MET DE PARELEN
DE TRUC
1
i
k
HET SCHOTSCHE HUIS TE VEERE.
H
H
Lord Morton
in livrei ge
had
goed-
V
B
D
maakte een
doen. Wanneer wenscht u
I
GELAATSSTUDIE VAN HET NIJLPAARD,
het monster der Afrikaansche wildernissen.
op den grond en zei toen: „Binnen een maand
of drie. Kan dat? Heb je dan gelegenheid ge
noeg om iets bijzonders te vinden? Eens kijken,
laten we zeggen, dat je tot tachtigduizend pond
kunt gaan
Bradley maakte weer een buiging. „Uitste
kend,” zei hij. „Ik zal alles doen om u naar uw
genoegen te bedienen.
Lord Morton haalde een chèqueboekje te
voorschijn. „Ik zal u een waarborgsom geven,”
zei hij. „Is tienduizend pond voorloopig vol
doende?”
Bradley kon zijn ooren niet gelooven. „Na
tuurlijk, Lord Morton,” zei hij.
De cheque werd geschreven en
vertrok. Onmiddellijk schoot een
hulde chauffeur toe om den Australiër in zijn
duren auto te helpen.
Drie maanden waren voorbijgegaan. Toen
verscheen Lord Morton andermaal in den win
kel van Bradley. Hij had dezelfde aristocratische
en eenigszins onverschillige manier van doen als
den vorigen keer. Alleen toen Bradley hem het
snoer liet zien, dat hij met veel moeite
weten te bemachtigen, kwam er een
keurende blik in zijn oogen.
„Het lijkt me een mooi stuk,” zei hij.
„Het is werkelijk iets zeldzaams, Lord Mor
ton,” antwoordde Bradley. „Ik heb het door
zeer toevallige omstandigheden kunnen koopen
van een verarmde Russische prinses
„Ja. Ehik heb u al gezegd, dat mijn
vrouw ziekelijk is. Ze kan niet loopen en wil
het snoer toch graag zien, voordat mijn dochter
het krijgt. Kunt u het op zicht zenden?”
Bradley keek nadenkend naar het schitte
rende paarlencollier, dat hij tusschen duim en
wijsvinger voor zich uit hield. „Het zal mij een
genoegen zijn, er persoonlijk mee te komen!"
Lord Morton glimlachte. „Uitstekend,” zei
hij. „Kom tegen een uur of vijf!”
Om vijf uur des middags stond Bradley voor
de woning-als-een-paleis van Lord Morton. Een
deftige butler deed hem open. Na even te heb
ben gewacht werd hij naar een schitterend ge
meubelde kamer gebracht, waar Lord Morton
hem ontving. Eenige minuten later werd Lady
Morton binnengereden. Een oud, verschrompeld
vrouwtje. Ze schreide, toen ze de parels zag.
Een zuster reed haar direct weer weg en Brad
ley wilde de parels weer in zijn zak steken. Lord
Morton vroeg echter, ze nog eens te mogen
zien, en hij hield ze juist bewonderend in zijn
hand, toen zijn dochter binnenkwam.
„O, vader!” riep ze uit.
Lord Morton was zichtbaar verrast. Het
cadeau had een verrassing moeten zijn voor
haar huwelijk. Snel liet hij het snoer in een la
glijden van een antieke kast, die in zijn nabij
heid stond. Toen stelde hij haar aan den juwe
lier voor
Nauwelijks had hij dit gedaan, of de butler
edric Bradley was drie en vijftig jaar; hij
had eenigszins kromme beenen, roode
kleurtjes en een accent, dat duidelijk zijn
geringe afkomst verried. Hij had een groote
juwelierszaak en ging grootsch op twee dingen:
dat hij zichzelf van de onderste sport der maat
schappelijke ladder had opgewerkt tot een
vooraanstaand zakenman en dat hij nog nimmer
was beetgenomen door een of anderen gauw
dief. Vooral dit laatste kon bijna geen collega
hem nazeggen.
Op zekeren morgen kreeg hij bezoek van een
heer, die zich voorstelde als Lord Morton: een
slanke, kaarsrechte figuur, die duidelijk een
aristocratische afkomst aanduidde.
Lord Morton tutoyeerde Bradley onmiddel
lijk en deed erg joviaal.
„Mijn dochter gaat trouwen,” zei hij, „en
ik wil haar een bijzonder fraai huwelijkscadeau
geven. Ze heeft geen prettige jeugd gehad; we
hebben twintig jaar in Australië gewoond en
haar moeder is ziekelijk. We zijn juist veertien
dagen geleden in Londen gekomen. Ik heb dus
wel iets aan haar goed te maken, nietwaar?
Welnu, ik geef u carte blanche om iets ge
schikts te vinden. Ik dacht een parelsnoer,
Bradley! Maar iets bijzonders. Niet buitenge
woon. maar alleen het beste, wat je kunt
krijgen"
Bradley's oogen begonnen te schitteren. Hij
buiging en zei: „Ik zal mijn best
het te hebben?"
Lord Morton keek even nadenkend voor zich
kwam binnen en fluisterde Lord Morton iets in
het oor. Deze wendde zich toch Bradley en
zei: „Wilt u me even excuseeren?" En na zijn
dochter bijna ongemerkt een teeken te hebben
gegeven, om zich met Bradley bezig te houden,
verdween hij uit de kamer
Vijf minuten was hij reeds weg, toen het
meisje opeens zei: „Hé, waar blijft vader! Het
is belachelijk, om u zoo te verlaten! Wacht, ik
zal hem even halen!” En ook zij verliet de
kamer
Weer vergingen vijf minuten, tien minuten,
maar noch Lord Morton, noch zijn dochter
keerden terug. Bradley liep het vertrek op en
neerAf en toe trok hij eens aan het schel
koord, dat in een hoek der kamer hing. Maar
er verscheen niemand. Toen kreeg hij een idee!
Hij ging naar de antieke kast en trok de la
openDe parelen waren verdwenen!
Het was eigenlijk geen la, maar een soort
„glijbaan”, die dik met zijde was bekleed, zoa
dat de parelen geruischloos in de aangrenzende
kamer konden schuiven. Bradley begreep er nu
alles van. Hij verliet de kamer, nam in de ver
laten hall zijn hoed en keerde naar huis terug.
Zijn bediende keek hem opmerkzaam aan,
toen hij in den winkel verscheen. Maar Bradley
zei niets en ook zijn gezicht verried niet wat er
in hem omging. Hij ging regelrecht naar zijn
privé-kantoor, schoof een schilderijtje, dat daar
aan den wand hing, weg en opende een safe,
die er achter, in den muur, was aangebracht.
Toen ging hij in zijn binnenzak en haalde er het
echte snoer parelen uit om het veilig in de
safe op te bergen.
En hij lachte! Het nagemaakte snoer parelen,
dat „Lord Morton” in zijn bezit had, en waar
mee hij natuurlijk met zijn handlangers was ge
vlucht, was met de tienduizend pond, die hij als
waarborgsom had gestort, uitstekend betaald..
