Jacco Olivier, Whale-3, 2006channel video, 7 minuten verfstreken die water lijken te worden, een zon die een wolkenveld aan zich voorbij ziet trekken, kleine huisjes (die je overigens alleen in Zeeland zo ziet), het lage land dat golvend in zee verandert, voorwerpen die zonder enige logica door het beeld lijken te vliegen. En een onmiskenbaar oriëntatiepunt: de watertoren van Goes. Dit Zeeuwse beeld, net als al zijn andere animaties in oplage van vijf geproduceerd, leeft onder andere in New York, in de slaapkamer van het verza melaarsechtpaar Horts, naast hun bed en onder een schilderij van Mariene Dumas. Een bijzondere ervaring is de film Walvis. De pro jectie van deze animatie heeft een lengte van n meter en wordt gerealiseerd met drie beamers. Door de twee grenzen te laten zien tussen de drie projecties voelt het alsof de kijker voor een reusachtig aquarium staat. De beweging van de walvis, traag en machtig, lijkt erdoor bedwongen. Alles is suggestie. In werkelijk heid heeft Jacco Olivier 200 schilderijtjes gemaakt van een walvis, in verschillende posities uiteraard. Groot te: een Aq'tje. Door de foto's ervan achter en over elkaar te monteren ontstaat een doorgaande beweging en komt de walvis tot leven, in het geschilderde beeld. Dynamiek van het paneel Het is de paradox van de animaties van Jacco Olivier dat ze meer schilderij zijn dan het schilderijtje zelf dat eraan voorafgaat. De projectie, hoe vluchtig en immaterieel ook, laat die typisch materiële kwaliteiten als verf, kwaststreek, en verfhuid veel fysieker beleven dan in zijn geval de geschilderde paneeltjes doen. In het geprojecteerde beeld ruik je de verf en zie je hoe de verf tot beweging komt. Dat heeft natuurlijk te maken met het door projectie uitvergroten van de beeldfragmenten. Je kunt nooit zo dicht in het beeld van het schilderijtje komen als wanneer het ontelbaar vergroot vlak voor de kijker op de muur verschijnt. Maar er is meer. Jacco Olivier schildert altijd met acryl verf op een paneel, niet op linnen, en dat is in dit geval een beslissend verschil. Op hout is de verf dunner en beweeglijker. Omdat hout veel minder zuigt, blijft de verf meer aan de oppervlakte en houdt de verfstreek meer snelheid. Op linnen daarentegen wordt de verf naar binnen gezogen, het schilderproces wordt daar door trager. Als je kunt zeggen dat de aandacht van de kijker door het linnen meer naar binnen wordt getrok ken, dan is het in geval van verf op hout eerder zo dat het beeld naar de kijker toekomt. De traagheid van het linnen tegenover de snelheid en dynamiek van het paneel. Het is daar dat de beweging begint die Jacco Olivier met zijn animaties wil bereiken, bij de verf op hout dus. Het resultaat is een wonderlijke afdaling in de wereld van het schilderij. Juist door de langzame beweging van de beelden groeit de verbeelding van een ruimte waarin je je opgenomen voelt. Zo word je als kijker één met een verhaal dat door de verf langzaam prijsgegeven wordt. Nooit tevoren bedacht en altijd in de vorm van een projectie, dat wel. 53 Zeeuws Tijdschrift 2on 3-4

Tijdschriftenbank Zeeland

Zeeuws Tijdschrift | 2011 | | pagina 53