bij de kunstenaarsmaaltijd met alle kunstenaars en
deelnemende galeriehouders samen, hoort er net zo
goed bij.
Begin oktober 2001 heeft er een advertentie gestaan
in de BK-krant; onze belangrijkste bron voor aanmel
dingen. Daarna komen de telefoontjes, de faxen en de
e-mails uit het hele land. En ook buitenlandse kunste
naars weten Westerschouwen te vinden. 'We hebben
mensen uit Spanje, Frankrijk, Duitsland, en Rusland
gehad. Dit jaar komt er een groep van acht kunstenaars
uit Slowakije. Er komt een tent waarin zij exposeren.
En die wordt de centrumlocatie van de Kunstschouw
waar het kunstenaarsdiner wordt gehouden.' Kiel heeft
er duidelijk zin in en moet zich inhouden de envelop
pen niet direct open te rukken. Maar de beleefdheid
wint. 'Het niveau van de inzendingen wordt steeds
hoger. Toch valt ongeveer dertig procent van de inzen
dingen af.' De locaties zijn voornamelijk de reden het
aantal kunstenaars op honderd te houden. Bovendien
moet het voor de bezoekers behapbaar zijn.
De bezoekers komen uit het hele land. De schat
ting is dat ongeveer tienduizend mensen Kunstschouw
vorig jaar hebben bezocht. De meesten komen speci
aal voor de Kunstschouw naar Zeeland. 'Je merkt het
ook aan de horeca: hotels zitten vol en voor veel res
taurants kun je beter reserveren tijdens de Kunstschouw.
Ik heb het idee dat de Kunstschouw het kunstklimaat
op Schouwen beïnvloedt. Er komen steeds meer gale
ries. Laat lekker groeien', zegt Fred Kiel met twinke
lende ogen. Hij ziet het groeiende kunstaanbod op
Schouwen als een belangrijke aanvulling op de trits
rust, ruimte en schone lucht waarop de aantrekkings
kracht van de Zeeuwse kust voor toeristen gebaseerd is.
Elly Mes en het sacrale
'Ken je dit boekje?', vraagt Kiel vlak voor vertrek. Hij
drukt me het boekje Kunst op Schouwen-Duiveland in
handen. Ruim vijftig beeldend kunstenaars, galeries
en musea presenteren zich in deze uitgave. Elly Mes
zet zich zo neer: 'Mijn werk spiegelend aan het con
temporaine ontdek ik, dat ik bezield word door de ach
terkant van de hectische tijd waarin wij leven: heim
wee naar verstilling. Niet altijd! Soms ga ik mij te bui
ten aan Miro-achtige uitspattingen. Tot mijn eigen
verwondering...'
Bij binnenkomst pakt ze met warme, zachte han
den de mijne en drukt ze ongewoon lang. Niet onpret
tig, maar onwennig. Een klein halletje leidt naar een
licht atelier, waarin een enorme ezel domineert. Op
een tafel staan een aantal potten met keurig schoon
gewassen kwasten te wachten op wat komen gaat. De
kleuren bruin, geel en blauw overheersen in de schil
derijen van Elly Mes. Er staan sculpturen van haar hand:
in marmer, onyx en brons. Ingetogen werk, sacraal.
Elly Mes (1931) is in 1987 in Haamstede komen
wonen na een carrière in het onderwijs in Rotterdam.
In 1989 ging ze met de vut en besloot vanaf dat moment
'een ander leven' te gaan leiden. 'Niet dat ik toen pas
begonnen ben met schilderen. Ik heb altijd wel iets
"makerigs" in me gehad', verzekert ze me. Ze heeft
lang geleden privé-lessen gevolgd op het gebied van
tekenen en schilderen. 'Ook schriftelijk: dan stuurde
ik hele pakketten naar Parijs, waar Frans Boers toen
woonde, en kreeg die weer retour met dikke rode stre
pen door mijn lievelingswerk.' Maar vanaf 1989 is ze
full time gaan schilderen.
30 Zeeuws Tijdschrift 2002/1-2
