1
t
IHEI GNIZ^CEDJIK ^VGNTUUR
I-'J
31
r
L*
v
de
VRIJ NAAR HET ENGELSCH DOOR FIOR DA LISA
a*
I Hii S
haar
te lex
„V
wat
denken,
oceaan
I
Zoo zo’nderling als zijn verhaal was, zoo
zonderling is minstens ook het feit, dat weten-
het schappelijke mannen van groote faam er niets
ongeloofwaardigs in vinden. Zij vertelden mij
gunstige namelijk, dat zij geen enkele reden konden be-
van deze denken, waarom er op den bodem van den ledig omhulsel, door
regionen wederom heel duidelijk kon zien. Tot oceaan geen intelligente gewervelde dieren schieten, terug
konden leven, die gewend waren aan lage tem
peraturen en een buitengewoon hoogen druk,
en die zich toch, ondanks dezen druk, rechtop
konden houden. Eén bioloog ging zelfs zóó ver,
dat hij verklaarde aan te nemen, dat deze zon
derlinge schepsels de nakomelingen waren van
een soort afgedoold menschenras uit het tijd
perk van de Nieuwe Roode Zandsteen.
Hoewel deze eigenaardige dieren aan ons ge
heel onbekend zijn, wisten zij toch reeds lang
van ons bestaan af. Af en toe komen immers
deed zijn reptielen-mond doode schepelingen uit den nachtdonkeren
dicht, alsof hij zachtjes waterhemel boven hen als meteoren naar be
neden glijden. En niet alleen wijzelf, maar ook
onze schepen, onze metalen, onze gebruiks
voorwerpen komen uit den nacht op hen neer-
en toe vallen zinkende voorwerpen
zelfs op hen en verpletteren hen alsof het het
oordeel was van een of andere ongeziene kracht
boven hen, en soms ook dalen er voorwerpen
er een of ander ge-
(Slot)
Nieuwe lezers beginnen hier
Elstead heeft het plan in een stalen bol op den bodem van UdCiiL, yciiuici waö 111 '-C11
den Oceaan af te dalen. In den bol zijn twee ruiten aangebracht. parClHlOCraCntiC[ glanzende SCnCipcn
die hem in staat zullen stellen de omgeving waar te nemen.
Door middel van een kraan zal de bol over boord worden gezet
van een kruiser, die ter hoogte van den evenaar in den Atlan-
tischen Oceaan ligt, Door looden zinkstukken, die er met touw
aan zijn bevestigd, zal de bol lot zinken worden gebracht, aldus
verklaart Elstead aan Weybridge en Steevens, twee officieren
van den kruiser, die evenals de gansche bemanning vol gespannen
verwachting zijn omtrent den afloop van het ^vontuur. Want
hetgeen Elstead gaat ondernemen is een ontzaglijk avontuur, daar
er een kolossale druk op den bol zal worden uitgeoefend.
Bovendien moet een aan de buitenzijde van den bol aange
bracht mechanisme, ais'hij een half uur op den bodem van den
oceaan is, een mes in beweging brengen, waarmee het touw
moet worden doorgesneden, waaraan de looden zinkstukken zijn
bevestigd, die den bol naar beneden hebben getrokken. Als dit
mechanisme op een of andere wijze onklaar wordt, zal hij niet
meer kunnen opstijgen en zijn graf vinden in den bol, op den
bodem van de zee.
Om elf uur 's morgens hadden ze hem over boord gezel.
Onmiddellijk is hij gezonken. Iedereen is vol spanning. Een half
uur vergaat, een uur. twee uur, het wordt nachtmaar de bol
komt niet boven. Dan, midden in den nacht, ziet Weybridge op
eens den bol hoog uit zee opschieten. Hij wordt aan boord ge
haald en Elstead is gewond en bewusteloos. Dagen lang moet
hij rust houden. Dan vertelt hij zijn avontuur.
