4
t
s
I
„Ja,
andere
de po-
de revolutie in Valacia!” riep
na
(Wordt vervolgd.)
GEZICHT OP MIDDELBURG
was
was 1
in Sep-
het ant-
de directe lijn
nu eens
Oho, vrienden,
weinig verstand van
i
nu het uur
wij bijna de vruchten zullen pluk-
ons harde werken voor u, waarbij
ons leven voor uw zaak hebben ge
nu.
maar dat meisje!" riep de Prins uit.
„Ze is zoo mooi, zoo jong! Neen, neen, ik
verbied het, hoor jullie het? Jij, Gluber,
voert geen enkel bevel uit, dat ook maar een
haar op het hoofd van dat meisje zou kren
ken! Liever zou ik mijn troon verliezen, dan
hem te bereiken door middel van een moord!"
„Moord!? Maar u hadt toch den troon ook
wel met geweld op den President willen
veroveren?"
Karri gaf geen antwoord; hij draaide zich
om en liep naar den schoorsteenmantel, waar
hij voor bleef staan, Gluber een wenk gevend,
dat hij kon gaan. Terwijl deze Kellner pas
seerde, gaf hij hem een teeken, dat door den
Prins niet opgemerkt werd. Hij lachte veel-
beteekenend en knikte
„Het komt in orde, graaf," mompelde
Gluber zoo zachtjes, dat zijn woorden alleen
gehoord werden door den man, voor wien
zij bestemd waren. „Morgen!"
„Er is voor hen allebei geen plaats in
Valacia," antwoordde de graaf even zacht,
terwijl hij zich omdraaide.
eer van koningen is onaan-
eer van Uwe Hoogheid dus
de Prins uit. Hij draaide zijn hoofd langzaam
in de richting van Kellner en hun blikken
ontmoetten elkaar. „En als dat meisje of die
jonge vrouw, die haar leven bij het ongeluk
verloor, de Engelsche verpleegster Adela
Wentworth is geweest, dan is het kind, dat
de oude boekverkooper heeft aangenomen
als zijn nichtje, dus niemand anders dan
Prinses Valentina van Carrova. En indien dit
zoo is, is zij de rechtmatige erfgenaam van
den troon van Valacia en.... ik.... ik...."
De Prins wrong zijn handen zoo heftig, dat
de knokkels op zijn vingers wit werden. Nie
mand zei een woord, en de stem van den
Prins klonk fluisterend, toen hij zei:
„Dan ben ik een onderkruiper en maak ik
aanspraak op iets, waar ik geen recht op
heb....!"
„Maar dat weet ik niet! Niemand weet dat!
De Engelsche verpleegster is als van den
aardbodem verdwenen en van de kroonprin
ses heeft niemand ooit meer iets gehoord.
Welk bewijs is er nu, dat Patricia Cannister
van koninklijken bloede is?"
Prins Karri lachte grimmig.
„Wat!" hiep hij uit, „welk beter bewijs
zou er moeten zijn dan het feit, dat zij het
sprekende evenbeeld is van de koningin van
Valacia? En wat zou er meer indruk op het
volk kunnen maken dan haar romantisch ver
haal? En waardoor zou het spoediger op haar
hand zijn dan door de omstandigheid, dat zij
behoort tot een familie, die zij eerst hebben
gehaat, ja die ze zelfs hebben gedood, een
misdaad, die ze nu weer willen goed maken,
waarvoor ze nu weer boeten willen? Ze
haten den President, ze intrigeeren en ma
ken hun plannen... En ook mijn vrienden,
maken op hun beurt plannen en wat zij aan
de ontevreden bevolking van Valacia vertel
len is dit: dat er een Prins is, die Karri heet
en die, zij het ook van verre, geparenteerd
is aan het Huis van Carrova. Dat hij een
dapper soldaat is en dat hij een groot koning
zou zijn. Ik vertel jelui, dat er op die manier
hèèl wat in Valacia wordt gefluisterd! Maar
als Prinses Valentina vandaag of morgen op
duikt, dan...."
„Uw plaats is verzekerd," riep Kellner uit.
Weer keek de Prins hem aan en weer
lachte hij.
„Maar wat moet ik doen, als dat meisje
uit Friarsgate wordt ontdekt, als men haar
geschiedenis verneemt en men haar jeugdige
schoonheid gewaar wordt?
hebben jullie zoo
litiek, dat jullie niet zouden weten hoe wis
pelturig de gedachten van een volk zijn?
Hoe snel het van opinie verandert? Is het
niet altijd ,Leve de Koning!' en een oogen-
blik later ,Weg met den Koning!’? En of
schoon men in Valacia weer een koning ver
langt, hoe lang zullen ze iets voor mij voe
len, indien er een Prinses van
gevonden wordt? Geef me daar
antwoord op, Kellner. Gluber!"
