dezelfde pijn zullen voelen als die ik gevoeld heb.
Daarom ben ik dokter geworden.'
Wat zijn uw 'goede' en 'slechte' karaktereigenschappen?
'Ik ben heel trouw aan mijn familie, vrienden, werk
en mijn land Somalië. Ik zal me tot het uiterste
inspannen iets voor elkaar te krijgen en mensen in
nood te helpen. Een paar jaaar geleden raakte ik dan
ook uitgeput en er werd bij mij een hersentumor
geconstateerd.
Mijn familie ligt me na aan het hart. Ik houd
ervan tijd door te brengen met mijn dochters en klein
kinderen. Ik houd ook van reizen en lezen. Mijn voor
keur gaat uit naar Italiaanse literatuur Als er vrede in
Somalië heerst, zou ik liefst mijn tijd doorbrengen in
het dorp Baqal aan de kust van Somalië. De zeewind,
de oceaan en het voedsel uit de zee roepen prettige
herinneringen bij mij op.'
Wat is het belangrijkste boek dat u gelezen heeft?
Vladimir E. Zakharovs poëzie heeft me altijd geïnspi
reerd. Toen ik in de Sovjet-Unie studeerde, leerde ik
zijn werk kennen. Zijn woorden raken me en motive
ren me mijn werk voort te zetten.
Welk onderwijs heejt u gevolgd?
'Toen ik opgroeide in Somalië was dat nog een kolo
nie van Italië. Op school kreeg ik les van Italiaanse
leraren en dus leerde ik Italiaans. Na de middelbare
school kreeg ik een beurs om in de Sovjet-Unie te
studeren. Ik heb medicijnen gestudeerd in wat nu
Oekraïne is. Na mijn studie volgde ik nog een rech
tenstudie aan de Somali National University in Moga
dishu. Gedurende mijn opleidingen, heb ik geleerd
dat je om succesvol te zijn je ook over kennis buiten
je eigen vakgebied moet beschikken. Als dokter werk
te ik in een ziekenhuis en behandelde vrouwen die
daar vanuit de gevangenis werden gebracht. Zij wer
den aan hun bed vastgeketend en de meeste collega
dokters wilden deze vrouwen niet behandelen. Toen
ik met deze vrouwen begon te praten, hoorde ik dat
velen daar onterecht zaten. Ik besefte dat mensen in
ons systeem onderdrukt worden. Er was geen discus
sie of vrijheid van meningsuiting. Kennis van gezond
heidszorg was er niet voldoende en daarom besloot
ik om advocaat te worden om de mensenrechten, de
maatschappij en ook mezelf te kunnen verdedigen.'
Hoe zou u uw beroep willen omschrijven?
'Ik ben een arts, advocaat en mensenrechtenadvocaat.
Deze beroepen houden allemaal verband met elkaar.
Ik zou mezelf willen beschrijven als een humanist
gespecialiseerd in gezondheid en recht. Als je in con
flictomgevingen werkt, moet je weten hoe je jezelf en
de maatschappij moet verdedigen. Ik geloof erin dat
ik dat door de macht van woorden en redelijkheid kan
doen. Ik bescherm mijn broeders en zusters tegen
geweld en geef ze kansen om te groeien. Zo kunnen
ze hun tijd veilig met hun kinderen doorbrengen en
op die manier hun levens vervullen.'
Kunt u een korte schets van uw carrière geven?
'Na mijn studie in de Sovjet-Unie keerde ik terug naar
Mogadishu, in 1971. Eerst werkte ik daar in een kin
derziekenhuis. Ik was toen de enige vrouwelijke arts.
Ik koos aanvankelijk voor gynaecologie. Maar van het
werken met kinderen werd ik pas echt gelukkig. Ik
gaf toen als assistent-professor ook les aan de Somali
National University. Na een aantal jaren besloot ik
een eigen kliniek op het platteland te openen. Veel
vrouwen daar hadden geen toegang tot gezondheids
zorg en daar wilde ik iets aan doen. In 1983 stichtte ik
in Afgooye, op het grondgebied van mijn familie, de
Rural Health and Development Organization.
Toen de burgeroorlog uitbrak in 1990 groeide
de kliniek uit tot een ziekenhuis. Samen met mijn
dochters en de hulp van de internationale gemeen
schap behandelden we duizenden patiënten per dag
en we runnen een vluchtelingenkamp van meer dan
90.000 mensen. Ik ben de oprichter van de Dr. Hawa
Abdi Foundation en ik blijf investeren in de meest
kwetsbare mensen om zo vrede in Somalië te bewerk
stelligen.
Kunt u een activiteit of project noemen waar u in het
bijzonder trots op bent?
'Het meest trots ben ik op de kinderen die in Hawa
Abdi Village opgroeiden met waarden als gelijkheid
tussen man vrouw, respect en liefde. Negentigduizend
mensen vormen één procent van de bevolking van
Somalië. Zij kunnen dus een groot verschil maken.
Als ik over straat loop in Mogadishu of wanneer ik
in het buitenland reis, komen er altijd mensen naar
mij toe die zeggen "Mama Hawa!". Ze bedanken me
omdat ik het leven van hun moeder heb gered of
omdat ik ze goed op de wereld heb gebracht. Het zijn
allemaal mijn kinderen. Velen blijven in contact met
me of ze studeren om arts te worden. De een woont
in Somalië, de ander in Zweden en weer anderen in
Minnesota. Ik ben me ervan bewust dat ze opgroeien
om de toekomstige leiders van Somalië te worden
waar ze vrede zullen brengen.'
20 Zeeuws Tijdschrift 2014 4-5