In het eerst was alles goed gegaan. Alleen het gevoel van te
vallen en het besef niet meer terug te kunnen, al zou hij nog
zoo graag willen, bezorgden hem spijt, het avontuur te zijn be
gonnen. Toen begon zijn bol warm te worden door de wrijving
van het water. Daar had hij niet op gerekend.
Toch kwam hij zonder ongevallen beneden. De schok, toen
hij niet meer daalde, was geweldig. Hij keek door het raampje
naar builen, en was geboeid door het schouwspel, dat hij ont
waarde. Een zwerm kleine visschen trok als een phosphori-
seerende sneeuwbui over hem heen. Toen zag hij een zich traag
voortbewegende figuur, die wankelend als een dronken man op
zijn bol afkwam. Hij had een kop als een cameleon en liep op
twee poolen. Toen hij den bol gewaar werd, riep hij iets, waarna
Elstead een antwoord hoorde als een ververwijderde echo. Toen
zag hij meer van deze dieren, die tegen zijn bol begonnen te
duwen en tenslotte aan het touw (rokken Zoo sleepten zij hem
voort als een luchtballon, naar een soort stad met huizen zonder
daken, in het midden waarvan een soort plein was. Daar trok
ken ze hem omlaag, zoodat hij midden in de stad terecht kwam.
Plotseling hoorde Elstead zachtjes roepen en
het geluid van trompetten, waardoor een zon
derlinge melodie gevormd werd. De bol zonk
dieper, voorbij de hooge, puntige ramen, waar- die niets wisten van het bestaan
achter hij vaag een groot aantal van deze licht, behalve dan van
zonderlinge, bijna spookachtige wezens zag, die schijnsel dat hun mededieren verspreidden,
naar hem keken, en tenslotte kwam zijn bol
tot rust, naar het scheen op een verhooging,
een soort plateau dat in het midden van
plein stond.
En nu bevond hij zich in zulk een
positie, dat hij de vreemde bewoners
hoorde hij neer, die hen inspireeren
bruik van te maken.
Elstead vertelde het relaas van zijn avon
turen bij gedeelten aan de officieren van het
schip, dat hem en zijn bol buiten boord had
gezet. Dat hij van plan was het op te schrijven,
is zeker, maar hij heeft dit nooit gedaan, en
na enkele minuten zoo moesten wij wel zelf de door hem ver-
onderscheiden en zag haalde fragmenten bijeenvoegen tot een ge-
wijden halven cirkel regeld verhaal.
wederom een Wij zien in gedachten zijn bol op den bodem
dat
zijn groote verwondering zag hij, dat zij zich
diep voor hem bogen, behalve een, die naar
Elstead dacht, gehuld was in een gewaad van
i en ge
kroond met n schitterenden diadeem. Hij stond
geheel overeind en
voortdurend open en
het gezang van de anderen meezoemde.
Een zonderlinge impuls deed Elstead be
sluiten zijn kleine gloeilamp, welke het intérieur
van den bol verlichtte, weer aan te draaien, geregend. Af
zoodat hij zichtbaar werd voor deze vreemde
schepsels, en zij opeens in de duisternis aan
zijn blikken onttrokken werden. Op hetzelfde
oogenblik verstomde hun gezang en
duidelijk hoe zij verward door elkaar riepen,
waarom Elstead, die nieuwsgierig was naar het
geen zij deden, zijn lampje weer uitdraaide en
hierdoor opnieuw onzichtbaar voor hen werd.
Gedurende eenigen tijd was het hem on
mogelijk met zijn oogen de diepe duisternis om
zich heen te doorboren; na enkele minuten
echter kon hii hen weer onderscheiden en zag
hij, dat zij opnieuw in een
voor zijn raampje stonden en wederom een
zangerig geluid voortbrachten, dat begeleid van den oceaan; de groote, spookachtige stad,
werd door muziek van trompetten. Drie uur
lang zongen zij zoo, zonder ophouden, af en
toe zich diep voor hem buigend.
