat vanwege de belangen die op het spel
staan. De stichting moet bijvoorbeeld pal staan als het
gaat om het behoud van archeologische vondsten en
betrokken worden bij stadsontwikkelingsplannen.
Er moeten korte lijnen komen met het Zeeuws Archief,
het Zeeuws Museum, de Zeeuwse Bibliotheek en
SCOOP. Want ze hebben elkaar nodig, vooral op het
gebied van educatie en participatie. Dat dient te ge
beuren op basis van gelijkheid. Er moet een wederzijd
se afhankelijkheid zijn, anders werkt het niet.
Overleg, samenwerking en communicatie met der
den is natuurlijk uitstekend, maar hoe moet dat met
de voormalige organisaties onderling? Die moeten
eerst allemaal hun eigen identiteit afleggen en samen
één worden. Dat gaat niet van de ene dag op de andere.
Kapel van Hoogelande, restant van een i5de-eeuwse kerk
dat, voor het in 1965 werd gerestaureerd, eeuwenlang een
ruïne is geweest, 1965. Foto Zeeuws Documentatiecentrum.
7 Zeeuws Tijdschrift 2000/6
