Adri Janse tijdens zijn afscheid als rector van het Petrus Hondius, 1994
In 1994 kon Adri Janse met pensi
oen dankzij de 40-dienstjarenregeling.
Hij is vele jaren verbonden geweest aan
het Petrus Hondius. Eerst als aardrijks
kundeleraar, later als schooldecaan en
vanaf 1987 als rector. Hij werd opgevolgd
door Gerjan Hulscher. Na het vertrek
van rector Hulscher in 1996 veranderde
het organogram van de school drastisch.
De algehele leiding kwam in handen
van een algemeen directeur, Edwin van
den Hoove, die ondersteund werd door
drie sectordirecteuren en een directeur
bedrij fsvoering.
Mensen zijn bijzonder
Ik wil degenen die mijn bijdrage lezen
graag iets meegeven. Maar hoe doe je
dat? Uiteindelijk heb ik bedacht om een
antwoord te geven op de vraag: 'Wat deed
mijn middelbare schooltijd mij?' en wat
wil ik anderen door deze vraag te beant
woorden meegeven?
Mijn tijd op het Petrus Hondius
heeft mij in belangrijke mate gevormd
tot wie ik nu ben. Ik heb deze school als
zeer vrij ervaren. Het gevoel te kunnen
beginnen met een volwassen leven zoals
ik dat zelf wil leiden. In combinatie met
mooie weken in de zomervakantie bij
mijn oud-tan te in Amsterdam en een
reis geschonken door mijn ouders naar
de Verenigde Staten toen ik in vwo 4 zat,
was ik er klaar voor om in 1984 mijn
vleugels in de Randstad uit te slaan.
De leraar wiskunde Berends speelde
viool in het Zeeuws orkest. Hij heeft bij
mij het kunnen genieten van klassieke
muziek opgewekt. De leraren De Zeeuw
en Wink hebben mijn interesse voor een
rol in de actieve politiek verder gestimu
leerd. De Belgische docent geschiedenis
- waarvan ik de naam helaas vergeten ben
- heeft mij geleerd om niet bang te zijn
tijdens het lesgeven.
Wat heeft mij dat naast alle inhoude
lijke kennis geleerd? Dat het belangrijk
is om 'ergens voor te staan'. Dat als je
dingen doet met bezieling je geen angst
moet hebben om je te durven geven. Ook
komen het boven de materie leren staan
en je beperken tot de kern van de zaak je
hele verdere carrière en leven van pas.
Mijn tijd op het Petrus Hondius heb
ik ervaren als een school met interesse in
mensen en ze laten merken dat ze bijzon
der zijn. Tot vandaag aan toe probeer ik
daarnaar te leven en geef ik dat heel graag
door aan anderen.
Pieter Jan Esselbrugge, vwo 1978-1984
A la recherche du temps PH
Maandagochtend, 2013, ergens rond ach
ten. De schoolbel dreigt. De naam van dit
geluid verraadt op geen enkele wijze zijn
werkelijke aard en effect. Ooit wellicht
een helder klinkende begeleider van gees
telijke migratiestromen door smetteloze
schoolgangen; nu vooral een zoemende
zweepslag die leraar en leerlingen genade
loos naar klaslokalen drijft.
Gangen zijn volop in beweging. Snui
vende koppen en piepende schoenen
verraden haast. Voor deuren die dicht
blijven formeren zich gestaag groepjes
leerlingen. Mijn deur sluit ik (lokaal 1.32,
Nederlands, BRO), terwijl de echo van
de schoolsirene nog naklinkt. De les is
begonnen.
Stijn (A2b) komt voor de zoveelste
keer - en steeds later - te laat. Schuchter,
maar stoer mompelt hij iets (excuses?) en
legt een roze briefje op mijn bureau. Het
had ook dat andere klassieke schoolthea-
terstukje kunnen worden: het schijnbaar
nietsvermoedende gaan zitten (leerling),
waarna zich traag maar voorspelbaar een
'te laaf-dialoog ontspint (leerling-leraar),
steevast eindigend in het alsnog halen
van het gewraakte briefje (leerling), die
zichzelf daarmee alsnog een probleem op
de hals haalt, maar óók die onbetaalbare
vrijheid van nog éven ongebonden door
de school te kunnen dwalen.
Herinnering: medio jaren negentig,
Petrus Hondius Lyceum in Terneuzen.
