I
a
rM
W.
m
Stavenisse
waarin een gebied in Nederland tot de periferie wordt
gerekend, wordt bepaald door de afstand tot de Rand
stad. Dat wil zeggen: in het oude, tanende beeld van
Nederland. En dat geldt dus niet alleen voor Zeeland,
maar ook voor alle andere grensprovincies. De Rand
stad ligt in het centrum en bepaalt de focus op de rest
van Nederland.
Weg met de dictatuur van de Randstad
De principiële vraag is aan de orde of het verstandig
is dat wij blijven uitgaan van het 'enge concept' van
de gedecentraliseerde eenheidstaat zoals wij dat nu
doen. Waar leggen we binnen Nederland het accent?
Op de eenheid of op het recht anders te zijn dan onze
buren? Het lijkt logisch ons land zodanig in te richten
dat een maximale prestatie kan worden geleverd. Dan
moeten we ook de kracht en de diversiteit van alle
regio's benutten.
Dat de ene provincie de andere niet is, en dat
dit in Den Haag (als het zo uitkomt) ook wel wordt
beseft, blijkt uit het voorstel in het regeerakkoord voor
een Randstadprovincie. Dit voorstel van het kabinet is
op zichzelf natuurlijk al een pleidooi voor differenti
atie, die voortvloeit uit de bestuurlijke spaghetti in de
Randstad. Nu zitten de gesprekken hierover zodanig
in het slop, dat het maar de vraag is of deze 'super
provincie' (van Utrecht, Noord-Holland, Zuid-Holland
en Flevoland) er ooit komt. En ik weet eerlijk gezegd
niet of we daar nou zo rouwig om moeten zijn. Met
zo'n 'superprovincie' in de Randstad wordt het oude
beeld van Nederland, waarin de Randstad toch al zo
dominant is, alleen maar hardnekkiger en ik ben
ervan overtuigd dat Nederland, en ook de Randstad
zelf, daarmee niet geholpen is. Er is nu sprake van
een fusie van de provincies in de noordvleugel, dus
zonder Zuid-Holland. Daarvoor geldt wat mij betreft
13 Zeeuws Tijdschrift 2012 1-2
