Ik denk dat je moet kijken naar een groter gebied: de
Scheldedelta.
Dijkstra Daar ben ik het helemaal mee eens. Die
Delta moeten we ontwikkelen, daar moeten we ver
bindingen zien te leggen. Enfin, Vlissingen heeft heel
veel in huis, ik wil dat niet vergelijken met Antwerpen
of Gent, dan zijn we heel klein. Maar ik heb geconsta
teerd dat wij op het gebied van cultuur - en daarom
zijn we dit jaar derde kunststad van Nederland - toch
het nodige hebben. Ik dacht wel: ik moet wat dieper
kijken waarom we die positie eigenlijk hebben bereikt.
Mijn idee van Vlissingen was toen ik hier een 2,5 jaar
geleden kwam dat van een ongepolijste havenstad,
een stad van hup hard werken en geen flauwekul. Ik
kwam er al snel achter dat er veel meer was. Wat me
daarbij opvalt is dat kunst en cultuur in de stad niet
breed zijn verankerd. Veel mooie initiatieven blijven
steken in beperkte resultaten. Dat stimuleert mij om
een pleidooi te houden voor verbindingen. Een voor
beeld. Ik was bij de beroemde lichtkunstenaar Jan van
Munster op het IK-eiland en ontmoette daar een jonge
Antwerpse kunstenaar die drie maanden stage liep. Ik
vroeg: 'Gaan we wat met zijn werk doen, bieden wij
hem een podium?' Het antwoord was: nee, behalve
een tentoonstelling in het atelier van het IK-eiland.
Jammer. Ik zou zo graag zien dat er een intensief over
en weer is in Vlissingen zelf, tussen Vlissingen zelf en
tussen Vlissingen en Antwerpen. Leg verbindingen!
Politiek, wetgeving, veiligheid
Peijs In de relatie tussen Vlaanderen en Zeeland is
de nationale politiek enorm belangrijk, maar dat besef
is er bijna niet in Den Haag. Bij beslissingen in Den
Haag wordt nauwelijks rekening gehouden met het
feit dat een oplopende spanning tussen Nederland en
Vlaanderen ons samenleven en samenwerken met de
buren in deze regio onder zware druk zet. Ze beseffen
niet hoezeer wij verbonden zijn met Vlaanderen. Ik zie
mijn Vlaamse collega's vaker dan mijn Nederlandse
collega's. Dat is veelzeggend en ook logisch, want wij
moeten in deze regio samen veel moeilijkheden over
winnen en samen de kansen pakken. Ik zeg: samen!
Ik weet nog goed toen ik in Zeeland kwam, dat er net
een grote clash achter de rug was tussen Zeeland en
Gent. In Gent keken ze met wantrouwen naar alles
wat Zeeland was. En ik kon me dat ook wel voorstel
len, want je moet je vrienden niet voor het hoofd
stoten, althans niet te vaak. Gelukkig zijn de verhou
dingen veranderd en begint er een manier van denken
post te vatten, die er in de kern op neerkomt dat we
samen moeten optrekken, elkaar kunnen vertrouwen.
Daardoor kunnen wij tegen de regering zeggen: 'Jullie
zijn niet van plan om veel te doen voor Zeeland. Maar
wij, Zeeland en Vlaanderen, moeten hier wel samen
door het leven. Wij moeten onszelf zien te redden en
naar elkaar toegroeien. Bijgevolg: dan gaan we, net als
in Limburg, met onze rug naar Den Haag staan en
zeggen: Europe here we come... Tegelijkertijd is het waar
dat we ook binnen Zeeland niet veel van elkaar weten,
we zijn nog steeds eilanden. Ik heb bijvoorbeeld bij
het 250-jarig bestaan van de PZC al gezegd dat ik al
die eilandedities een slechte zaak vond. Iemand die op
Schouwen woont, weet daardoor werkelijk niet wat er
op een ander eiland gebeurt. Met andere woorden: als
Zeeuwen al niets of weinig van elkaar weten, hoe kun
nen we dat dan van Den Haag verwachten?
Termont Ik denk dat Den Haag en Brussel de
grens zien als opportuniteit om geschillen uit te vech
ten, terwijl wij die grens juist beschouwen als een
opportuniteit om naar elkaar toe te groeien. Al jaren
zie ik de Zeeuws-Vlaamse grens als iets kunstmatigs
dat ons administratief en juridisch van een aantal
dingen afgehouden heeft. Maar zo langzamerhand
houden we daar geen rekening meer mee. We zien
die grens niet meer. In het grensgebied zijn al zoveel
samenwerkingsverbanden op het terrein van arbeids
markt, gezondheidszorg, veiligheid. Noem maar op.
Heylen Het is een detail in het hele verhaal, maar
ik wil het toch graag even noemen. Toen ik klein
was had je de Flandria, een bootverbinding tussen
Antwerpen en Vlissingen. Elk jaar zo rond mijn ver
jaardag keken wij naar dat tochtje uit. Helaas, sinds
jaren bestaat de Flandria niet meer. Dat vind ik zo
symbolisch. Symbolisch in die zin, dat we datgene wat
ons verbindt, namelijk het water, op die manier niet
meer gebruiken. Mede daarom wordt het water het
verhaal van alleen maar grote containerschepen, dat
werkt vervreemdend voor de bevolking. Ik zou iets der
gelijks als de Flandria dus graag terug willen hebben.
Peijs Als je het hebt over scheepvaart op de
Westerschelde, dan kan je niet om het veiligheids
vraagstuk heen. Nederland heeft er lang op gestaan,
8 Zeeuws Tijdschrift 2010 1-2