1
'1
I
AAN DER DENNEN ZOOM OP TEXEL.
E
(Wordt vervolgd)
DE FRAAIE VILLA „ALBERTINA" TE KOUDEKERKE (Z.).
l
i
„Heb je haar dan het hof gemaakt?” vroeg
Jane.
„Ik ben een
geweest,’
Ze had beloofd, den
naar het Lido te gaan,
misschien wat onconventioneel voor
voelde haar hart onrustig kloppen,
het wel geen erg nétte jonge-
was oud genoeg om
het zou
men
drongen.
De Woods waren reeds in een der motor-
bootjes van het hotel naar hotel Excelsior ge
gaan, waar zij tot dinertijd zouden blijven
Gino Morelli was geheel in het wit en precies
een Italiaansche marine-officier. Alleen droeg
hij natuurlijk geen epauletten en geen rang-
teeken.
„Ik heb mijn mooiste costuum voor je aan
getrokken,’’ vertelde hij haar. „Ik ga namelijk
niet iederen dag met een logé van de Danieli
naar het Lido. Hoe vind je, dat ik er uitzie?”
„Keurig!” verzekerde ze hem, terwijl ze haar
glimlachende oogen achter haar zware wimpers
verborg. Hij was werkelijk erg ijdel!
kennen. Den volgenden dag was het Zaterdag;
dan werkte hij slechts des ochtends en hij zou
het erg prettig vinden, indien zij met hem mee
wilde gaan naar het Lido. Misschien zou ze
het interessant vinden hem te zien zwemmen
Hij was een erg goed zwemmer! Daarna zouden
ze wat in het zand kunnen gaan liggen, in de
zon, en wat met elkaar praten.
Jane vroeg zich af, wat de Woods zouden
zeggen. Ze vroeg zich óók af, of het wel be
hoorlijk zou zijn, zijn uitnoodiging te accep-
teeren. Die jonge man, die Gino Morelli, was
niet bepaald een heer, meende zij, ofschoon hij
óók geen snob wasMaar hij was bijna
zeker een bloedverwant van haar. En hij zag
er erg aardig uit en boezemde haar belangstel
ling in. Waarom zou ze het dus eigenlijk niét
doen? Het was een schitterende gelegenheid om
Italiaansch te spreken, en ze zou een andere
zijde van het Lido zien, een amusantere dan
die van het Excelsior-Hotel. En danze
was toch nog niet getrouwd met haar professor
in de physiologic! Waarom zou ze dus een in
teressante ontmoeting uit den weg gaan? Waar
om zou ze nuffig en preutsch zijn als een stijve
Amerikaanscheterwijl ze in Venetië was,
en er Italiaansch bloed door haar aderen
vloeide?
„Ik zal graag van uw uitnoodiging gebruik
maken,” antwoordde ze. „Waar zullen we el
kaar ontmoeten?”
„O, bij den aanlegsteiger tegenover de
Danieli! Om drie uur, als je het goed vindt.”
Ongemerkt waren ze elkaar gaan tutoyeeren.
Zóó werd afgesproken. Toen zij opstond
om naar haar hotel te gaan, bood hij aan, haar
zoover te begeleiden en ze stemde toe.
Het was toén, op het oogenblik, dat zij samen
bij het tafeltje stonden om weg te gaan, dat
Jane Lucia zag, de dochter van den gondelier,
het meisje van wie zij in de Merceria de sjaal
had gekocht. Ze wandelde tusschen de men-
schen op het plein en scheen geen kennis te
hebben ontmoet, want ze was geheel alleen. Ze
zag den jongen Italiaan, die naast Jane stond,
en opeens keerde ze zich om en kwam naar
hen toe met een woedenden blik in haar oogen.
„Een oogenblikje,” zei Gino Morelli, en hij
ging naar haar toe. Eenige oogenblikken praat
ten zij samen, zeer opgewonden, bijna boos.
Toen haalde Gino zijn schouders op, lachte en
keerde terug naar Jane, terwijl Lucia bleef
staan, bleek en met fonkelende oogen, eer zij
zich omwendde en tusschen de andere men-
schcn verdween.
„Dat is weer een van die opvliegere meisjes,”
zei hij tegen Jane. „Zoo vinnig als een kat. Ik
was werkelijk bang, dat zij de oogen uit mijn
hoofd zou halen.”
1
paar keer met haar naar het
Lido geweest,” bekende hij. „Nu is zij erg
kwaad, omdat ik niet meer met haar meega,
nadat wij meeningsverschil hebben gehad. Ze
is erg onredelijk. Ze heeft een tong als een
slang. Ze is een van de plagen van Venetië.”
Hij maakte een gebaar, alsof hij deze wereld
beu was
Zwijgend liepen zij eenigen tijd voort, tot hij
opmerkte: „Het is nu heerlijk frisch, na de hitte
van den dag. Maar je zoudt er misschien toch
verstandig aan doen, indien je je sjaal, op de
Venetiaansche manier, wat dichter om je heen
trok.”
Ze deed wat hij zei. „Ja, zóó is het beter,”
zei hij toen. „Er staat een tamelijk frissche
wind over het kanaal.”
Hij vergezelde haar tot de Danieli en toen zij
haar hand uitstak en zei: „Tot morgen dan,”
bracht hij ze op Italiaansche wijze aan zijn
lippen. „Tot drie uur,” antwoordde hij. „Ik zal
op je wachten!”
Zij slipte het hotel binnenHet was nog
geen elf uur, maar het was haar net, alsof zij
den halven nacht was weggeweest,’ in een
andere wereld. Er waren allerlei avontuurlijke
dingen gebeurd
Om de Woods niet te wekken, draaide zij
het electrisch licht niet op, toen zij haar slaap
kamer betrad, maar liep in het donker naar het
balcon van haar kamer. Het was een toover-
achtig panorama, dat zij zag. Onder de kerk
Santa Maria della Salute dreef een gondel,
waarin mandoline en gitaar werd gespeeld. Een
glimlach krulde haar lippenZe had haar
avontuur beleefdHoe zonderling, dat zijn
naam Morelli was
volgenden dag met hem
Het was
haar en ze
Misschien was
man! Maar ze was oud genoeg om op zichzelf
te kunnen passenen het zou werkelijk
amusant zijn. In Venetië had men ten slotte
het recht onconventioneel te zijn. Het was haar
laatste kans
Toen ze met de Woods aan de lunch zat
haar ontbijt had ze op heur slaapkamer ge
bruikt vertelde ze terloops, dat ze een
familielid had ontmoet, een zekeren Gino Mo
relli, een verren bloedverwant van haar groot
moeder. Ze zou ergens met hem gaan thee
drinkenindien zij het tenminste goed
vonden. Zijn ouders woonden bij de Ponte di
Piëta, vlak tegenover de straat met dien hel
lenden toren
De Woods waren verbaasd. Het was voor
het eerst, dat zij van haar Italiaansche familie
hoorden uitgezonderd haar grootmoeder dan.
Maar natuurlijk begrepen ze heel goed, dat zij
hen graag wilde gaan opzoeken. Wel vonden
zij het vreemd, dat zij maar met één van hen
naar het Lido zou gaan, maar daar konden ze
eigenlijk geen oordeel over vellen
Ze ontmoette Gino om drie uur, zooals ze
had beloofd, en droeg haar badcostuum in een
klein koffertje bij zich, net als de Venetiaansche
meisjes, die zich op den landingssteiger ver-
