I
t
I
1LI1ËF1D1E
3
t
L -
4
r
1 4
i
had haar taschje laten vallen op den stond op
Ki.
KLIKJE OP JERSEY, HET GROOTSTE DER NORMANDISCHE EILANDEN.
DOOR P. DELLO F1ORDALISO
komen, zou ze niet
om
Deh
een i
De
gede
De
?ing
Een,
het misschien erg mooi ge-
een huurkazerne met
muren, die hier en daar uitsloegen
de vocht. Twee kinderen, die bijna geen
aan de trap.
Een geur van uien kwam uit een kamer, waar
van de deur openstond en aan het eind van de
gang zat een oude vrouw te naaien.
„Signor Morelli?” vroeg Jane.
De oude vrouw keek op en zag haar even
wees zij met een
beenigen vinger de trap op.
Ja, op de tweede verdieping, had hij gezegd,
van de. deur
slechts te nemen en naar binnen te gaan, want
hij zou op haar wachten.
Op de trap ontmoette zij een meisje, dat snel
naar beneden liep, een zwarte sjaal dicht om
en hoofd getrokken. Een oude
mam met spierwitte haren kwam uit een deur
en leegde een blik met aardappelschillen in een
vuilnisbak, die op het portaal stond. Hij keek
utir laten wachten, en dan zou hij Jane aan en zei beleefd: „Buona sera, signora!"
de Ze beantwoordde zijn groet en ging een andere
trap op, die van marmer maar vuil was. Toen
zag ze de deur van Gino’s atelier. Zijn naam
een visitekaartje, dat op een der deur-
toe te gaan! Maar drie uur later, toen zij naar
het Grand Hotel waren gegaan om met een paar
Amerikaansche vrienden thee te drinken te- derling, dat
leurgesteld als zij waren omdat Jane wederom
hoofdpijn had voorgewend teneinde niet met
hen mee te behoeven gaan kwam zij tot de
overtuiging, dat er eigenlijk niets was, wat haar koffie ging drinken bij
belette om op klaarlichten dag een bezoek te
brengen aan een jongeman, die stellig met haar
was verwant en met wien zij gaarne praatte, door. Het huis,
hoewel hij naar het scheen weinig gezien was
onder zijn stadgenooten.
Nu Dick zoo spoedig zou
meer zooveel kans hebben
eens
de laatste dagen van
de vrouw van een professor in de physiologic
zou ze een stijf, ingetogen leven moeten lijden.
Er zou geen romantiek meer in haar leven zijn!
Haar vingertoppen zouden niet meer worden
gekust. En meer van dien onzin zou
binnen zou blijven, geld voor hem verdienend,
dige herinnering geworden zijn! Nooit meer zou ofschoon hij te beleefd was om dat te zeggen,
zij de gelegenheid hebben om geheel alleen een Het was koel en duister in het oude „pa-
gondel te huren en zich naar 'n marmeren paleis lazzo”. Eens was
te laten.roeien waar 'n knappe Venetiaan op de weest, maar nu leek het
tweede verdieping achter de deur op haar zou witgekalkte muren, die hier
staan wachten en waar zij niets anders had te van
doen dan den sleutel te nemen en naar binnen kleeren aanhadden, speelden onder
te stappen als in een sprookjes-rijk! Hij zou
er om zes uur zijn, want dan was zijn dagelijk-
inieressani gezicht mei amandel- sche arbeid in de glasfabriek afqeloopen. Hij
zd Onmiddellijk waren z>) in j r er. j r
zou uitstekende koffie voor haar zetten, had hij
beloofd
„Gondola Gondola riepen de gondeliers onderzoekend aan, toen
met hun zangerige stem.
Ze hief haar hand op en glimlachte tegen
een van de gondolieri die bij den aanlegsteiger dacht Jane. Ze had den sleutel
stonden.
„Si, si, signora! Subito! Subito!”
Hij stak zijn kleine bruine hand uit om haar
in zijn gondel te helpen en toen zij was gaan
zitten, maakte hij zijn boot los van de lange haar schouders
stokken, waaraan ze gemeerd lag. Het was
jammer, dat de signora niet verder wilde gaan
dan de Ponte-di Piëta! Maar misschien zou ze
hem wel een
geld kunnen verdienen terwijl hij sliep
béste manier om geld te verdienen.
„Uw taschje, signora!"
Ja. ze
bodem van de goridel en ze bukte zich om het
op te rapen, want ze had haar poederdonsje
noodig. Gino Morelli was een kenner van
vrouwelijk -schoon en ze wilde er dien middag
op haar best uitzien.
