Karen Kroese
Aan het Bellamypark in Vlissingen pal naast het
reptielenmuseum Iguana is een winkel die niet van
deze tijd lijkt te zijn, of juist wel? Het meubilair ervan
is afkomstig uit de Prins van Oranje (de voormalige
schouwburg in Goes) waarin het concept DeBard deel
uitmaakte van een tijdelijk museumproject. DeBard
is in Vlissingen permanent gevestigd. Een geur van
wierook kringelt vanuit de kelder omhoog. De houten
vloer kraakt onder het gewicht van de klanten. Gasten
is misschien een beter woord. Want muziekshop
DeBard heeft meer weg van de huiskamer van een
muziekliefhebber. De gastheer ontfermt zich over zijn
visite. Hij vraagt van welke muziek zijn bezoek houdt.
Alsof het bonbons zijn, selecteert hij cd's naar smaak
en offreert ze zijn gast. Die mag naar al het moois
luisteren aan de lange houten tafel tot hij wat van zijn
gading gevonden heeft.
Personal touch
Het is niet eenvoudig als leek je weg te vinden in
DeBard. Er staan rijen cd's gesorteerd op land van
herkomst. Muziek gemaakt door mensen die onbe
kend zijn bij het grote publiek. Muziekstromingen
waar je nog nooit van gehoord hebt, afkomstig uit
landen waarvan je amper het bestaan weet. Het is
geen overbodige luxe dat Postma zich graag over
zijn bezoek ontfermt. 'Ik houd van de persoonlijke
benadering. Vaste klanten weten hier feilloos de
weg. Anderen zijn op zoek naar een bepaalde plaat
of nummer, sommigen hebben alleen een vaag idee
van wat ze leuk vinden. Ik help ze op weg. Ik bied ze
gelegenheid te luisteren. Daar wordt veel gebruik van
gemaakt, soms hele middagen lang. Er komen men
sen vanuit de Randstad, België en Frankrijk. Soms
boeken ze zelfs een hotelletje. DeBard lijkt af en toe
een toeristische attractie. Zat mensen die in zijn zaak
foto's maken,' zegt Henk met verbazing in zijn stem.
Hij richt zich op het individu. 'Ieder mens heeft
iets eigens. Omdat er vanuit de commercie steeds
meer aandacht is voor de grootste gemene deler,
groeit de behoefte aan onderscheid. De wereld wordt
steeds leger, steeds armer. Er is minder ruimte voor
eigenheid. Die ruimte bied ik wel. Door de vervlak
king elders, kan mijn winkel bloeien. Ik vind het leuk
als mensen bij het afrekenen dankjewel zeggen terwijl
ik hen zou moeten bedanken.' De verscheidenheid
aan bezoekers is groot: van schoolkinderen tot oude
ren, van klassiek tot heavy metal. 'Het is meer een
trefpunt van culturen dan een winkel.'
Songlines
Postma werkt drie dagen in de week als journalist
voor de PZC. De rest van de week is hij in de weer
voor de winkel. Die runt hij nu samen met zijn echt
genote, beeldend kunstenaar Carina Dumais. Toen zij
drie jaar geleden kwam, kreeg DeBard er de Bar-O-
Nes Mysteryshop bij. Die vormt een aparte afdeling in
de kelder waar kleding en sieraden worden verkocht
die bij diverse subculturen horen. Het is een gelukkig
huwelijk want de twee versterken elkaar. Het is nogal
arbeidsintensief, vinden ze. 'We zijn steeds allround
bezig. Alles doen we zelf. Alles deden we zelf moet ik
zeggen, want nu hebben we een parttime kracht en
lopen leerlingen uit het mbo en vmbo hier stage.'
Naast het runnen van de winkel, moet er nieuw
materiaal in de bakken komen. Henk heeft een uit
gebreid netwerk en een open oog voor nieuwe ont
wikkelingen op het terrein van de muziek. Hij surft
daarvoor op het internet, struint beurzen af en leest
de voornaamste muziektijdschriften, zoals Songlines.
In elk nummer van dat tijdschrift staan de tien meest
opvallende titels van dat moment. In het begin kocht
Henk die titels allemaal blind. 'Nu heb ik ze soms
al, voordat ze in Songlines staan,' zegt hij niet zonder
trots. Dat komt niet alleen door zijn eigen pro-acti
viteit. De feedback en de tips van zijn cliëntèle zijn
minstens zo belangrijk.
'Op zich is het aanbod niet het probleem maar
het selecteren ervan. Ik vind 95 procent van alle
muziek hier goed. Bij de muzielcselectie ga ik alleen
op mijn eigen smaak af. Ik probeer er het beste van
elk genre uit te halen. Voor driekwart bestaat het
25 Zeeuws Tijdschrift 2005/1-2
