kanten opkon. Het werd nooit duidelijk of concreet,
zelden werd een vraag beantwoord met een duidelijk
'ja' of'nee'.
Hoe reageerde jij daarop?
Het heeft geleid tot een fikse strijd. Harde gesprek
ken waarin geen compromissen werden gesloten. Een
keus tussen leven of de leer was er niet. Het was het
leven, met alle respect voor de leer, duidelijk was dat
we zichtbaar moesten zijn. Daar hebben alle mede
werkers van SCOOP enorm en met veel succes ook
voor gestaan. Daar ben ik trots op, op hun inzet, hun
dagelijkse passie en bevlogenheid.
Wat wasje visie? Hoe zou het in Zeeland wel moeten?
Ik wilde dat mensen uit de sociaal-maatschappelijke
sector, onderzoek en cultuur bijeen kwamen en gin
gen samenwerken. Ik had in de Dapperbuurt gezien
hoe goed dat kan werken. Wat ik alleen niet kon
voorspellen was dat het hier zo moeilijk was om dat,
ondanks de druk en hulp van de Provincie, goed te
organiseren en dat het dus lang heeft geduurd voordat
men elkaar vond. Dat lag niet aan ons, ik dacht dat
het sneller kon, maar het is wel gelukt. Ik hoor dat
ook, zeker van collega-instellingen in het land. Wat
we hier in Zeeland hebben gerealiseerd is uniek. Ken
nis, onderzoek en directe actie en handelen in één
verband. Prachtig dat in SCOOP onderzoekers, bevlo
gen medewerkers uit de culturele sector en profes
sionals uit de sociale sector met elkaar werken aan de
opdrachten die we krijgen.
Hoe was de relatie met de Provincie
Het wederzijdse vertrouwen was in de beginjaren
groot. Ik kreeg alle ruimte om me te bewegen in de
samenleving en processen te organiseren. Dat was
ook m'n opdracht trouwens. SCOOP had tot taak om
het provinciale beleid kritisch te volgen en te beïn
vloeden, te wijzen op ontwikkelingen en tot slot aan
te geven waarin geïnvesteerd zou moeten worden. Pas
later is het klimaat wat veranderd. Toen kreeg ik te
maken met een overheid die meer wilde sturen, die
werkte met prestatieafspraken. Dat is toch een andere
manier van werken geworden, dat heeft ook wel extra
tijd gekost. De samenwerking met de Provincie is
altijd een uitstekende geweest, ook nu vandaag. De
verhouding met de Provincie is juridisch, inhoudelijk
en bestuurlijk tot in detail goed geregeld.
Verdwenen er onderzoeksrapporten in de prullenmand?
We werken in opdracht, dat betekent ook dat je als
SCOOP niet altijd weet wat er met de resultaten van
onderzoek gebeurt. Ik weet dat ons werk zeer gewaar
deerd wordt, een recent onderzoek hiertoe van Beren
schot in opdracht van de Provincie Zeeland heeft dat
begin dit jaar nog eens bevestigd. Soms gebeurt er
niks met een rapport, dat hoort er ook bij. Als SCOOP
willen we vooral een goede en betrouwbare partner
zijn en blijven. Dat betekent ook dat we correct zijn,
wij gaan dus nooit gegevens manipuleren om een
opdrachtgever tevreden te stellen. Een extreem, maar
mooi voorbeeld hiervan is het dossier waarin we
waarschuwden voor stagnatie in de bevolkingsontwik
keling, we noemen dat nu krimp. Ik kreeg toen een
seintje uit het provinciehuis met de strekking: 'Dat
onderzoek moeten jullie maar niet gaan doen of gaan
uitbrengen, want dat past niet bij ons beleid. Ons
beleid is juist gericht op groei!'
Hoe was het gesteld met de zichtbaarheid van SCOOP?
Wat was het imago?
We hebben relaties aangeknoopt met alle geledingen
in de Zeeuwse samenleving - van de Vrouwenraad tot
muziekscholen, van toneelgezelschappen tot sportver
enigingen. SCOOP is via al die verbanden dichtbij de
burgers gekropen. De perceptie is echter anders. Dat
komt omdat als SCOOP bijvoorbeeld een project deed
met het amateurtoneel, wij niet met de borst naar
voren gingen lopen. Wat we neerzetten is het toneel
9 Zeeuws Tijdschrift 2012 3-4