Hoe goudachtig glansde het water in de zon!
j) toe te gaan! Maar drie uur later, toen zij naar Het was zoo warm, dat ze wat verkoeling
Nieuwe lezers beginnen hierhet Grand Hotel waren gegaan om met een paar zocht in de schaduw van het baldakijn. Zon-
Het algemeen oordeel van hei publiek afgescheiden van Amerikaansche vrienden thee te drinken te- derling, dat ze zich zoo opgewonden en zenuw-
dat. hetwelk op de voorpagina »an iedere Amerikaansche courant jeurqesteld als zij waren omdat Jane wederom achtig voelde. Het was absurd, dat haar hart
verscheen was „Zi| heeft er immers om gevraagdJazeker, J J i 11 .11 J Jin
maar vragen wij met allemaal er om. wanneer onze neigingenof hoofdpijn had voorgewend teneinde niet met zooveel sneller moest kloppen dan anders! Er
onze droomen. of de oude zucht om met vuur te spelen, ons m hen mee te behoeven qaan kwam zij tot de was toch niets bijzonders aan, dat zij een kopje
een scheeve positie brengen, waaruit we met kunnen ontsnappen 1 1..1 i i rr- i i i 11 i
zonder zelfverwijt of een publiek schandaal ik voor mij, ik overtuiging, dat er eigenlijk niets was, wat haar koffie ging drinken bij een verren bloedver-
tracht maar liever te begrijpenbelette om op klaarlichten dag een bezoek te want, die een artist en een Venetiaan was
Jane Rice stond op het punt te trouwen met Dick Cumber, brengen aan een jongeman, die stellig met haar De gondel gleed onder de Ponte di Piëta
professor in de physiologic in een universiteitsstad m het Westen was verwan{ en mej wien zij qaarne praatte, door. Het huis, waar zij moest zijn, was slechts
van Amerika. Hij was veel ouder dan zij, werd reeds kaal en i i f i i i j. J
was bijziende achter zijn dikgeranden bni. Ofschoon ze veel hoewel hij naar het scheen weinig gezien was een klem eindje voorbij den scheeven toren,
van hem hield en hem hoogachtte, trouwde ze toch ook, tot op onc]er zjjn stadqenooten. Gino had het een „palazzo” genoemd, maar
zekere hoogte althans, om beveiligd te zijn tegen een zucht naar u 1 i ,i t_t Ci i 1
avonturen, die haar ai eens in moeilijke, zij dan ook heel onschui- Nu Dick zoo spoedig zou komen, zou ze niet dat was het niet! Het was wel een heel oud
dige omstandigheden gewikkeld had. meer zooveel kans hebben om in haar eentje huis en'bp de houten treden, die naar de deur
Ze zou in den herfsf met hem trouwen, maar eerst maakte 1 .1 1
zij nog met een heer en dame, die zij kende, de heer en mevrouw eens wat avontuurlijks te beleven. riet waren voerden, groeide wat mos, zoodat ze vettig en
Wood, een reis naar Venetië, waar Dick naar haar toe zou je laatste dagen van haar gulden vrijheid. Als qlibberiq waren, en op een der balcons hinq
komen. Waarschijnlijk omdat zij door haar grootmoeder j 1 1 r 11 1 t_ 1
Italiaansch bloed in de aderen heeft, maakt Venetië een diepen de vrouw van een professor m de physiologie een felkleurige wasch, maar een palazzo
indruk op haar. Terwijl Emil Wood en zijn vrouw, wanneer zij zou zc een stijfinqetoqen leven moeten lijden. „Aspetta!”
werpen zitten te praten, krijgt Jane tranen van ontroering in de Er zou geen romantiek meer in haar leven zijn! Ze zei den gondelier te wachten, en deze was
oogen. bij hei zien van al dc schoonheid, die haar omringt. Haar vingertoppen zouden niet meer worden daar erq blij om. Nu kon hij wat gaan slapen,
kunnen schreien van geluk i gekust. En meer van dien onzin zou tot het Hij hoopte maar, dat de signora langen tijd
Het verbiiji in Venetië beroert haar ziel op wonderbaarlijke verleden behooren! Een herinnering, een aar- binnen zou blijven, qeld voor
wijze en voortdurend is ze er op uit, de „romantiek van de stad - j i at e i i i 1 cj
te ontdekken. Af en toe lukt hei haar in haar eentje een zwerf- dige herinnering geworden zijn! Nooit meer zou ofschoon hl] te beleefd was om
tocht door de stad te ondernemen. Bij een van die gelegenheden zjj (je qeleqenheid hebben om geheel alleen een Het was
praat zij veel met een gondelier, die een zeer knappe dochter, 11,1 1 1*1 r?
