Onder het melkwoud van Dylan Thomas, opgevoerd aan de oever van de Oosterschelde in Serooskerke, 2009. Foto: ZNF-Lex de Meester.
voorstelling', zegt acteur Maarten Wansink. 'Als je
alleen komt voor de vertelling, krijg je een heldere ver
sie van Shakespeares tekst maar daar is dit stuk niet
voor bedoeld. We hebben gespeeld met links de volle
maan, rechts onweer en de ziedende wolken tussen de
graancirkels in. Daar gaat het over.'
Elke Nazomertafel is anders, maar één factor is
constant: klokslag 3 staat hij voor mijn neus, de onver
biddelijke temmer van het festival. Om Jan Decleir maar
eens aan te halen. Hij ziet er moe uit, artistiek leider
Alex Mallems, geen wonder. Onder het Melkwoud en
Zittend Meisje konden vanwege de storm niet gepeeld
worden op locatie en zijn verplaatst naar het theater.
Spannend want wat was bedacht moet ter plekke
opnieuw worden uitgevonden, om maar te zwijgen
van het publiek dat moet worden ingelicht. Eerder
besloten Jan Decleir en Koen De Sutter een gedeelte
van de tekst voor te dragen in het restaurant vlak bij
de speellocatie; wie erbij was beleefde de avond van
z'n leven. Het weer is het gesprek van de dag. De ene
keer is Zeeland bijna mediterraan, de dag erna waaien
de spelers nog net niet uit hun broek. Wind is de
grootste vijand van het festival en de acteurs gaan tot
het uiterste. 'Decleir en De Sutter hebben dagelijks
gerepeteerd bij 7 Beaufort', zegt Alex Mallems, 'dan
ben je letterlijk gezandstraald.' Ook in fysiek opzicht
een uitputtingsslag, locatietheater is zwaar en complex.
'Ik was bang voor die ruimte, om met woorden
tegen die natuur op te boksen', bekent Decleir. Je kan
het zo gek niet bedenken of het gebeurt. In Onder het
Melkwoud komt dagelijks een rat op bezoek en het
Zeeuws trekpaard in Zittend Meisje doet ook wat ie wil.
Terwijl Jacob Beks Nietzsche citeert - denkt u dat een
boer niet denkt? - vertelt het dier z'n eigen verhaal en
de katten in de buurt doen hetzelfde. 'Het is belang
rijk dat je dat niet ontkent', zegt Mallems. De eerste
les voor regisseurs: laat al je schouwburgervaring en
routine thuis, elke avond is opnieuw een première.'
Het publiek kijkt door de theatralisering van de loca
ties voorgoed anders naar het Zeeuwse landschap.
'We manipuleren het beeld met licht, de situering van
de tribune en beïnvloeden ook het kijkgedrag,' zegt
de artistiek leider. 'Het decor van Luc Deleu dwingt
de toeschouwer te focussen op de spelers, dóór de
lijst heen te kijken, dat van De Storm is niet natuurlijk
maar volledig bedacht: de graancirkels zijn niet platge
gooid maar ingezaaid. Beelddramaturgie noem ilc dat.
Als je aan komt lopen zijn de cirkels verstopt omdat
aan de buitenrand van de akker reuzenmaïs is inge
zaaid. Op die manier sleur je de toeschouwer onont-
64 Zeeuws Tijdschrift 2009 j 5-6