2000 Een jaar later, dezelfde locatie, opnieuw
lente en weer erg mooi voor de tijd van het jaar. De
deuren staan open. Buiten is het warmer dan binnen.
Hij staat lui in de deuropening, stoere zonnebril op
en gitaar in de aanslag. Het lijkt een andere Danny,
net een jaar ouder, maar al meer volwassen. Zijn stem
klinkt voller. Als hij zingt krijg ik kippenvel. Wat een
song! Zelf gemaakt? Jawel. Hij is met zijn band Till
Dawn bezig met de opname van een demo met vier
eigen nummers. Danny stuurt en bepaalt, is gedreven
en nadrukkelijk aanwezig. Hij is de frontman van de
band: Till Dawn is vooral Danny en omgekeerd. Hij
beschrijft hoe het hoesje eruit moet gaan zien. 'Met
zwart-witte strepen, als een zebra. Cool.' Hij heeft een
uitgesproken opvatting over vormgeving en presenta
tie. 'Het oog wil ook wat; uiterlijk vind ik erg belang
rijk. Ik draag ook nooit zomaar een spijkerbroek. En
op het podium trek ik iets moois aan. De band ook.
Zo hoort dat, vind ilc.'
2001 Danny is een belofte. En wat voor één.
Zijn optredens bewijzen het en zijn demo-cd's spre
ken boekdelen. Hij maakt mooie songs. Zijn liedjes
liggen goed in het gehoor, ze kloppen en zeggen veel
over de maker. Hij is een performer, die gemakkelijk
en aanstekelijk zingt. Zijn talent wordt weliswaar
Een beetje wereldberoemd in heel Zeeland is hij,
als hij met Till Dawn de Zeeuwse Belofte wint, het
popconcours dat in deze provincie de aanloop vormt
voor de Grote Prijs van Nederland.
langzaam maar zeker (h)erkend, maar leven van de
muziek, dat kan nog niet. Dat zit hem wel dwars.
Voor hem is het een way of life. Hij wil als artiest
zijn brood verdienen. Niets meer en niets minder.
Natuurlijk zijn er momenten van twijfel. Ben ik wel
goed genoeg? Zitten ze op een singer-songwriter als ik
te wachten?
Er is één persoon die nooit twijfelt. Die onvoor
waardelijk achter hem staat en hem steunt. Vera van
den IJssel, zijn moeder. Ze regelt zijn zaken, behartigt
zijn belangen, stimuleert hem en troost hem. Vera
is, zonder overdrijven, Danny's muze. Haar ziekte en
het bericht van de ongeneeslijkheid ervan treft Danny
als een mokerslag. Uit eerbetoon aan haar besluit hij
zich voortaan Danny Vera te noemen. Terwijl ze thuis
de laatste maanden van haar leven doorbrengt, gaat
Danny door met spelen, optreden, schrijven. Vera wil
niet anders en Danny kan niet anders. Op een avond
in het stille huis aan de Middelburgse Herengracht
schrijft hij:
For the light in your eyes, I will hold you
For the light in your eyes, I will take on your name
For the light in your eyes, I will scream in silence
So I'll gather my thoughts, they can go up in flames
For a moment I was almost sleeping
For a moment I was caught up in a bad dream
For a moment I was nearly drowning
Then woke up at last, with only wet feet
38 Zeeuws Tijdschrift 2005/1-2