VOOR DE JEUGD
Hi
i
I
A
Bl
5
'K
>1
I
-o-
Bob (tot zijn vriendje, wiens hand ver
bonden is)„Heb je een ongeluk gehad?”
Dick: „Neen, Een hond heeft mij gebe
ten!”
Bob: „En noem je dat geen ongeluk?"
Dick: „Neen, want hij deed het met op
zet!”
WIE KAN DAT?
Hieronder laten wij een aardig even
wichtskunst je volgen, dat jullie eens pro-
beeren moeten. Je zult zien, dat er heel
wat handigheid voor noodig is en dat je
bovendien in je linkerarm en -hand heel
wat kracht moet hebben.
-o-
Het groote zeeschip lag in de haven
toen er een klein bootje langszij kwam.
„Wat moet je?" vroeg de derde stuur
man, aan den man, die aan het roer stond.
„Ik kom groenten brengen,” was het
antwoord.
„Goed! Maar daar hoef je niet voor aan
boord te komen!1 Gooi ze maar stuk voor
stuk op!"
„Kijk dan goed uit, hoor," riep de man
in het bootje, „daar komt de eerste! (En
hij gooide een bruine boon naar boven) Er
komen er nog honderdduizend zoo!"
„maar wacht maar, we krijgen jullie óók
wel eens!"
„Als jullie tenminste de kans krijgen,"
zei Annetta.
„Dat zullen we moeten afwachten,"
vond Bob. „Maar laten we nu op de fiets
springen en een eindje om gaan! Eer het
te Iaat is!"
En zoo kwam het, dat de beide meisjes,
dank zij hun krijgslist, dien middag toch
hun zin kregen en met de beide jongens
meemochten!
IN DE VAL.
VT at zullen we vanmiddag gaan doen,
Rosa?" vroeg Annetta op een
mooien middag, toen ze vrij van
school hadden.
„Wat denk je ervan, als we samen eens
een tochtje op de fiets gingen maken, nu
Bob en Jim ons niet willen mee hebben?”
zei Rosa.
Bob en Jim waren Annetta's broers. Ze
waren altijd samen en hadden niet graag,
dat de zusjes meegingen, wanneer ze zoo
genaamd op groote avonturen’ uitgingen.
De beide meisjes hadden even wel gehoopt,
dat zij hen voor een tochtje op de fiets
zouden meenemen, want zij hadden ieder
een eigen rijwiel. De jongens wilden er
echter niet van hooren en waren met groo
te snelheid weggereden, nog eer de meis
jes gelegenheid hadden gehad het hun voor
een tweeden keer te vragen.
„Ik wil wel wedden, dat ze naar de
oude schuur zijn,” zei Annetta, terwijl ze
de beide broers nakeek, die hoe langer hoe
kleiner werden op den rechten weg.
„Weet je.wat, laten we er dan ook heen
gaan,” zei Rosa.
„Dat is geen kwaad idee,” vond An
netta.
Nadat zij hun fietsen uit de schuur had
den gereden gingen zij zoo snel zij kon
den Bob en Jim achterna.
„Ik ben benieuwd, wat ze zullen zeggen,
als ze ons zien verschijnen," zei Annetta
onderweg. „Ik zal er wel wat over moeten
hooren, als ze me alleen te spreken krij
gen; als jij er bij bent, durven ze natuur
lijk niet zoo goed, zie je! Als ze tenminste
in de schuur zijn,” besloot ze.
Toen ze de laan bereikt hadden, die
naar de schuur leidt, sprongen ze van hun
fiets en zetten ze tegen een boom.
„Als we nu eens. begon Rosa.
„Ssst!” fluisterde Annetta. „Hoorde je
dat? Luister eens! Zullen we eens gaan
kijken, wat het is?”
Ze liepen op een holletje de laan door
naar de oude schuur. Voor de deur bleven
zij stilstaan en luisterden.
„Het is Bob," fluisterde Annetta, die'
haar broer in het schemerige licht herken
de. Rosa kwam dicht bij haar staan en
fluisterde haar iets in het oor. Annetta
knikte en draaide snel den sleutel om, die
aan den buitenkant in het sleutelgat stak.
„Wie is daar?" vroeg een verontwaar
digde stem in de schuur.
„Houd je maar kalm," zei Annetta.
„Wij zijn het, Rosa en ik. Als jullie ons
mee wilt nemen voor een prettig tochtje
op de fiets, zullen we jullie eruit laten.”
Op deze woorden begonnen de beide
gevangenen te grommen en te brommen,
tot Jim eindelijk zei: „Nou, vooruit dan
maar. Jullie hebben het gewonnen!"
Annetta draaide nu den sleutel weer
om en de beide knapen kwamen naar
buiten.
„Dat noemen wij nu een handig stukje
werk," zei Rosa.
„Nou, jullie zijn zeker handig geweest
dit keer," antwoordde Jim lachend,
Ga plat voorover op den grond liggen
met je armen recht voor je uitgestrekt.
Vraag dan aan je vriendje, of hij een
krijtstreep wil zetten precies op de plaats,
waar je voeten komen; leg daarna een
tennisbal op een eierdopje, zóó, dat je er
net met je vingertoppen bij kunt. Neem nu
een latje of een liniaaltje van ongeveer
vijftien centimeter in de rechterhand en
probeer, met je voeten op de krijtstreep,
den bal van het dopje af te slaan.
Het klinkt gemakkelijk genoeg, maar
probeer het eens!
Je mag den vloer natuurlijk niet anders
dan met je voeten en met je linkerhand,
waarop je steunen moet, aanraken. Je
mag niet denken, dat je het kunststukje
hebt volvoerd, als je onmiddellijk nadat
je den bal van het dopje geslagen hebt, op
den grond valt. Je moet den bal wegslaan
zonder je evenwicht te verliezen en daar
na onmiddellijk opspringen.
I
I
■J
I
MIJNHEER DE BRUIN HEEFT GEEN PLEZIER VAN ZIJN BADEN Knip deze afbeelding uit, na ze eerst op dun
carton te hebben geplakt. Maak het been aan het lichaam vast met een pe netje, dat door het punt B van het been
en punt B van het lichaam gaat. (Het been komt achter het lichaam). Bevestir nu een touwtje aan punt A van het
been en door er aan te ttekken zul je dan zien, hoe mynheer De Bruin met de krab vecht!
