Wi
Pesten zonder schadelijke gevolgen
Patrick Keijmel is een boom van een kerel. Hij zat op de mavo
van 1986 tot 1991. Hij volgde een opleiding medische microbio
logie bij Scalda in Goes. Hij is sales promotor Benelux van Con
tinental 2wheels. Hij woont met zijn vrouw en twee kinderen in
Terneuzen. 'Alleen al vanwege mijn achternaam werd ik gepest:
mof, Duitser riepen ze me na. Ik werd al gepest op de lagere
school De Golfslag en die kinderen die mij daar pestten gingen
ook naar De Rede. Ze duwden me, spuwden op me en maakten
dingen van me kapot. Ik heb er nooit iets over gezegd en sloot
me er volledig voor af. Ik was toen een iel ventje en daar ben ik
wel iets aan gaan doen. Ik werd sterker wat zich ook vertaalde
in een mentale groei. In de derde klas vond ik aansluiting bij
een groepje jongens en van toen afwas het afgelopen met het
gepest. Het bizarre is dat degene die mij het meest heeft gepest
mijn beste vriend is geworden. Ik koester absoluut geen wrok.
Het kan raar lopen. Na die pestperiode heb ik het heel goed
naar mijn zin gehad op school. Vooral het schoolkamp in de
Ardennen dat de onderlinge banden versterkte. Omdat ik in Ter-
neuzen ben blijven wonen, kom ik nog veel klasgenoten tegen
en daar spreek je toch altijd mee en ook via Facebook onder
houd ik nog veel contacten.'
Interview met Patrick Keijmel
V'Vr
Voor het eerst in het buitenland
Nadat ze eerst leao had gedaan deed Marion Kroes
mavo aan het PH. Ze werkt als receptioniste bij het
Waterschap Scheldestromen in Terneuzen. Van de
drie jaar dat ze op school zat (1980-1983) herinnert ze
zich vooral de open sfeer die er was. 'We voelden ons
vrij, zeker in vergelijking met die op Zeldenrust zaten.'
Ze kwam dikwijls vroeger dan nodig was om een kop
koffie in de kantine te drinken. Voor haar waren de
schoolreizen naar de Ardennen en La Roche haar eer
ste buitenlandse reizen en een openbaring tegelijker
tijd. Een van de vriendinnen waar ze toen mee op reis
was, overleed onlangs aan kanker. 'Ik was de laatste
waar ze mee gesproken heeft. De volgende dag was ze
dood. Je moet zoveel mogelijk van het leven genieten
want voor je het weet is het voorbij. Ik praat regel
matig met vroegere schoolvrienden die in de buurt
wonen. Ik wist niet dat er zoiets als een reünieclub
bestond maar ga me daar zeker over informeren.'
Interview met Marion Kruimink-Kroes
56
