het optreden hun cd's op de Russische radio gedraaid
werden, en er elke avond een uitzinnig publiek op die
Gollandskyoe techna afkwam. Bij de slotnummers
was de zaal vaak een kolkende massa.
Vanek: 'Rusland was echt een soort jongensdroom
die uitkwam. Ik begon bij Z.U.S. Russische teksten
te declameren, omdat ik die taal zo strak vond. Korte,
afgemeten zinnen. Raz, dwa, tri, DawailU Een, twee,
drie en dan gaan. Het was zo'n enorme kick om in
dat Jubileina ijshockeystadion Kon'chaif Sibiry (Back
to Siberia) voor duizenden skatende technofans uit te
voeren. Het toppunt van Waanzin. Dat repeterende
refrein It's Hotte mogen schreeuwen, terwijl het
buiten sneeuwde, en Russen in de zaal rustig hun
schaatsbaantjes trokken op het ijs. De podiumverlich
ting was zo fel, dat ik slechts met moeite dat immense
stadion in kon kijken. En dan zo'n dikke rij stoïcijns
kijkende Militiamannen voor het podium, in vol
uniform, op slagorde gereed. Vot-ete tsjierk, wat een
circus. Daar doe je het voor, wat een adrenalinestoot
geeft dat.'
Terug in Eindhoven wordt contact gelegd met
de Wit-Russische jongerenorganisatie Novy Litsy uit
Minsk. Evenals Eindhoven een industriestad, met veel
elektrotechnische industrie. Er ontstond een heuse
stedenband Eindhoven-Minsk.
Vorig jaar april 2003 presenteerden de 'Zeeuws-
Eindhovenaren' in Minsk een twee weken durend
Cultuurfestival onder de titel Gollandskyoe Natsjestny
oftewel de Nederlandse Invasie. Na twintig jaar acti
viteiten bedenken en organiseren heeft de Zesde
Kolonne een modus operandi ontwikkeld dat kort
maar krachtig inhoudt dat de kunstinstellingen van de
gaststad hun culturele bolwerken tijdelijk overdragen
aan de Kolonne.
Publieke belangstelling
Luk Sponselee: 'Wat mij vanaf mijn eerste Oost-
Europareizen duidelijk werd, is dat de mogelijkheden
en de ruimtes er bijna hetzelfde zijn als bij ons. Soms
een afgetrapt zaaltje, maar ook mooie, haast steriele
kunstzalen waar je bang bent om een spijker in de
muur te slaan, voordat de suppoost daar toestemming
voor heeft gegeven. De sfeer onder het Russische
kunstpubliek verschilt nauwelijks van een willekeurig
publiek op een kunstevenement in De Vleeshal dan
wel de Witte Dame in Eindhoven. Ze komen kunst
kijken in een zaal of ruimte, die speciaal daartoe is
ingericht, met gebroken witte wanden en een door
gaans uitgekiend lichtplan. Alles hangt in een keurig
lijstje, op een bepaalde hoogte en plek. In Oost-
Europa ligt het tempo misschien iets lager maar hun
betrokkenheid vind ik heel inspirerend. Als ze je werk
niets vinden, krijg je dat meteen onderbouwd voor je
kiezen. Voor Oost-Europeanen is kunst een Serieuze
Zaak, waar niet mee te spotten valt. Persoonlijk heb
ik dat liever dan het Nederlandse publiek, dat op een
filmfestival rustig door een film heen praat. Kunst is
dan slechts het decor voor hun sociale contacten. Dat
mag van mij, maar wat oprechte belangstelling voor
6i Zeeuws Tijdschrift 2005/1-2