Lucia, heeft, bij wie Jane een sjaal koopt Het was Jane alsof gondel te huren en zich naar n marmeren paleis lazzo Eens
zij in haar oogen een geheime, onbeantwoorde liefde las, die haar
ongelukkig maakte.
Op een avond weet zij weer alleen het hotel te verlaten om
te gaan luisteren naar een muziekuitvoering op het plein van de
San Marco. Ze gaat op het terras van een café zitten en bestelt
een limonade met ijs
En het was. toen zij er ongeveer f*n minuten alleen had ge
zeten, genietend van den heerlijken Veneliaanschen avond, dat
zij zich pratend vond met Gino Morelli, een jongen man met
de gestalte van een athleet, een i
vormige oogen en kleinen mond --
een gesprek gewikkeld en daar hij, evenals haar grootmoeder,
Morelli heette, twijfelde Jane er niet aan. of hij was nog een
verre bloedverwant van haar. Gino was glasschilder en maakte
haar, onder het mom van zijn bewon’dering als kunstenaar, het
hof. Jane genoot: het was het avontuur, het avontuur in Venetië!
Toen zij op het punt stonden weg te gaan hij had haar hoffe
lijk aangeboden, haar naar heur hotel te brengen kwam er
een meisje met een woedenden blik in de oogen naar Morelli
toe. Even praatten ze samen op opgewonden wijze; toen haalde
hij zijn schouders op en keerde weer naar Jane terug-. „Dal is
weer een van die opvliegerige Venetiaansche meisjes, zei hij.
„Als je éen keer met ze bent uitgeweest, denken ze direct, dat
je met ze trouwen zal! Ik was bang, dat ze mij de oogen uit
mijn hoofd zou halen.” Jane vond het ook erg dwaas, dat een
meisje direct maar aan trouwen dacht, wanijeer een jongeman
eens met haar was uitgeweest.
Den volgenden dag ging zij met Gino naar het Lido. Hij was
geheel in het wit en erg trolsch op zijn cosluuin, dat hij, naar
hij verzekerde, speciaal voor haar had aangetrokken.
Toen zij gebaad hadden en gezwommen, gingen zij in de zon
liggen en het was toén, dat een meisje met gitzwart haar, waar
over een blauwe gloed lag, toen zij Gino zag, verachtelijk lachte
en in hef zand spuwde De meisjes in Venetië schenen Gjno
inderdaad niet erg te mogen! Eenige dagen later maakte zij met
hem een tochtje in een gondel en het was bij diè gelegenheid,
dat een meisje, dat over de leuning van een brug hing, een dolk
naar hen gooide, die in den zijkant van de gondel steken bleef
„Weèr een van die driftige Venetiaansche meisjes, die jaloersch
op je zijn,” zei Gino verklarend, maar Jane was erg geschrok
ken En toen zij. weèr eenige dagen later, met de Woods een
tochtje in een gondel maakte, zei de gondelier, die haar bij het
uitstappen hielp, fluisterend op te passen voor Gino Morelli,
omdat hef een schurk was „die verdiende verdronken te worden
Des middags van denzelfden dag, toen zij eindelijk beloofd
had, Gino op zijn atelier een bezoek te brengen om zijn werk
eens te kunnen zien, kreeg Jane een telegram
„Goed nieuws, hoop ik, had Emil Wood gezegd.
Ja, het was goed nieuws. Het telegram deelde
haar mede, dat Dick professor Dick Cum
ber, haar toekomstige echtgenoot met zijn
moeder aan boord van de Homeric onder weg
was naar haar. Een week eerder, dan hij had
gedacht! En dan was afgesproken. Hij zou zoo
gauw naar Venetië komen als boot en trein hem
er heen konden brengen. En hij zond haar zijn
groeten en zijn liefde vooruit
„Nou, dat is heerlijk!” zei Lidy Wood.
Ja, het was heerlijk! Die goeie, oude Dick!
Hij moest nachten hebben doorgewerkt of extra
verlof hebben gevraagd
Misschien had dit telegram en de vervroegde
aankomst van haar professor in de physiologie
wien zij een groote achting toedroeg! wel
iets uitstaande met haar besluit, om Gino Mo
relli’s teekeningen te gaan zien. Zulke dingen
gebeuren inderdaad in de geheimzinnige diepte
der zieleu yan mannen en vrouwen!
Voordat de Woods geluncht hadden dien
dag, was zij vastbesloten geweest niet naar hem
