ZEELAND ALS MAATSTAF DER DINGEN
Door Carolijn Visser
Mijn eerste grote reis alleen was van Middelburg
naar Polen, met de trein. Als ik het me goed herin
ner, hoefde ik alleen in Roosendaal over te stappen.
In Poznan stonden sissende stoomlocomotieven op
de sporen. Alles was anders daar, achter het IJzeren
Gordijn. Nooit zal ik meer het gevoel hebben zo ver
weg te zijn geweest als toen ik weer het station van
Middelburg binnenrolde.
Thuiskomen kan heel lang duren. Thuiskomen in
Middelburg begint voor mij op het moment dat ik
vanuit de trein de Lange Jan kan zien. Kort daarna
verschijnt ook Hotel Du Commerce aan de overkant
van het kanaal. Het is winter, het zou wel erg toevallig
zijn als de brug open was. In Café de Reutel brandt
licht, daar is het al gezellig. Op de hoek de bakkerij
waar de leideerste bolussen van de stad te krijgen
zijn. Op de brug de vishandel met de beste haringen.
Daartegenover de bloemenkiosk van Vera, die helaas
niet meer leeft. Daarachter de bibliotheek die me
dierbaar is omdat ik er zo vaak met mijn vader kwam.
Daar zijn jullie. Lieve mensen! Hartelijk dank voor
deze grote eer! Een prijs te krijgen in de stad waar je
bent opgegroeid, dat is niet mis.
Ik vind het dan ook erg jammer dat ik vandaag
hier niet kan zijn. Op dit moment ben ik in Harbin,
in het uiterste noorden van China, maar in gedachten
ben ik wel in Middelburg. Dat ben ik trouwens vaak
als ik op reis ben. Als iemand in China tegen me zegt
dat iets zes kilometer ver is, denk ik: van Middelburg
naar Vlissingen, dat is te doen, eventueel te voet.
Dertig kilometer is van Middelburg naar Goes, dat
is een heel eind. Helemaal als de laatste trein al is
vertrokken. Een paar dagen geleden logeerde ik in
een hotel in Peking naast een nieuwe shopping mail
waarin - merkwaardigerwijs - een klokkentoren was
geïnstalleerd die de uren afsloeg. Dat verheugde mij
zeer. Ik moest steeds denken aan de harde dreunen
van de Abdijtoren die de aarde zo mooi kunnen doen
vibreren als je er dichtbij staat.
Nergens kan ik naar de zee kijken zonder aan de
Zeeuwse stranden te denken. Uitziend over de drukke
haven van Lianyungang - in het midden van China -
stond ik in gedachten op de boulevard van Vlissingen
en zag dezelfde schepen voorbijvaren. Niets maakt
meer indruk dan dat waarmee je jong wordt gecon
fronteerd. Voor mij is Middelburg, Zeeland, de maat
staf der dingen.
Dit is het dankwoord van Carolijn Visser dat in haar afwezigheid
werd uitgesproken door haar echtgenoot Wayne McLennan.
49 Zeeuws Tijdschrift 2006/7-8
