HET VREESEEIJK AVONTUUR
E
1
•r
rid
woi
den
zijn
dat
f
I
I
nA,
i
T
J
I
C
de
zori
in 1
digi
stoi
On
Igk -* Wgg’ijj ^4-
EEN PELIKAAN, zooals de worm hem ziet.
4
Li
GE
reel
E
Chi
rani
and
dan
die
niel
S
in 1
mai
noe
Roi
EEN AARDIG TAFEREELTJE OP DE BOTERMARKT TE MIDDELBURG.
J
I
seling de kracht mijn zenuwen eenigszins te be
dwingen. Ik strompelde overeind, terwijl mijn
tanden klapperden alsof ik hevig de koorts had
Tengevolge van de boventijenschelijke inspan
ning was het opeens, alsof de heele kamer om
mij heen draaide en de zolder op mij kwam
vallen. Er kwam een waas voor mijn oogen, ik
voelde hoe ik mijn evenwicht verloor, tegen
den grond viel, en terwijl ik viel./....
sprong de muis weg
KAN HET EENVOUDIGER? De keurig in
gerichte „centrale welke het dorp Oosterend
op het eiland Texel van radio voorziet!
Ji
Op hetzelfde oogenblik echter, dat ik opeens
de stilte gewaar werd, voelde ik ook, dat het
verschrikkelijke er was, al kon ik het toen nog
niet zién.
Als gedwongen door een macht in mij wendde
ik echter mijn hoofd naar den hoek, waarin ik
wist, dat het zijn moest.
En toeno! keek ik recht in zijn roode
schichtige oogen, die mij aanstaardenen
ik wist op hetzelfde oogenblik, dat de kracht
mij ontbrak om mij te verdedigen of om hulp
te roepen of zelfs om mij te bewegen.
Nimmer tevoren had ik geweten wat angst
was. Nu wist ik het. Het leek wel alsof mijn
tong eens zoo dik was en er lood in al
mijn ledematen zat. Ik voelde de haren in mijn
nek bewegen, alsof een koude wind er langs
Nu moet men niet denken, dat ik een soort
van overspannen wezen ben. Integendeel: niet
voor niets heb ik met mijn man jaren door de
bijna ondoordringbare bosschen van Borneo en
Celebes gedoold! En uit de oorlogsjaren, toen ik
verpleegster was onmiddellijk achter t front, kan
ik u verscheidene onderscheidingen laten zien,
die mij zijn uitgereikt „voor moed en heldhaftig
heid”. Zelfs bij de meest dreigende gevaren
heb ik steeds mijn koelbloedigheid en zelfbe-
heersching weten te bewaren, en angst, in den
zin van échten, radeloozen angst, heb ik nooit
gekend.
Tot op dien middag, dat ik alleen thuis was
en
O, het was geen hallucinatie, die veroorzaakt
was door mijn van stilte overspannen zenuwen,
of door vrees, omdat ik alleen Ir. huis was
Ik hoop, dat u zooiets van mij, een vrouw, die
zooveel heeft meegemaakt, niet denken zult.
eer dan tien jaar is het reeds geleden,
1'^1 sedert „het” gebeurde, en toch doet de
I I herinnering eraan mij huiveren alsof
een straal ijskoud water langs mijn rug gespoten
wordt.
Ik was geheel alleen thuis. Iedereen was uit;
zelfs de dienstboden. Ik zat in mijn boudoirtje,
waarvan het raam uitzicht geeft op den tuin,
en was
eens was
kamer werd; zoo stil, dat het
stilte suisde in mijn ooren. Het
mij uren, dagen, ja maanden
woonde wereld af bevond. De bekende geluiden
van de straat waren verstomd en het getik van
de klok klonk als het slaan van een moker op
een aambeeld.
bezig eenige brieven te schrijven. Op-
het, alsof het geheimzinnig stil in de
was alsof de
was, alsof ik
van de be
streek. Een brok in mijn keel belette mij te
slikken.
De oogen staarden mij intusschen maar steeds
aan en ik zag er een wreeden triomf in, triomf
over mijn angst
De gedachte, dat hij nu of later naar mij
zou toekomen, mij zou aanraken met zijn grie
zelige lichaam, deed het angstzweet uit al mijn
poriën komen. Mijn keel was heet en branderig
en ik voelde een stekende pijn in mijn hersens.
Het eenige geluid in de kamer werd veroor
zaakt door het kloppen van mijn hart, dat zelfs
het tikken van de klok nu overstemde.
- Toen, alsof hij voldoende genoten had van
mijn radeloozen angst en nu tot daden wilde
overgaan, kwam er beweging in zijn lichaam.
Hij scheen ineen te krimpen alvorens op mij toe
te springen. Zijn oogen bleven mij al dien tijd
maar aanstarenDe ontzettende angst voor
zijn aanraking verschafte mij echter plot-
