Rob van Hese
Paradise regained
De stralende pleinen van't water liggen niet in mijn geheugen,
noch een blonde vrouw aan mijn zij.
Ik was er nauwelijks bij die dag in februari,
louter vruchtbeginsel op doorreis naar
november.
Niet te beschrijven was het, onbeschrijfelijk overal.
Het zwart van de nacht verdonkeremaande het vloedmerk
dat alles met zout signeerde, al datgene wat los en vast zat.
Mijn weten is van weinig waarde, een klein signaal wellicht
van de grote worsteling; ik, amper kind in veilige haven.
Terug in het paradijs spreekt het basalt nog slechts in grauwgrijze tonen
van herinnering, toont het landschap zijn littekens als grillige kringen
in een tafelblad, maar in zilte huizen wonen duizend laatste woorden -
water dragen naar de zee.
25 Ballustrada
