anny Vera
uthern man'uit Zeeland
Achttien jaar is hij, als hij zijn eerste gitaar koopt.
Een echte Cretsch, in Nashville Tennesee. Hij kan
nog geen noot spelen, maar zingen kan hij al wel.
En hoe. Het is hem met de paplepel ingegoten.
Als ventje van zeven achter in het busje van en
naar de optredens van de band van zijn vader. De
rock-'n-roll-liedjes zitten verankerd in z'n lijf. In de
platenkoffer van zijn ouders vindt hij een elpee van
Roy Orbison. Hij ziet de hoes met foto's, hoort de
liedjes en weet het zeker. Dat wil ik ook.
Peter van Houte
1999. Het is voorjaar, maar het lijkt al zomer. In de
geluidsstudio in Kruiningen leunt een jonge vent
op een kruk en zijn gitaar. Hij steekt zijn hand uit
en stelt zich joviaal voor: Danny Polfliet is de naam.
Aangenaam. Hij maakt een grap, speelt drie akkoor
den en zingt met hart en ziel. Ken je die? Mooie he...!
Elvis, Roy Orbinson, Chris Isaak. Ze rollen over de
tong. Zijn helden. Ik ben onder de indruk. Het gemak
waarmee hij die prachtige songs speelt, songs uit
mijn tijd. Hoe kan dat? Hij is amper 22 en doet toela
tingsexamen voor de Rock Akademie in Tilburg. We
praten over muziek, over mooie songs, over goede tek
sten. We associëren zangers, titels en tekstregels bij
elkaar. Telkens komen we terug bij zijn helden. Mijn
helden. Hij speelt Blue Moon en het wordt stil in de
studio. Hij lacht de zorgvuldig opgebouwde spanning
onmiddellijk weer weg. 'Ik vind het gewoon geweldige
muziek. Het zit nou eenmaal in mijn bloed. Deze ken
je ook wel...'
37 Zeeuws Tijdschrift 2005/1-2
