Bij het stallen van mijn fiets - tassen nog
naklapperend van de vers gelopen kran
tenwijk - slaat het eerste uur al. Vanuit
het fietsenhok via de garderobe naar een
willekeurig lokaal van bestemming is nog
minstens drie minuten. Afweging: haast
of een sigaret? In die tijd: hopen dat Van
Kampen niet op de loer ligt en zorgen
dat ik een plan gereed heb voor bij het
binnenkomen van de les. Maar bovenal:
zo goed mogelijk het smalle halletje door
komen dat vanuit de fietsenstalling van
de bovenbouw de toegang vormde naar
de school. Op enkele vierkante decimeters
verzamelden zich hier steevast, relaxt aan
weerszijden tegen de wanden geleund,
de leerlingen die op mij (zittenblijver, Joy
Division T-shirt, legerkistjes, lang haar
in middenscheiding, vage ambities met
muziek) een woeste aantrekkingskracht
uitoefenden (laatstejaars zittenblijvers
rokers muzikanten).
Het was dus zaak het smalle reep
je doorgangsruimte zo goed mogelijk
door te komen tot ik zelf een vaste
bewoner van het gangetje zou worden.
Volgens mij droomde ik zelfs van deze
plek, waar alles van enig belang in mijn
schoolbestaan gebeurde. Hier werden
de afspraken gemaakt voor het uitgaan;
hier werden verkeringen aangelegd en
uitgemaakt; hieromheen werd 'gestaan'
(een begrip voor 'zoenen' dat ik toen al
allermerkwaardigst vond). En hier werd
muziek uitgewisseld, bijvoorbeeld voor
de jaarlijkse Talentenjacht. Daaraan mee
doen was een garantie voor non-stop gie
rende zenuwen. Maar ook voor onverge
telijke repeteermomenten culminerend
in de bonte avond zelf, waarop iedereen
dol van de adrenaline, andere hormonen
en binnengesmokkelde drank in de cata
comben van het Zuidlandtheater rond
dartelde.
Die catacomben, dat is nu De Kuil. De
Talentenjacht: Plankenkoorts. Het halletje:
de smalle gangen met de kluisjes, waar
leerlingen hopen op de beste plekjes (op
schouderhoogte, naast dat lekkere ding
uit de vierde) om gedurende de dag min
stens drie keer hun lesspullen op te halen
of te vergeten. En ik, ik ben nu BRO. Ver
worden tot eenzelfde drieletterpersoon als
velen vroeger voor mij waren (KUI, KAM,
BLI, GOE, HEK). Maar ergens, altijd, nog
steeds leerling gebleven van het PH.
Lot Broos, vwo ïggo-iggy
Zitten blijven uit liefde
Zou het een record zijn? Als het dat daad
werkelijk is, dan is het in elk geval geen
record om trots op te zijn. Acht jaar op
deze school en dan vertrekken met een
havodiploma, daarmee moet ik onge
twijfeld de top tien van langst dienende
PH'ers halen. In mijn laatste jaar (1997)
kwam ik met de auto naar school. Bela
chelijk, als je er nu aan terugdenkt. Maar
toen was het wel gemakkelijk en vooral
stoer. Op weg naar school je twee of drie
jaar jongere klasgenoten passeren en dan
even toeteren, terwijl zij met flinke tegen
wind de trappers van hun fiets probeer
den rond te krijgen.
Ik weet niet wat de leraren ervan
vonden. Wat ik wel weet, is dat ik bij heel
veel lessen met plezier op een stoel ging
zitten. De Vlaamse humor van meneer
D'hont in zijn trui met stripfiguren, het
karakteristieke hoofd van de heer Van
Kuilenburg ('driewerf goedemorgen jon
gelui!'), de enigszins verstrooide mevrouw
Bogaert of de teksten van meneer De
Bliek, de bionische man. En niet te ver
geten op maandagochtend bij meneer De
Smet, die dan altijd met de krant voor
zijn neus zat. Als ik mee had gedaan met
Terneuzen en een rol van betekenis had
gespeeld, moest dat even worden bespro
ken.
Hij was een wielrenner, die ook om
voetbal gaf. Net als meneer Begijn. Als
ik eruit gestuurd was moest ik me soms
bij hem melden. Hij had nog onder mijn
vader getraind, dat hielp wel mee. Geen
berisping, geen straf, maar even over
voetbal praten. En dan weer naar buiten.
Op weg naar de volgende les, misschien
wel op de bovenste verdieping bij meneer
Wink. Vaak hoopte ik dat hij mij niets zou
vragen. Zijn mondelinge overhoringen
aan het begin van de les waren berucht.
Stel dat ik een paar antwoorden niet wist,
dan zette hij me met één rake opmerking
even fijntjes op mijn plek.
Jaren heb ik me afgevraagd of hij het
expres deed, bij die ene topografische test.
Hij wees me mijn plek, vlak bij het bord
en achter zijn rug. Naast de wereldbol! Die
draaide ik richting de Verenigde Staten en
ik haalde een 9,4... Soms had ik best een
uitschieter naar boven, maar te vaak was
het he-le-maal niets. Voetbal, roken, voet
bal kijken, meisjes; ik had het veel te druk
om een goede student te kunnen zijn.
Maar slechts weinig mensen weten dat ik
twee keer expres ben blijven zitten, eerst
in vwo 3, vervolgens in havo 4.
Waarom, zult u denken? Daardoor
kwam ik bij Helen in de klas, een twee
jaar jongere blondine waar ik een oogje
op had. Ze bleek mij ook wel leuk te vin
den, maar bleef wel serieus studeren. Ze
haalde alles in één keer en toen ik was
gezakt voor mijn havo-examen plakte zij
er nog één jaartje vwo aan vast. Daarna
konden we dan samen naar Vlissingen.
Helen haalde in één ruk haar hbo-diplo-
ma Management, Economie en Recht en
ik deed iets langer over Communicatie.
Maar net als mijn havodiploma haalde ik
dat uiteindelijk wel.
Helen en ik hebben inmiddels drie
kinderen van 8, 5 en 1 jaar. De basis daar
voor is gelegd op het PH. Ik wil er maar
mee zeggen, dat het in sommige gevallen
helemaal niet erg is om een keer te blij
ven zitten
Barry van der Hooft, vwo-havo ig8g-iggy
Bloedlink
In zijn dankwoord voor het cadeau dat
voor zijn 80ste verjaardag werd aangebo
den schreef Petrus Hondius: 'Al lang houd
ik erg veel van toneel en dans en muziek.
Wat dat betreft, was het de laatste tijd wat
stil rondom mij.' Het cadeau bestond
uit de musical Bloedlink met teksten van
Pouw Jongbloed en muziek van Fred de
Ron terwijl Cees de Bliek voor de algehele
58