De Prins had zich onder het spreken op
gewonden; er was een blos op zijn wangen
verschenen; zijn handen beefden en zijn
oogleden knipperden nerveus.
Langzaam, met over zijn borst gekruiste
armen liep Kellner op hem toe; toen hij vlak
voor den Prins stond, legde hij vriendelijk
een hand op zijn schouder en keek hem ern
stig aan.
„Hoogheid," zei hij toen langzaam, „u laat
ons mogelijkheden zien, waar wij liever onze
oogen voor gesloten hadden gehouden. Nu
is het onze beurt om U iets te laten zien,
maar nu moet U ook uw oogen niet sluiten!"
De Prins keek hem verbaasd aan.
„Wat voor een plan heb je nu weer in je
groote hoofd, Kellner? In je knappe hoofd,
dat mij steeds aan een slang doet denken?"
vroeg hij lachend.
„De Prinses moet nimmer gevonden wor
den! En als dat meisje, Patricia Cannister,
werkelijk een bedreiging vormt voor Uwe
Hoogheid, die bijna onze koning is, dan mag
zij niet langer leven! Gluber, je begrijpt wat
ik bedoel?" vroeg hij, zich tot den aange
sprokene wendend.
Gluber stond op en maakte een buiging.
Hij zei geen woord.
Verschrikt wendde Prins Karri zich om.
„Neen!” schreeuwde hij. „Dat niet! Ik wil
den troon niet bereiken wadend door een
poel van bloed!"
„Hoogheid, de
tastbaar. De
eveneens!"
„En ik zeg u, dat ik nimmer toestemming
zal geven tot zoo'n drastischen maatregel!"
„Hoogheid, eenige oogenblikken geleden
beweerde u, dat u iedere hinderpaal, die op
uw pad zou komen, uit den weg zoudt rui
men en nunu het uur bijna geslagen
heeft, nu
ken van
we zelfs
riskeerd,
Kellner, terwijl Karri ongeduldig een
sigaret opstak.
„Het bleek toen, dat zij hulp wenschte, niet
«zeer voor zichzelf als wel voor een kind,
aan haar hoede was toevertrouwd. Can
ter keek om zich heen en zag het kind
Sen. Het was niet gewond. Met inspanning
1 al haar laatste krachten smeekte de
ige vrouw, die niet ouder dan een jaar of
en twintig scheen, hem er voor te willen
zorgen,, dat het kind in goede handen kwam,
daar het reeds een wees was en geen familie
had. De boekhandelaar nam het kind tot zich.
Hij was een vreemdeling in een vreemd land
en de baby eveneens Eenige minuten later
was de jonge vrouw dood en stond hij alleen
op de plek van die verschrikkelijke ramp
met het kind in zijn armen. Toen kwam plot
seling de gedachte bij hem op, dat dit ■kind
de plaats moest innemen van 'zijn eigen kind,
dat toen het twee dagen oud was, gestorven
was. Hij nam haar mee naar Londen, zorgde
voor een goede vrouw, die het kind als een
moeder grootbracht en gaf het den naam
van Patricia Cannister. En zooals de buren
zeggen, heeft hij het meisje gedurende haar
geheele leven als een prinses behandeld."
„Een prinses!" gromde Karri binnens
monds. Toen, een vloek mompelend, wierp
hij zijn sigaret weg en begon de kamer op en
neer te loopen. Plotseling bleef hij staan
voor de beide mannen, die hem afwachtend
aankeken.
„Hoor eens," zei hij, „ben ik geen familie
van het Huis van Carrova? En heb ik 'als
zoodanig niet het meeste recht op den troon
van Valacia?”
„Vooropgesteld dan, dat de directe lijn ge
heel is uitgestorven, en.dat de vermiste baby,
die de revolutionnairen twintig jaar geleden
bij den opstand in Khamstadt niet hebben
gedood, nog niet.. begon Kellner.
„Juist,” viel de Prins hem in de rede, „de
Engelsche verpleegster is dien nacht met het
kind verdwenen. Waar is zij heen gegaan?
Dat weet niemand. Niemand is er, die op deze
vraag een antwoord kan geven. Nou, Gluber,
ben je er niet achter kunnen komen, wanneer
precies dat spoorwegongeluk plaats had, dat
aan Cannister een dochter bezorgde?”
„Ik heb er
nageslagen en
een
een heele stapel couranten op
had'betrekkelijk weinig moeite
de juiste courant te vinden. Het
tember van het jaar 189..,"
woord.
„Direct
