deed, begon ik dia-opnames te maken van goede stuk
ken in zo'n groot doek en van stukken die ik slecht
vond. Ik heb op een gegeven moment een selectie
daaruit van tien dia's in een projectiemolen gezet en
ze achter elkaar op een muur getoond. Het bleek een
verhaal te zijn geworden van wat ik geschilderd had.
Dat verraste me. Met behulp van de computer maakte
ik er een vloeiend geheel van en zette dat op dvd. Ik
liet die animatie, want dat is het, op mijn tentoon
stelling in 2004 in galerie Victoria Miro in Londen
zien waar het meteen een groot succes was. Ondanks
mezelf bleek ik een video gemaakt te hebben. Ik ben
en voel me voor alles schilder. Ik hou van Munch en
stiekem ook van de andere expressionisten.'
Happy accidents
Jacco Olivier is opgeleid aan de kunstacademie van
den Bosch en heeft in 1997 en 1998 gewerkt op de
Rijksakademie in Amsterdam, een kweekplaats waar
zorgvuldig geselecteerde talenten van over heel de
wereld zich twee jaar lang verder kunnen ontwik
kelen. Vooraanstaande galeries buitelen elk jaar
over elkaar heen om de vette vissen uit die vijver te
hengelen. Olivier werd door de Londense galerie Vic
toria Miro opgevist die hem liet deelnemen aan een
groepsexpositie met onder meer Michael Raedecker,
een Nederlandse kunstenaar die een topcarrière in
Engeland heeft opgebouwd, Thomas Demand en De
Rijke/De Rooy. 'Ik was natuurlijk nog onbekend, geen
hot shot dus, maar ik was kennelijk op de goede plaats,
op het juiste moment, met het goede werk.' Hij liet
daar twee animaties zien, die meteen verkocht wer
den. Kort daarna toonde zijn galerie hem op de pres
tigieuze Armoryshow in New York en daarna op Art
Miami. Zo overrompelend kan het soms gaan, maar
uitzonderlijk blijft het wel.
Aan de muren van zijn atelier in de Amsterdamse
Jordaan hangen tal van kleine schilderijtjes. Er is geen
projectiescherm te zien, wat je zou verwachten bij
een maker van animaties. Hij noemt de schilderijtjes
zelf collages, juist omdat ze de diverse ingrediënten
bevatten van wat later een filmpje zal worden. Op een
ervan zie je een bed, een huis met een grote veranda
waar het licht mooi overheen glijdt, lucht en water,
een gezelschap lopende mensen. Het zijn beelden,
losse beelden nog die toevallig samen lijken geko
men en door het schilderij bijeen gehouden worden.
Jacco Olivier, Saeftinghe, 2006animation on dvd, 2:39 minuten,
still
'Alles zit in zo'n schilderijtje, bijna onbewust heb ik
die dingen geschilderd, niet eens associërenderwijs.
Hooguit achteraf kun je er een verband en daarmee
een soort compositie in herkennen. En is het ook
hooguit intuïtief dat je er een lading in kunt voelen.
Het is net als wat sommige schrijvers en componisten
doen: je maakt iets, je legt het weg en als er voldoende
tijd overheen is gegaan en je dus afstand hebt kun
nen nemen, zie je een verband.' Dat is het moment
dat Jacco Olivier de losse beelden in zo'n schilderijtje
fotografeert met zijn digitale camera en die beelden
bewerkt en monteert tot wat een filmpje wordt waarin
de beelden in vloeiende beweging elkaar opvolgen en
over elkaar heen worden gemonteerd. 'Als ik er tevo
ren over ga nadenken, dan wordt het te veel een schil
derij, dan wordt het niks, dan blokkeer ik. Voorafkan
ik niet bedenken wat ik achteraf zie. Als ik het wel van
tevoren zou bedenken, wordt het redelijk saai. Ik hoop
altijd op happy accidents.'
Saeftinge en Walvis
Te midden van de veelheid aan onderwerpen: een
ijsbeer op de Noordpool, een meisje dat zich afdroogt
na het baden, een walvis, is er één animatie die in
naam naar Zeeland verwijst, Saeftinge uit 2006. Hoe
Zeeuws dat ook klinkt, het is meer een metafoor dan
een letterlijk op te vatten geografische benoeming.
De animatie voert je binnen in een wereld die ook
een droom kan zijn. Land, een lage horizon, lange
52 Zeeuws Tijdschrift 2on 3-4
