kerk en op boekhandel De Vries, maar daar mag ik
vandaag van mezelf niet binnen. Op een pand ernaast
wordt bouwjaar 1764 vermeld en daaronder hangt een
bord met Deans Food Drinks. Dan staat Everarts
plotseling voor mijn neus, ziet het boek op de tafel en
grijnst. 'Zeg het maar, wat wil je?'
Hij somt een flink aantal feiten op over het verblijf
van Hugo in Zierikzee. 'Kwam van Middelburg met
een schip naar Zierikzee, en wel op 21 augustus 1867.
Werd als een vorst ontvangen, en dat voor een balling.
Wandelde, at, klom, bezichtigde, en had direkt over
alles een mening in Zierikzee....'
We besluiten om eerst naar het oude stadhuis te gaan.
In tegenstelling tot de weersvoorspellingen is het buiten
droog. Daar ben ik blij om, maar liever had ik net zo'n
stralende dag als de Oranjes gehad. Stadhuis blijkt dicht,
geen sterveling reageert op ons bellen. Maar het V.V.V.-
onderlcomen ernaast is wel open. Everarts confronteert
de vrouw achter de balie met het fenomeen van Zierikzee,
de eskimo in zijn kajak. Die bevoer lange tijd de zolder
ruimte van het stadhuis. Is haar dat bekend? De mevrouw
blijkt niet op de hoogte. Ze is juist overgeplaatst vanuit
Haamstede. 'Victor Hugo, een Franse schrijver uit de
19de eeuw, heeft over de esquimau geschreven in zijn
dagboek' legt Everarts uit. 'Die kajak bevindt zich nu
in het Gravensteen, in het Maritiem Museum.'
We besluiten naar het Van Oppen-Hotel te gaan
waar Hugo een nacht heeft doorgebracht. Het pand
blijkt te zijn getransformeerd tot een Chinese eetgele
genheid, annex hotel. De zaak is gesloten, maar gaat
over een uur open.
Op naar statie numero drie, de Nieuwe Kerk. De
voorkant van het gebouw met de onbehoorlijk dikke, grij
ze pilaren werkt op mijn lachspieren. Neoclassicistisch,
ofwel de nachtmerrie van een architect. 'Welkom op
Kreta' merkt Everarts op. 'Nou ja, de kerk heeft bestaans
recht, al was het maar vanwege die ene slechtvalk die
er zit.'
We rammelen aan een deur. Natuurlijk kunnen we
niet naar binnen, maar dat hindert in het geheel niet.
'Alles dicht, er zit systeem in deze tocht,' merk ik op.
'Ja,' zegt Everarts. 'Een gesloten systeem. Ze willen
hier trouwens een theater van maken, maar voorlopig
is de zaak afgeketst vanwege het orgel. Dat schijnt zeer
uniek te zijn. Als de mimte verandert verdwijnt de goede
akoestiek.'
'Heel modern, heel lelijk,' schijnt Hugo opgemerkt
te hebben over de kerk. En over de restauratie van de
Dikke Toren achter de lcerk: 'Bescherm hem tegen deze
architect.'
We wandelen naar de toren. Dicht. Hugo heeft hem
beklommen, 278 treden. Hij beschrijft zijn indruk op
die 21ste augustus vanaf de toren: Schitterend landschap.
Aan onze voeten Zierikzee, schilderachtig schaakbord van
straten en huizen met beschilderde en gebeeldhouwde gevels
en met trapgevels. Zierikzee met de spitse torentjes van de
vestingpoorten en de met drijfwerk versierde klokketoren van
het stadhuis; verderop een vlakte bedekt met groene en gele
gewassen die de verschillende zaai- en oogsttijden laten zien;
en op de achtergrond de zee, overal aanwezig.
Ik kijk omhoog om te zien of de slechtvalk in de
buurt is, maar ook hij bevindt zich waarschijnlijk in
een afgesloten ruimte.
'Ook even naar het weeshuis,' zegt Everarts. 'Dat
ligt daar.' We lopen terug en passeren een geografisch
kunstwerk: de parel van Schouwen-Duiveland. Het
plein voor de Nieuwe Kerk is afgeschermd door park
achtige elementen, volgens de tekst op een plaquette
de burgers aangeboden door De Nationale Levensver
zekeringsbank NV te Rotterdam.
Aan de overkant van de straat staat het Burgerwees
huis met gouden gevelletters, waar mevrouw Tessa Braat
woont. We bellen vergeefs aan.
Dan besluiten we terug te keren naar het Van
Oppen-hotel. We passeren de linde van Wilhelmina
en stappen vijf minuten later China-Garden binnen.
Het Chinese meisje achter de bar begrijpt niets van
onze uitleg. 'Eten of slapen?' vraagt ze vertwijfeld. Dan
lcornt de Chinese eigenaar in beeld. We gaan opnieuw
44 Zeeuws Tijdschrift 2002/1-2