in Vlissingen genoten en ging nog zelden naar huis.
In het weekend werkte ze in een winkel in Middelburg.
Ze voelde zich al aardig geïntegreerd toen ze voor de
vervolgstudie naar de HEAO in Amsterdam ging.
Ze woonde drie jaar op een ldein kamertje in Haarlem
zonder vooruitzichten in de komende jaren een
betaalbare woning te vinden. Dus toen haar vriend,
die scheepsbouwkunde studeerde, stage kon gaan
lopen bij een werf in Sluiskil in 2001, aarzelden ze
niet en verhuisden. Ze vond al snel een baan bij
SEPAZ. Nu wonen ze in Krabbendijke. Dat vindt
ze ideaal want zo is zowel Brabant - haar vriend is
wiskundeleraar in Steenbergen - als Zeeuws-
Vlaanderen makkelijk bereikbaar. Bovendien is het
vanaf Krabbendijke naar de Randstad niet al te ver.
Vrienden en familie van Jules Starmans (Heerlen,
1956) en zijn vrouw Marie-Elise (Heerlen, 1959) keken
op toen zij aankondigden dat hij hoofd Werk, inkomen
en zorg van de gemeente Schouwen-Duiveland zou
worden. Na zijn studie geschiedenis was Jules midden
jaren tachtig werkloos geworden dus kende hij de
wereld van de andere kant van het loket als geen
ander. Hij kwam bij de provincie Limburg als beleids
medewerker terecht, trouwde en ging in Maastricht
wonen. Hij wilde vooral eens iets anders. Hij woont
(een paap!) in het voormalige woonhuis van de predi
kanten van Dreischor dat uit het eind van de zeven
tiende eeuw stamt. Een droomlocatie aan de ring rond
de kerk met leilindes voor zijn huis. Op een kast in de
woonkamer is een klein Chinees altaar. Dat houdt ver
band met hun negenjarig dochtertje Li dat ze in
China geadopteerd hebben. 'Het is onbewust ont
staan. Li gaat naar een openbare school in Dreischor.
Kijk, een Chinees meisje met staartjes dat samen met
een Zeeuws meisje op hun springveren op en neer
hoppen, is de nieuwe werkelijkheid van Dreischor.'
In Vlissingen studeren een paar honderd
Chinezen aan de Hogeschool Zeeland. Marcel Migo
8 Zeeuws Tijdschrift 2004/5
