Europa zich niet zo voor de vrijheid ingezet hadden.
Paus Johannes Paulus II speelde daar ook een grote
morele rol in door zijn Poolse landgenoten te zeggen
dat ze niet bang moesten zijn en de wereld moesten
veranderen. Hij gaf ze moed om voor democratie te
strijden en daar hebben de Duitsers in het toenmalige
Oost-Duitsland van geprofiteerd. De Duitse eenheid
hebben we aan onze buren te danken en ik hoop dat
de Duitsers dat nooit vergeten. Dit brengt me terug
bij mijn uitgangspunt: de EU is een waardengemeen
schap die we gezamenlijk moeten verdedigen.
Hoe zie je de toekomstige verhouding tussen Europa en de
Verenigde Staten? Worden we steeds onbelangrijker voor
die grootmacht?
De Amerikanen hebben de Europese eenwording
altijd krachtig gesteund. Ze blijven onze vrienden en
partners. Ze zullen zich meer op Azië gaan richten,
maar dat lijkt me logisch. De rol van wereldpolitie
agent die ze de laatste 50 jaar hebben vervuld, zullen
ze niet langer vervullen. Het afnemende engagement
van de Verenigde Staten zullen we deels moeten
opvangen door een grotere rol in Oost-Europa, Noord-
Afrika en het Midden-Oosten. De EU moet meer
verantwoordelijkheid nemen. De grootste uitdaging
van de EU voor dit decennium is te komen tot een
gemeenschappelijke buitenlandse politiek.
In alle Europese landen staan de begrotingen voor defen
sie en ontwikkelingshulp onder druk. Dat lijkt een goed
moment om tot verdere samenwerking te komen, bijvoor
beeld gemeenschappelijke ambassades in het buitenland.
Coördinatie is van het grootste belang. Het is mis
schien niet zo bekend maar de ambassades van de
EU-lidstaten werken in toenemende mate samen. De
ambassadeurs overleggen op regelmatige basis onder
voorzitterschap van de EU-vertegenwoordiger. Dat is
een vast gebruik geworden en schept een nieuw per
spectief.
Vasthouden aan dat Europese perspectief kan wel eens
moeilijk zijn zoals toen Nederland in het referendum over
het Europese verdrag tegenstemde.
Toen jullie toenmalige minster van Buitenlandse
Zaken Ben Bot na dat referendum zei dat het verdrag
dood was, heb ik met hem in Brussel gesproken.
'Hoe kunt u dat nu zeggen', zei ik tegen hem. Het
werk begint nu pas echt. In het Europees Parlement
Hans-Gert Pottering. Foto: Oscar Steens
hebben we de zaak nooit opgegeven en zo hebben we
uiteindelijk toch het Verdrag van Lissabon gekregen.
We moeten ons niet laten ontmoedigen. Dat is een
duidelijk christelijk uitgangspunt.
Dat lijkt me een fraai slot van ons gesprek. Vielen Dank.
Na het gesprek vroeg Pottering alle aanwezigen zijn
gastenboek te tekenen en overhandigde ons zijn boek
lm Dienste Europas. Reden aus den Jahren 2007-2009
(Bouvier Verlag: Bonn 2009) en schreef er een per
soonlijke opdracht in.
39 Zeeuws Tijdschrift 2013 1-2