Het verslag dat Elstead van
bezoek aan deze wonderbaarlijke stad en
bevolking gaf, was zeer uitgebreid. Hij kwam
bijna niet uitgesproken over
schepsels, die steeds in het donker leefden, die
nooit de zon, de maan
gezien, die geen groene planten kenden, noch
levende wezens welke door longen ademden,
die niets wisten van het bestaan van vuur of
licht, behalve dan van het phosphoriseerende
(D..
M
zamt
modi
kapc
voeti
Novi
tijd
duist
mete
gevo
te zij
Hi
oog.
huis,
waai
een
hoog
van
gravi
Chit,
,J
gezo:
H,
drie
huur,
voor
nooit
meer
was
bij h
bloec
lijk
der
geva
Zi
rend
een
voed
klom
een
gehai
blikk
onde
te v(
Fr
vijf
aan
van
bezet
naan
wijze
gekn
arme
Dat
waar
maal
Z<
I echte
langs
„B
rond*
zien,
er vi
mode
He
voor
in ell
bewc
comf
kiere
binm
haar
het 1
HET OUDSTE HUIS VAN DUITSCHLAND? In het Badensche plaatsje Pfullendorf bevindt
zich een huis uit de twaalfde eeuw, waarvan zij, die het weten kunnen, beweren dat het het
oudste is, hetwelk men in Duitschland kan vinden.
de zonderlinge, zingende en roepende dieren,
met hun donkerrooden cameleon-achtigen kop
en glimmende huid, en Elstead, die zijn licht
zijn geforceerd wederom had aangedraaid, vergeefs trachtend
haar hun aan het verstand te brengen, dat het touw,
waarmee zij den bol vasthielden, losgelaten
deze eigenaardige moest worden. Minuut na minuut ging voorbij,
en Elstead, die bijna geen blik van zijn horloge
of de sterren hadden kon houden, merkte tot zijn ontzetting, dat hij
nog slechts voor een paar uur zuurstof had.
Maar het gezang verstomde niet en het klonk
in zijn ooren als zijn lijkzang
De manier, waarop hij is ontsnapt, begrijpt
hij nog niet, maar naar hij veronderstelt is het
touw van zijn bol door de wrijving tegen de
verhooging, waarop hij rustte, doorgesneden.
Opeens rolde hij tenminste naar één kant en
schoot toen omhoog, weg uit hun wereld, zoo-
als een etherisch wezen, gekleed in een lucht-
onze atmospheer zou
naar zijn eigen sfeer. Met on
geloofelijke snelheid moet hij uit hun gezichts
kring zijn verdwenen.
De bol schoot met veel grooter vaart naar
boven dan hij was gedaald, omdat de looden
zinkstukken nu geheel van het touw waren
afgesneden. Hij werd ontzettend heet en
Elstead kreeg het onder het omhoogstijgen zóó
benauwd, dat hij zijn bewustzijn verloor. Wat
er verder is gebeurd, wist hij niet. Het eenige
wat hij zich nadat hij het bewustzijn had ver
loren, herinnerde, was de stem van den dokter
en zijn bed in zijn eigen hut. Het was hem, zoo-
als hij zelf zei, alsof hij geruimen tijd van de
wereld was weg geweest
Dit is het relaas, zooals Elstead het onge
veer vertelde aan de officieren van den kruiser.
Doordat hij al zijn beschikbaren tijd besteedde
aan het verbeteren van zijn bol, is hij er nooit
toegekomen, het op te schrijven.
Want zoodra zijn nieuwe bol gereed was, is
hij wederom afgedaald naar de diepte van den
ocóaan. Wat er toen met hem gebeurd is, zullen
wij echter nooit te weten komen. Hij is namelijk
niet teruggekeerd. Dertien dagen heeft men op
de plek, waar hij afdaalde, rondgekruist, maar
tevergeefs. Geen spoor viel er van hem te ont
dekken. En zoo komt het, dat wij tot heden
geen nadere bijzonderheden weten van het zon
derlinge schepsel, dat in groote steden, mijlen
onder water leeft en een bijna menschelijke in
telligentie aan den dag legt
I