provincie. We leefden voor honderd procent van subsi
die: een karig budget waar we in de praktijk niets over
te vertellen hadden. Dat was de situatie, niet meer en
niet minder.
Leuke job, zeg. Wasje daarvoor helemaal uit de
Randstad gekomen?
Ik dacht heel simpel. Ze bakken daar in Zeeland ook
brood, laat ik het drie jaar proberen. En ik hield en houd
wel van een beetje avontuur. Als kleine jongen was ik
al een vrijbuiter, ging ik in mijn eentje naar Schotland
en zo. Een collega die naar Sas van Gent was vertrok
ken, attendeerde me op een advertentie in de PZC. Ze
vroegen een sportconsulent, een baan die me op het
lijf was geschreven. In Voorburg werkte ik voor de
gemeentelijke Sport en Recreatie en had ik de nodige
aanvullende opleidingen gedaan.
En heel geleidelijk ben je de zaak in Zeeland gaan
opbouwen?
Ik merkte al snel dat er grote behoefte was aan sport-
specifieke deskundigheid. Dus ik ben sportopleidingen
gaan opzetten en wat later sport recreatie-acties als
Trim je Fit gaan ontwikkelen. Van lieverlede groeide
onze organisatie uit van twee naar vier man en ik zag
nog veel meer mogelijkheden voor expansie...
De Sportraad is uiteindelijk een zelfstandige, bedrijfs
matig opererende organisatie geworden. Hoe is dat proces
verlopen?
Eind jaren tachtig ging de toenmalige directeur met
ziekteverlof en mocht ik zijn functie overnemen. Dit
was voor mij de kans om het roer om te gooien. De weg
naar zelfstandigheid in te slaan, me bezig te gaan hou
den met sponsoring en samenwerking met bedrijven
te zoeken, zodat we echt uitvoerend aan de slag konden.
Dat is uiteraard niet van de een op de andere dag gere
aliseerd. Het duurde al met al vier jaar en ik moet eer
lijk bekennen dat we ook een beetje geluk hebben gehad.
Want?
In die tijd verdwenen alle raden van het opbouworgaan.
Wij hebben het als enige overleefd. Onder meer omdat
ik me met steun van de provincie heb ingelaten met
een project om het vormingscentrum in Arnemuiden
om te bouwen tot sportcentrum voor gehandicapten
en zodoende mijn ideeën voor, laten we zeggen, een
sportraad nieuwe stijl kon profileren.
De provincie reageerde enthousiast?
Nou en of. Mijn plannen werden met applaus begroet.
Sterker, men zag ons als voorbeeld voor andere orga
nisaties. Wat wil je nog meer? Ik kreeg de beschikking
over een klein eigen budget en mocht mijn gang gaan.
Ja, in het begin was het even pijn lijden. We hebben
echt gevochten als leeuwen... Maar de boel bleef over
eind. De Sportraad bestaat nu uit vijftien mensen, ter
wijl de provinciale bijdrage (zes ton voor vier jaar)
hetzelfde is. Het verschil is alleen dat wij nu zelf
geld verdienen met het verzorgen van cursussen voor
instellingen en bedrijven en als gevolg daarvan met
een begroting van anderhalf miljoen gulden kunnen
werken.
Intussen is het met dat gehandicaptencentrum niet zo
best afgelopen. Toch?
Klopt. De provincie heeft er gigantisch veel geld inge
pompt, maar tragisch genoeg stonden er de verkeerde
mensen aan het roer. De directeur heeft er in korte tijd
driemiljoen doorheen gejaagd, terwijl er nul resultaat
werd geboekt. Die man is later naar de NS gegaan. En
sindsdien loopt er bij wijze van spreken geen trein meer
op tijd, hahaha... Nu kunnen we erom lachen maar het
was natuurlijk diep triest. Alleen de staat van het gebouw
al. Het dak was zo lek als een mandje en het wemelde
van het ongedierte. Wij hielden daar in die periode kan
toor en hebben alles eigenhandig opgeknapt.
Behalve cursussen en opleidingen, begon de Sportraad
zich ook naar buiten toe te manifesteren. Onder meer met
het Sportgala, dat dit jaar zijn twaalfde editie beleefde.
We hebben eerst samen met de VW een sportmaand
(mei) van de grond getild. Een groot succes, zeker als
je het vergelijkt met de cultuurmaand. We kregen
prachtige evaluaties en mochten er de komende drie
jaar mee doorgaan. Op het laatste moment is daar
echter een stokje voor gestoken omdat ze geld nodig
hadden voor een sportaccommodatie in Middelburg.
Geloof me, ik ging door de grond. Vreselijk voor al die
vrijwilligers die daar maanden en maanden hard aan
gewerkt hadden.
De provinciale waardering voor de sport viel dus toch
wat tegen.
Zeker, die was heel matig en is dat eigenlijk nog steeds.
Op nationaal niveau is de belangstelling voor sport wél
toegenomen en in de meeste andere provincies ook.
10 Zeeuws Tijdschrift 2001/5
