In 1809 werden de schorren en slikken ten noorden
van Goes ingepolderd door toedoen van 24 Rotter
damse havenbaronnen. Dat werd de Wilhelminapol-
der en die bestaat dus ruim 200 jaar. Dat is voor de
Koninklijke Maatschap de Wilhelminapolder (KMWP)
zoals het landbouwbedrijf officieel heet en nog steeds
eigenaar van de grond is, een goede aanleiding om de
polder in de schijnwerper te zetten. Om stil te staan
ook bij het fenomeen polder, zo karakteristiek voor
het Zeeuwse (en Nederlandse) landschap. Maar de
polder van nu lijkt al lang niet meer op de nieuwe
wereld die men twee eeuwen geleden schiep.
De Wilhelminapolder van nu wordt gemarkeerd
door de oprukkende stad Goes, de windmolens aan
de verre horizon, de dijken met de onafscheidelijke
populieren stijf in het gelid, de getemde zee en de
voortschrijdende mechanisatie die de akkers onafzien
baar heeft gemaakt. De Deltaweg snijdt het oude land
in twee stukken.
De menselijke schaal is opgeblazen. De mensen-
48 Zeeuws Tijdschrift 2014 4-5
