Ik denk dat je moet kijken naar een groter gebied: de Scheldedelta. Dijkstra Daar ben ik het helemaal mee eens. Die Delta moeten we ontwikkelen, daar moeten we ver bindingen zien te leggen. Enfin, Vlissingen heeft heel veel in huis, ik wil dat niet vergelijken met Antwerpen of Gent, dan zijn we heel klein. Maar ik heb geconsta teerd dat wij op het gebied van cultuur - en daarom zijn we dit jaar derde kunststad van Nederland - toch het nodige hebben. Ik dacht wel: ik moet wat dieper kijken waarom we die positie eigenlijk hebben bereikt. Mijn idee van Vlissingen was toen ik hier een 2,5 jaar geleden kwam dat van een ongepolijste havenstad, een stad van hup hard werken en geen flauwekul. Ik kwam er al snel achter dat er veel meer was. Wat me daarbij opvalt is dat kunst en cultuur in de stad niet breed zijn verankerd. Veel mooie initiatieven blijven steken in beperkte resultaten. Dat stimuleert mij om een pleidooi te houden voor verbindingen. Een voor beeld. Ik was bij de beroemde lichtkunstenaar Jan van Munster op het IK-eiland en ontmoette daar een jonge Antwerpse kunstenaar die drie maanden stage liep. Ik vroeg: 'Gaan we wat met zijn werk doen, bieden wij hem een podium?' Het antwoord was: nee, behalve een tentoonstelling in het atelier van het IK-eiland. Jammer. Ik zou zo graag zien dat er een intensief over en weer is in Vlissingen zelf, tussen Vlissingen zelf en tussen Vlissingen en Antwerpen. Leg verbindingen! Politiek, wetgeving, veiligheid Peijs In de relatie tussen Vlaanderen en Zeeland is de nationale politiek enorm belangrijk, maar dat besef is er bijna niet in Den Haag. Bij beslissingen in Den Haag wordt nauwelijks rekening gehouden met het feit dat een oplopende spanning tussen Nederland en Vlaanderen ons samenleven en samenwerken met de buren in deze regio onder zware druk zet. Ze beseffen niet hoezeer wij verbonden zijn met Vlaanderen. Ik zie mijn Vlaamse collega's vaker dan mijn Nederlandse collega's. Dat is veelzeggend en ook logisch, want wij moeten in deze regio samen veel moeilijkheden over winnen en samen de kansen pakken. Ik zeg: samen! Ik weet nog goed toen ik in Zeeland kwam, dat er net een grote clash achter de rug was tussen Zeeland en Gent. In Gent keken ze met wantrouwen naar alles wat Zeeland was. En ik kon me dat ook wel voorstel len, want je moet je vrienden niet voor het hoofd stoten, althans niet te vaak. Gelukkig zijn de verhou dingen veranderd en begint er een manier van denken post te vatten, die er in de kern op neerkomt dat we samen moeten optrekken, elkaar kunnen vertrouwen. Daardoor kunnen wij tegen de regering zeggen: 'Jullie zijn niet van plan om veel te doen voor Zeeland. Maar wij, Zeeland en Vlaanderen, moeten hier wel samen door het leven. Wij moeten onszelf zien te redden en naar elkaar toegroeien. Bijgevolg: dan gaan we, net als in Limburg, met onze rug naar Den Haag staan en zeggen: Europe here we come... Tegelijkertijd is het waar dat we ook binnen Zeeland niet veel van elkaar weten, we zijn nog steeds eilanden. Ik heb bijvoorbeeld bij het 250-jarig bestaan van de PZC al gezegd dat ik al die eilandedities een slechte zaak vond. Iemand die op Schouwen woont, weet daardoor werkelijk niet wat er op een ander eiland gebeurt. Met andere woorden: als Zeeuwen al niets of weinig van elkaar weten, hoe kun nen we dat dan van Den Haag verwachten? Termont Ik denk dat Den Haag en Brussel de grens zien als opportuniteit om geschillen uit te vech ten, terwijl wij die grens juist beschouwen als een opportuniteit om naar elkaar toe te groeien. Al jaren zie ik de Zeeuws-Vlaamse grens als iets kunstmatigs dat ons administratief en juridisch van een aantal dingen afgehouden heeft. Maar zo langzamerhand houden we daar geen rekening meer mee. We zien die grens niet meer. In het grensgebied zijn al zoveel samenwerkingsverbanden op het terrein van arbeids markt, gezondheidszorg, veiligheid. Noem maar op. Heylen Het is een detail in het hele verhaal, maar ik wil het toch graag even noemen. Toen ik klein was had je de Flandria, een bootverbinding tussen Antwerpen en Vlissingen. Elk jaar zo rond mijn ver jaardag keken wij naar dat tochtje uit. Helaas, sinds jaren bestaat de Flandria niet meer. Dat vind ik zo symbolisch. Symbolisch in die zin, dat we datgene wat ons verbindt, namelijk het water, op die manier niet meer gebruiken. Mede daarom wordt het water het verhaal van alleen maar grote containerschepen, dat werkt vervreemdend voor de bevolking. Ik zou iets der gelijks als de Flandria dus graag terug willen hebben. Peijs Als je het hebt over scheepvaart op de Westerschelde, dan kan je niet om het veiligheids vraagstuk heen. Nederland heeft er lang op gestaan, 8 Zeeuws Tijdschrift 2010 1-2

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 2010 | | pagina 8