I
J
K
rn
tl
ROUTINE.
amgr.ran
zat
ge-
ge-
bij be
en al
den volgenden dag trad Jean den winkel
van Meyers binnen. Meyers verkoopt edel-
steenen van het zuiverste water. De winkel
is klein en er staan slechts een aantal lage
tafels met een paar stoelen ervoor, waar
op de klanten kunnen zitten om de stee
nen te bekijken, die hen interesseeren.
Jean vertelde den bediende, die naar hem
toekwam, dat hij eenige ongeslepen dia
manten wilde zien van een bepaald ge
wicht.
Toen Jean wel een
winkel was, vroeg hij:
„Kan ik een sigaret opsteken?''
De bediende nam een aschbakje van een
en zette het voor hem neer.
Jean rookte een halve sigaret en doofde
ze toen uit. Hij scheen in het geheel geen
volkomen haast te hebben. Steen na steen nam hij
er bij be- van het bord. Steeds deed hij dit met zijn
linker hand en de bediende merkte het.
„Ja, ik ben linksch," zei Jean.
een diamant op het fluweel teruggelegd,
waar de steenen nu wanordelijk door el
kaar lagen greep hij weer naar zijn si
garettenkoker. Terwijl hij dit deed, wer
den zijn bewegingen wat vlugger en zijn
pols klopte sneller. Aan zijn houding ver
anderde echter niets. Hij nam de sigaret
er met zijn rechterhand uit, liet haar in
de palm van zijn linkerhand dansen en het
kurken mondstuk sloot precies over den
steen, die in zijn gekromden pink zat.
De bediende, die reeds weer zijn aan
dacht vestigde op een anderen diamant,
had er niets van gemerkt.
Op een gegeven oogenblik schoof Jean
zijn stoel achteruit. Hij had misschien een
minuut geleden zijn sigaret aangestoken
en hij voelde den diamant tusschen zijn
tanden zitten.
„Hoort u eens,” zei hij, „ik herinner me
opeens, dat ik een afspraak heb. Ik zal er
eens over denken en kom binnen een uur
terug om definitief mijn keus te maken.
Wilt u de steenen, die ik het mooist vond,
apart leggen?"
De bediende knikte. Jean was opgestaan
en de ander eveneens. Jean deed een stap
in de richting van de deur en de bediende
stond naast de tafel. Hij had de steenen
niet gecontroleerd; dat zou hij direct wel
doenhij moest nu beleefd tegen den klant
zijn en tegelijk zorgen, dat deze niet onver
hoeds een steen meenam.
„Als u nog een oogenblikje heeft, zal ik
de steenen, die u interesseeren, nu nog
even ter zijde leggen. Dan kunt u zien, dat
het degenen zijn, die u bedoelt."
„Het spijt me, doch ik heb geen tijd
meer,” antwoordde Jean.
„Het is zoo gebeurd.
Jean kon zijn zenuwen bijna niet meer
beheerschen. Hij moest nu weg, hier van
daan, voordat de steen gemist zou worden.
„Ik heb mij al verlaat," zei hij bruusk.
En hij wendde zich naar de deur.
Toen hij den knop in zijn hand had,
deed hij echter een ontdekking, die het
bloed in zijn aderen deed stollen. De si
garet was niet meer tusschen zijn lippen,
noch in zijn handen. Een oogenblik stond
hij stokstijf van ontzetting, begreep toen
dat het te laat was om terug te keeren en
deed een stap voorwaarts.
Maar de bediende raakte zijn arm aan en
een andere employé, die zich tot nu toe
op een afstand had gehouden, kwam nu
wat nader.
„Een oogenblikje, alstublieft," zei de be
diende bijna fluisterend.,,Komt u even
Jean aarzelde.
„Ja, komt u eens even hier,” zei nu de
andere man waarschuwend naast Jean.
Ze gingen terug naar de tafel en Jean
zag wat hij had gedaan. TerwijJ. zijn her
sens met iets anders waren bezig geweest,
hadden zijn uitstekend getrainde vingers,
geheel machinaal en zonder bevel, tot in
de kleinste bijzonderheid, gehoorzamend
aan de routine, die hij hun had bijgebracht,
de half opgerookte sigaret uitgedoofd op
het aschbakje, dat op tafel stond. Het
stond overeind en in het uitgeholde kurken
mondstuk zat als in een bizarre zetting de
groote diamant, die schitterde als een zil
ver vuur.
„Ik wil een ring laten maken," legde hij
uit, „maar wil eerst den steen kiezen."
