Het was rond deze tijd dat de Amerikaanse
complotparanoia de kop op stak. Het gerucht ging
dat onze school door fanatieke maoïsten was geïn
filtreerd. Werd er via de luidspreker waar we elke
ochtend om 7 uur met het Chinese dzau (goede
morgen) gewekt werden ook afgeluisterd? Wie was
eigenlijk die man van dat reisbureau die vorige
week een lezing gaf? Was het een rekruterings
officier van een communistische inlichtingendienst
of wat? Waarom had de tolk van Mao een lezing
gehouden? Bijna iedereen was van plan het bijltje
er bij neer te gooien of in er ieder geval een week
end tussenuit te knijpen. Ook deze gevaarlijke
onderstroom probeerde de directeur manmoedig te
kanaliseren. 'If you must leave, we recommend that
you do not exhaust yourselves. Thank you.'
Vooral om de onderstreping werd door ons har
telijk gelachen evenals om zijn suggestie dat wan
neer het niet anders kon we ons ook van Jonglish
(half Engels half Chinees) mochten bedienen. Dat
deden we al vanaf de eerste dag. Het maakte ons
mondiger en brak juist dikwijls de spanning omdat
het tot hilarische combinaties leidde. Ik was niet
van plan weg te gaan maar toen Nina van de Duitse
school mij vroeg of ik in haar BMW naar het strand
huis van haar ouders in de buurt van Cape Cod mee
wilde gaan, sagte ich kein nein. Dat weekend heeft
me gered. Even was de zee dichtbij en Middlebury
ver weg. Ik oefende er voor mijn rol als Queen of the
Netherlands in de politieke satire over democratie
en dictatuur die onze klas tijdens de China Night,
twee weken voor het eindexamen, zou opvoeren.
Een vertoning van de Rocky Horror Picture Show in
een verlopen bioscoop in Hyannis Port hielp me
die rol vorm te geven.
Final exams
Ter gelegenheid van het bestaan van twee eeuwen
diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en
de Verenigde Staten van Amerika sprak koningin
Beatrix op 21 april 1982 het House of Representatives
en de Senate toe. Ik zocht een fragment uit dat in
ons stuk te pas kwam en vertaalde het in het Chinees.
Nu ik het fragment herlees, valt het me op dat die
toespraak een hoog houdbaarheidsgehalte heeft.
'Democracy must be aware of the danger of people no
longer feeling they are participating in the democratic
decision making process. How can we strengthen and if
necessary restore, the people's faith in their own decision
makers. How can we improve the delimitation of
responsibilities? These are questions on which all of us
should most earnestly reflect. Those who are elected to
represent the people will regard this as their primary
duty. We live in an era of tremendous challenges.'2.
Kort na terugkeer voerden we ons stuk met succes
op maar in Middlebury was de uitdaging vooral het
gevreesde eindexamen dat voor de deur stond.
Met uitzondering van twee uitvallers had ieder
een het tot de laatste week bolgewerkt. Een aantal
leerlingen stale met kop en schouders boven de rest
uit. Dat waren of absolute bollebozen of uitslovers
die hetzelfde resultaat bereikten door keihard te
studeren. Velen scoorden gemiddeld en sommigen
konden het nauwelijks bijbenen. Iedereen besefte
dat je minstens een C- moest halen om de credit
points te verzilveren bij je moederinstelling. Voor
mij golden die overwegingen niet. Zelfs al kreeg ik
een D, E of F, het zou weinig uitmaken want mee
tellen in Nederland deden ze toch niet. Hoogstens
zou het een knauw voor mijn zelfvertrouwen bete
kenen.
Die laatste week werd er nauwelijks geslapen in
Forest Halls. Er werd van alles geslikt om op de
been te blijven. De adrenalinekraan stond wijd
open. Er heerste een sfeer van grote lotsverbonden
heid en iedereen hielp en ondersteunde elkaar zo
veel doenlijk. De examens zelf verliepen als in een
droom en de nachtmerrie van velen was op het
laatste moment een volledige black-out te hebben.
Het was een uithoudingstest zoals die dikwijls te
zien is in Amerikaanse films over het drillen van
elite legerkorpsen. Kort na het mondelinge examen
op vrijdag kregen we ons cijfer. Nerveuzer dan ik
toe wilde geven, ging ik naar de kamer waar over
ons lot beslist werd. Link keek me indringend aan
en zei: 'Americans are tricky are not they, Wann Der
wen?' Daar was ik het helemaal mee eens, maar de
euforie over mijn cijfer kreeg de overhand en ik
rende zonder verdere plichtplegingen naar buiten.
Wij feliciteerden of troosten elkaar naar gelang en
alle remmen gingen los. De dag van afscheid nemen,
brak onvermijdelijk aan in het besef dat we elkaar
nooit meer zouden zien ondanks alle beloftes van
het tegendeel.
Link schreef naderhand: 'My point, in sum, is
that a ggade of B- is certainly a creditable performance
13 Zeeuws Tijdschrift 2002/3
