werden persberichten uitgezonden en persconferen
ties gehouden. Onder meer het comitélid Eduard
Cuelenaere wist zijn vele contacten in Nederland en
België aan te spreken. Hij schrok er niet voor terug
Matthaus-folders uit te delen bij de schouwburgen van
Antwerpen, Gent en Brugge.
Belangstellenden konden kaartjes kopen op de dag
van de uitvoering, maar - om zeker te zijn van een
plaats - ook op voorhand. In de eerste 'minder mobie
le' jaren van de Aardenburgse Matthaus (nog lang niet
iedereen had een telefoon of een auto)maar ook vele
jaren later nog, gebeurde dat op meer dan twintig ver
koopadressen: op Walcheren, Zuid-Beveland, Oost- en
Midden-Zeeuws-Vlaanderen, in Sint-Niklaas, Gent,
Brugge, Knokke en Oostende en uiteraard in West-
Zeeuws-Vlaanderen. Al deze agentschappen dienden
vooraf voorzien te worden van toegangskaarten en
achteraf moesten de betaallijsten worden gecontro
leerd en de recette opgehaald.
Het comité hanteerde drie soorten zitplaatsen.
Rang i, een plaats in de preekkerk, bood het beste
zicht op de uitvoerenden en uiteraard ook het beste
geluid. Bovendien was dat gedeelte van de kerk het
best verwarmd. Kosten in 1954: 6 gulden. Met een
kaartje voor rang 2, 4 gulden, mocht men een plaatsje
zoeken in de voorkerk. Een stoel in de zijbeuken
was het goedkoopst, 2 gulden 50, maar het geluid
resoneerde er nogal. Bovendien werd er door de 'zij
beukers' niet zelden geklaagd over de kou en tocht
(bijvoorbeeld bij zeer slecht weer, zoals in 1963). Men
kon ook donateur worden van het BCA a 10 gulden.
Dat gaf recht op een reductiekaart. Scholieren moch
ten voor 2 gulden naar binnen.
De uitvoeringskosten van een Matthaus-Passion
waren hoog, niet alleen door het grote getal deelne
mers, maar ook door de gages van de solisten en de
dirigent, de administratie en de reiskosten. Daar kwa
men nog extra kosten bij voor onder andere de huur
van de kerk en podiumdelen, publiciteit en de inzet
van een extra veerboot en bussen voor uitvoerenden
en bezoekers. Hoewel ernaar gestreefd werd het eve
nement budgetneutraal te malen, is dat nooit gelukt.
Elk jaar was er geld tekort. Even leek het er zelfs op
dat de eerste keer ook de laatste zou zijn. Gelukkig
werden de tekorten gedekt met externe gelden. In de
loop van de jaren zouden particuliere sponsors en
de overheid bijspringen, met de gemeente Aarden
burg, de provincie Zeeland en de K.F. Heinstichting
als belangrijkste geldschieters. Zich bewust van het
belang van het evenement voor de plaatselijke en
regionale cultuur, economie en naam, begonnen in de
jaren zestig ook verscheidene andere West-Zeeuws-
Vlaamse gemeenten subsidies te verstrekken. Na 1970
werd een regeling getroffen waarbij alle gemeenten
van de streek (Oostburg, Sluis en Aardenburg) via een
gemeenschappelijke regeling een vaste financiële bij
drage leverden aan de organisatie. Er kwam overigens
ook ondersteuning in natura, zoals stoelen uit dorps
huizen, collega-kerken en scholen.
Een bijzonder aspect aan de Aardenburgse uit
voering tot de jaren zeventig was de onderbrenging
van de koorleden bij particulieren. De koorleden
vertrokken 's avonds tegen 19.00 uur met de trein
vanuit Amsterdam en kwamen rond 22.00 uur aan
in Vlissingen. Aldaar namen ze de veerboot naar
Breskens alwaar een aantal bussen wachtte die hen
ZOHblG 3»»l
Aardenburg, 1960. Foto: Archief PZC.
12 Zeeuws Tijdschrift 2on 1-2