Later, toen hij met den bediende aan
de tafel zat, gaf Jean den man zijn adres
op en legde hem precies uit, hoe hij zich
I ean Verdaine was druk bezig. Hij
I aan de tafel op zijn eenvoudig
meubelde maandkamer en was
heel verdiept in een serie handgrepen,
die hij steeds weer herhaalde. Onder zijn
kennissen genoot hij de reputatie van
buitengewoon vingervaardig te zijn. Zijn
handen konden wonderen verrichten.
„Het gaat er maar om," herhaalde Jean
bij iedere gelegenheid, „je vingers zoo te
trainen, dat zij doen wat je wilt, zonder
dat je erbij denkt. Dat ze het geheel ma
chinaal doen. Het is precies als met het
leeren leggen van een knoop. Je vingers
leeren het. Je doet het telkens en telkens
weer en op het laatst weten ze zelf wel
hoe ze het moeten doen."
De vingerbeweging, die hij nu telkens
herhaalde, was gecompliceerd. Voor hem
op de tafel lag een bord, zooals juweliers
gebruiken om er byouterieën op uit te stal
len en daarop lagen .een stuk ofti.en ge
droogde erwten. Zijn rechterhand rustte
op een kant van het bord, terwijl hij de
bewegingen, die hij maakte, nauwkeurig
gadesloeg in den spiegel voor hem.
Die bewegingen geschiedden alle in een
bepaalde volgorde. Met zijn linkerhand
nam hij een van de erwten op en bekeek
die nauwkeurig, terwijl hij haar vlak voor
zijn oogen hield. Dan legde hij haar neer
en greep een andere, die het verst bij hem
vandaan op het blad lag. Maar terwijl hij
die erwt opnam met zijn duim en wijsvin
ger, nam hij tevens in zijn gekromden pink
een andere erwt op en wel zóó, dat deze
door hem in den spiegel niet kon worden
gezien. Toen hij dit had gedaan, bekeek
hij de erwt, die hij tusschen zijn duim en
wijsvinger had opgenomen, weer even
nauwlettend als hij het de eerste had ge
daan, om haar een oogenbik later weer
op het blad voor hem neer te leggen.
Daarna haalde hij met zijn linkerhand,
terwijl de andere erwt nog steeds in zijn
gekromden pink zat, zijn sigarettenkoker den ring had voorgesteld, dien hij wensch-
uit den linker zak van zijn vest en zocht te. De ander verzekerde hem dat het ge-
met zijn rechterhand een sigaret uit. Zijn heel een bijzonder effect zou maken. Toen
sigaretten hadden mondstukken van kurk, bepaalden zij -hun aandacht weer bij de
Uit het mondstuk van de sigaret, die hij diamanten.
had gekozen, was de tabak verwijderd. Na eenigen tijd bleek, dat Jean uit de
Deze sigaret liet hij een paar keer in de eerste collectie steenen geen keus kon ma-
palm van zijn linkerhand dansen met het ken en de bediende haalde nog een tweede
kurken mondstuk naar omlaag en terwijl bord. De groote diamanten schitterden als
hij dit deed, rolde zijn pink de erwt naar vuur op het donkere fluweel, waarop zij
boven, zoodat het kurken mondstuk er waren uitgespreid. Jean bekeek ze met
overheen viel en de erwt geheel verdwenen aandacht en als een echte kenner Hij leen-
was. Daarna stak hij de sigaret tusschen de den microscoop van den bediende om de
zijn lippen, stak haar aan met zijn aanste- helderheid van een paar steenen beter te
ker en begon nadenkend te rooken. kunnen beoordeelen, en becritiseerde er
Na een oogenblikje doofde hij de sigaret een paar op een manier, die een woord
uit op het aschbakje, dat naast hem stond, van protest van den ander uitlokte,
peuterde de tabak uit het mondstuk van Toen Jean wel een kwartier lang in den
een andere sigaret en herhaalde de ge
heimzinnige bewegingen met de erwten.
Den avond te voren was hij reeds drie
uur met dit werkje bezig geweest. Thans der tafels
ging hij er mee door, totdat hij de noodige
handbewegingen met gesloten oogen kon
verrichten en zijn vingers ze
machinaal deden, zonder dat hij
hoefde na te denken. Toen hij geheel
voldaan was, ging hij naar bed.
LI I
V
NEGERIN UIT OOST=AFRIKA MET HEUR
HAAR OPGEMAAKT IN DEN VORM VAN
TWEE HORENS.
