Westmalle
een ongelofelijke lichtgeraaktheid en wreedheid die
zijn weerga niet kent in de Nederlandse literatuur.
En de enige die niets te vrezen heeft van zijn op
het oog kamikazeachtige openhartigheid is de schrij
ver zelf. Hij wordt beschermd door het feit dat hij
niets achterhoudt. Hij heeft op die manier een voor
treffelijk literair afweerschild geïnstalleerd. De vraag
is of zijn kinderen en zijn ex-vrouw ook onder dat
scherm kunnen schuilen.
V
Bezoek aan voormalige school, voormalige drukkerij,
slooppand en tijdelijke broedplaats voor jonge en niet
meer zo jonge kunstenaars. Cluster K is de naam van
het Kunsthuis. Oud gebouw natuurlijk, geschonden
ruimtes. Ideaal om ongedwongen wat aan te klooien.
Ik kijk naar de installatie van Sandra Verkaart, nog
studerend in Groningen. Een zestal houten frames
bespannen met doorzichtig plastic, horizontaal opge
hangen. Twee olieverfschilderijen aan weerszijden van
de zaal. Waarin ook sprake is van lichtvangende recht
hoeken, plus eenzaam Hopperfiguurtje.
'Je hebt iets te pakken, meid,' hoor ik een vrouw
tegen de kunstenares in opleiding zeggen.
Ik wandel naar de volgende ruimte en geniet van
de haveloze entourage. Intieme tekeningen van
Kunstkenner, nauwelijks aanwezig, totdat je er de tijd
voor neemt. Daarna op andere plaats foto's van Johan
Klein, beelden van gronddoelen en enkele bewerkte
zelfportretten.
Oogfoto's van Lysandre Begijn plus mooi filmpje
van kind dat playbackt. Ik bekijk alles en krijg zin om
ook iets te maken.
Dan kom ik in het T.M.N.G.H.B.K., maak me op
voor een confrontatie met nomadische kunst.
Kijkkasten van het Proletariats Ensemble uit
Düsseldorf. Kasten met allerlei magische troep. Er
branden veel kaarsen in een donkere ruimte. In een
eenvoudige met bont afgezette lijkkist de resten van
een plastic mens. Shamanenkunst. Hier wordt, in
tegenstelling tot wat sommige vakbroeders doen, niet
met vlees gesmeten of ritueel geslacht. Wel toont
Ingrid van de Linde De Verse Huid (koehuid) beschil
derd met drakenbloed.
Er is ook een dakterras. Daar volg ik een perfor
mance van de zon waarbij al het geziene verbleekt.
VI
In Zeeland heeft Liefhebber geen malafide grensver
leggende kunst gezien, zoals die van de Rus Oleg
Kulik (toonde op video hoe hij een paard verkrachtte).
Kulik kan op de steun van Jan Hoet rekenen. Het
bedekken van een gevel met plakken ham onder ver
antwoording van Hoet was vergeleken met wat Kulik
doet een flauwe grap. Waarom niet Jan Hoet aan de
gevel gespijkerd of aan nette plakken gesneden?
Mocht Kulik ooit naar de Vleeshal komen dan dient
de tempel hardhandig gereinigd te worden, liefst tijdens
de performance. Verkrachting uit naam van de kunst,
hoe zou Voorganger daarover denken? O
Een glas Trappist Westntalle,
Dubbel of Tripel,
en een portie Trappistenkaas.
Dat is degustatie op hoog niveau.
31 Zeeuws Tijdschrift 2001/3-4
