Het onbenoembare benoemen Grootjans betrekt een nieuw atelier, in Breda, het is er maagdelijk wit. Zijn oog neemt een onregelmatigheid waar in al dat wit en ziet groen, een groen stipje. De kunstenaar laat alle muren tot op de bodem onderzoe ken en komt erachter dat hij in een groene kamer werkt, die wit is geschilderd. Zijn beslissing om repli ca's te maken van de bedekte muren lijkt weer ingege ven door een verlangen naar behoud en herinnering. De doeken lijken slechts op de eerste monochromen, ze verwijzen immers niet naar zichzelf maar naar een verborgen, fysieke werkelijkheid. Grootjans heeft het nu over context, de geschiedenis van zijn leven, die de kleurvlakken oplaadt met betekenis. Terwijl deze taak volbracht wordt, kondigt de vol gende zich aan. De kunstenaar gooit de verfresten tij dens het schilderen niet weg maar bewaart het puur materiële, betekenisloze residu. Allerlei tinten groene opgedroogde verf, vermengd met kalk, vuil en stof, verdwijnen in een ingewikkeld chemisch procédé en komen tevoorschijn als nieuw materiaal dat Grootjans transformeert tot nieuwe schilderijen. Dat je ook na de grondigst denkbare herijking weer een eindpunt bereikt, is onafwendbaar. Grootjans was erop voorbereid: 'De verf was op', alles was weer schoon, tabula rasa als intermezzo. Deze kunstenaar bewondert en zoekt. Samen met zijn helden - een filosoof, een schrijver, een filmma ker, doet hij een poging zijn essentie, zijn staat van zijn te benaderen. Zijn schildershandschrift zet hij in deze queeste buitenspel. Grootjans illustreert zijn bevindingen met de uitspraak van Georges Perec (1936-1982): 'Quelque part je suis étrangerpar rapport a quelque chose de moi-même.' (Ergens is een deel van mezelf me vreemd)Hij is het tegelijk hartgrondig eens met de revolutionaire uitspraak van Spinoza dat lichaam en geest één zijn. Samen met de wijsheden over zelfexpressie van René Descartes (1596-1650) zoekt Loek Grootjans de weg in zijn eigen geest en mogelijkheden voor de materiële weergave ervan. Zonder titel, uit de serie Replica Reversa, 1999, 5 x 40 x 30 cm, acryl, pigment, muurschraapsel op linnen, particuliere collectie. Foto Peter Cox. De verf is zo egaal mogelijk aangebracht op het doek. De kunste naar heeft ervoor gekozen zijn persoonlijke toets uit te schake len. Zijn ziel zit in fysieke vorm in de verf. De mooiste reactie op dit werk kreeg hij cadeau van een Zeeuwse boer: 'Daar kun je niks van zeggen van dat werk, dat is als de zee, het is er.' 26 Zeeuws Tijdschrift 2004/5

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 2004 | | pagina 28